สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 271

เมื่อหนานซ่งตื่นขึ้น ภายในปากของเธอรู้สึกฝาดและขม

สิ่งแรกที่ได้กลิ่นคือกลิ่นยาจีนที่รุนแรง

เธอสะลึมสะลือ เธอคิดว่าตัวเองนั้นได้กลับมาที่เหมยซูแล้ว

"ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว!"

ภายในหูของเธอนั้นได้ยินเสียงคนร้องตะโกน เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็เห็นคนมากหน้าหลายตาเข้ามารุมล้อม

คนที่หันมาคือยวี่จิ้นเหวิน ใบหน้าของเขานั้นกำลังขยายใหญ่ขึ้นและมีอีกหลายใบหน้า

ลั่วโยว เฉวียนเยี่ยเชียน ซูรุ่ย ไป๋ลู่ยวี๋ ฟู่ยวี่ ซูยิน ยวี่เจียหาง...

หนานซ่งขมวดคิ้วเล็กน้อยและพึมพำด้วยเสียงแหบแห้ง

"ทำไมถึงมากันหมดเลย?"

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยอย่างกังวล "เสี่ยวซ่ง เธอรู้สึกอย่างไรบ้าง?"

"ขม"

หนานซ่งเม้มริมฝีปากและเอ่ยคำพูดออกมา "น้ำ"

"น้ำ น้ำ น้ำ! รีบเอาน้ำมาให้เธอ!"

ซูยินรีบรินน้ำใส่แก้วทันที เธอยื่นมันและส่งต่อๆไป จนท้ายที่สุดก็ถึงมือยวี่จิ้นเหวิน

หนานซ่งถูกประคองไว้ เธอดื่มน้ำจากการประคองของยวี่จิ้นเหวิน ทันทีที่ลืมตาขึ้น เธอก็เห็นว่าภายในห้องพักผู้ป่วยเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ไม่เพียงแต่ยวี่เฟิ่งเจียว แต่ตระกูลยวี่ทุกคนก็อยู่ด้วย!

"แอ่ก——"

หนานซ่งสำลักน้ำทันใด เธอไออย่างรุนแรง "แอ่ก แอ่ก อึก...."

ผู้อาวุโสทั้งหมดขมวดคิ้วในคราเดียวกันและดุด่ายวี่จิ้นเหวิน

นายท่านยวี่เลิกคิ้วขึ้น "แกป้อนน้ำยังไงของแก? แค่ป้อนน้ำก็ป้อนไม่เป็น โง่!"

นายหญิงยวี่ก็วิตกกังวลมาก "ยังจะยืนเซ่อทำไม รีบเช็ดให้เธอสิ!"

ยวี่เฟิ่งเจียวเข็นรถเข็นมาด้านหน้า "เธอสำลักก็ไปรีบลูบหลังตบหลังเธอ..."

ยวี่จิ้นเหวินตื่นตระหนกและไม่รู้ควรจะทำอย่างไรก่อน เขารีบวางแก้วน้ำลง หยิบกระดาษขึ้นมาเช็ดปากหนานซ่งและลูบหลังตบหลังเธอสองครั้ง ทุกคนต่างตะโกนพร้อมกันว่า "เบาหน่อย!"

".........."

เสียงดังโหวกเหวก

ยวี่จิ้นเหวินเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า

เมื่อหนานซ่งได้ดื่มน้ำแล้ว เธอรู้สึกว่ารสฝาดและขมได้จางลง

เธอมองที่ซูรุ่ยด้วยความขุ่นเคือง "พี่ให้ยาจีนฉันตอนที่ฉันไม่ได้สติอีกแล้วใช่ไหม?"

"อืม"

ซูรุ่ยพูดอย่างเฉยเมย "ฉันกลัวว่ามันจะไม่ขมพอ ฉันจึงจงใจเติมรสชาติของหวงเหลียนเข้าไปอีกเพื่อให้เธอจดจำมันได้"

หนานซ่ง "......."

เฉวียนเยี่ยเชียน ไป๋ลู่ยวี๋แล้วก็ยวี่จิ้นเหวินต่างก็มองไปทางซูรุ่ย สีหน้าของทั้งสามเผยให้เห็นถึงความไม่พอใจ

"พี่รุ่ยทำไมเป็นแบบนี้ อย่ารังแกน้องหกแบบนี้"

ไป๋ลู่ยวี๋ทวงความยุติธรรมให้แก่หนานซ่ง

ฟู่ยวี่ขดยิ้มมุมปากและถอนหายใจยาว ที่แท้ก็ไม่มีใครละเมิดการเรียนแพทย์ได้

บางทีจะตายก็ไม่รู้ว่าจะตายอย่างไร

—

เมื่อหนานซ่งได้สติ ภายในใจของทุกคนก็โล่งใจ

อวิ๋นชิงในฐานะภัณฑารักษ์คลินิกแพทย์แผนจีน ผู้ป่วยต้องการการพักฟื้นด้วยความเงียบสงบ ตระกูลยวี่จึงถูกเชิญออกไป

ทุกคนต่างก็มาที่นี่ นายท่านยวี่และนายหญิงยวี่ก็มา พวกเขาได้มาตรวจอาการกับอวิ๋นชิงจากนั้นก็ได้รับยาไป

เมื่อมองไปยังใบหน้าที่งดงามได้รูปรวมถึงความสามารถที่เก่งกาจ หญิงชราก็จ้องมองอย่างไม่ละสายตา บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"หมออวิ๋น ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว?"

อวิ๋นชิงตอบด้วยรอยยิ้ม "25ปี"

"ยังวัยรุ่นอยู่ก็ได้เป็นภัณฑารักษ์แล้ว ช่างเป็นวัยรุ่นที่มีความสามารถ มีแฟนแล้วหรือยัง?"

อวิ๋นชิงยิ้มและตอบว่า "ไม่มีเลย"

รอยยิ้มของหญิงชราชัดเจนมากกว่าเก่า "ไม่มีก็ดี ไม่มีก็ดีแล้ว ฟานยินของเราก็ยังไม่มีเหมือนกัน"

ยวี่ฟานยินที่ยืนอยู่ด้านหลัง สีหน้าอึมครึม "คุณย่า..."

ทำไมยังคอยจับคู่ให้เธออยู่อีก?

—

ภายในห้องพักผู้ป่วยยังคงครึกครื้น

เมื่อคนตระกูลยวี่ออกไป เฉวียนเยี่ยเชียนก็ลากยวี่จิ้นเหวินออกไป ทันใดนั้นพี่ชายทั้งสองก็ล้อมรอบหนานซ่งไว้