สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 275

ชามเล็กเครื่องเคลือบเขียนสีใบนี้ ไม่ค่อยเหมือนสี่ใบก่อนที่ประมูลในงานเลี้ยงการกุศล

เมื่อหนานซ่งหยิบมาในมือ ก็เหมือนหมาป่าเห็นเนื้อ ดวงตาสว่างเป็นประกาย

“นี่ยุคยงเจิ้งเหรอ?”

ดวงตายวี่จิ้นเหวินก็เป็นประกาย

เขารู้ว่าหนานซ่งวิจัยเกี่ยวกับโบราณวัตถุ แต่ไม่คิดว่าดวงตาเธอแม่นยำขนาดนี้

ยกยิ้มขึ้นมา “ใช่”

ถามอีกครั้ง “เธอดูออกได้ยังไง?”

หนานซ่งค่อยๆ หมุนชามเล็กก้นสีขาว เส้นข้อมูลฉายเข้ามาในหัวสมอง: เครื่องเคลือบเขียนสีลายดอกเหมย ยุคยงเจิ้ง ชามปากแตร ผนังโค้ง ก้นชามมน ภายในเคลือบสีขาว ผนังด้านนอกวาดดอกเหมยสองดอกตามเครื่องเคลือบเขียนสี กิ่งก้านเก่าแก่แข็งแรง สีสันละเอียดอ่อนน่าหลงใหล ดอกเหมยบานอยู่ใต้ต้นไม้

เธอตอบอย่างไม่ค่อยได้สติ “เครื่องเคลือบเขียนสีในยุคคังซีมีการตกแต่งน้อย ออกแบบเรียบง่าย ส่วนยุคยงเจิ้งเครื่องเคลือบสีจะมีดอกไม้ ทิวทัศน์ บุคคลและอื่นๆ พร้อมกับการจารึกบทกวีและตราประทับ เป็นสไตล์ที่ชอบเอาบทกวี หนังสือ ภาพวาด การพิมพ์ของภาพวาดและการประดิษฐ์ตัวอักษรแบบดั้งเดิมผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว และยุคคังซีจะชอบก้นชามลึก แต่ยงเจิ้งจะก้นชามสีขาวเป็นส่วนมาก”

“พูดได้ถูกต้อง”

ใบหน้ายวี่จิ้นเหวินเต็มไปด้วยความชื่นชม “นี่คือเครื่องเคลือบเขียนสีลายดอกเหมยในยุคยงเจิ้ง”

หนานซ่งเพิ่งเห็นบทกวีที่เขียนด้วยสีหมึกข้างๆ ยวี่จิ้นเหวินก็อ่านออกมา

“เสียงนกที่ไพเราะหลากหลายร้องอย่างเป็นอิสระ ดอกไม้พืชพรรณในแดนสวรรค์สดใหม่ตลอดเวลา”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเล็กน้อย “มอบให้เธอ”

ตอนที่เขาพูดสามคำนี้ หนานซ่งก็เหม่อลอยเล็กน้อย

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงงานการกุศล ชามเล็กเครื่องเคลือบเขียนสีสี่ใบที่พวกเขาประมูลด้วยกัน เขาดันราคากับเธอตลอด สุดท้ายชามใบเล็กสี่ใบนั้นก็ถูกเขาประมูลไป ตอนนั้นเขา “หวงอาหาร” ได้สุดยอดมาก

“มอบให้ฉัน?”

ดวงตาหนานซ่งหยุดอยู่ที่ชามใบเล็ก แต่ใส่มันกลับเข้าไปในกล่องเล็กแล้ว เธอยิ้มเรียบๆ “ประธานยวี่ใจกว้างขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร? ทำไมต้องเอาของล้ำค่าแบบนี้ให้ฉันด้วย?”

เธอปิดกล่องไม้เบาๆ “ฉันรับไว้นะคะ”

ยวี่จิ้นเหวินกลัวเธอไม่รับ เมื่อได้ยินว่าเธอรับมัน สีหน้าก็โล่งใจ

จากนั้น หนานซ่งก็พูดขึ้นอีกครั้ง “คุณคิดราคาเถอะ”

ยวี่จิ้นเหวินเพิ่งวางใจ จากนั้นก็กังวลขึ้นมาอีก ดวงตาหดลง “อะไรนะ?”

“ฉันไม่รู้คุณเอาเงินมาจากไหน แต่น่าจะใช้ความพยายามไม่น้อย”

หนานซ่งพูดเสียงเบา “ประธานยวี่ไม่เคยทำธุรกิจที่เสียเปรียบ ฉันรู้เรื่องนี้ ของล้ำค่าแบบนี้ ฉันให้คนเสียเปรียบไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? หรือคุณชอบอะไร ตราบใดที่ฉันสามารถหามาได้ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะหามันมา”

เธอแสดงท่าทีของนักธุรกิจ ไม่คุยเรื่องความรู้สึกกับเขา คุยเรื่องเงินกับเขาโดยตรง

เหมือนมีมีดเย็นๆ ด้ามหนึ่ง แทงเข้ามาในหัวใจเขาโดยตรง

ยวี่จิ้นเหวินจุกในลำคอ เอ่ยปากออกมาอย่างช้าๆ และยากลำบาก “ฉัน……ให้ของกับเธอ ไม่ได้อยากให้เธอเอาเงินให้ฉัน และไม่ได้อยากรับอะไรจากเธอด้วย แค่หวังว่าเธอจะมีความสุข”

“ฉันมีความสุขมากค่ะ”

หนานซ่งไม่ปิดบังความรู้สึกของตัวเอง “แต่ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่ต้องลงแรง แม้แต่ญาติพี่น้องก็ต้องคืนกันทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้นเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ ก็แค่……”

“สามีภรรยา” สองคำนี้ อย่างไรก็พูดไม่ออก

พูดออกมาแล้วก็น่าขำ

แค่ในนาม ใช่สามีภรรยาอะไรกันล่ะ?

“สรุปแล้ว เงินที่ควรให้ก็ต้องให้”

ดวงตาคู่สวยของหนานซ่งไม่มีอารมณ์เลยสักนิด เห็นยวี่จิ้นเหวินไม่อยากพูด เธอก็พูดขึ้น “งั้นก็ได้ ฉันจะให้กู้เหิงไปเขียนเช็คหนึ่งใบที่ธนาคาร ให้คุณในราคาตลาด หรือไม่ก็ฉันจะให้ของขวัญตอบแทนคุณ……”

สิ้นเสียง ยวี่จิ้นเหวินก็พูดขึ้น “ฉันอยากได้กิ๊บบนหัวเธอ”

หนานซ่งตกตะลึง ยวี่จิ้นเหวินแกะกิ๊บไม้ที่ติดอยู่บนหัวเธอออกมา

ผมดำยาวครึ่งหนึ่งตกลงมาบนบ่า

“เอามันนี่แหละ” ยวี่จิ้นเหวินกำกิ๊บไม้ไว้ในมือ

หนานซ่งขมวดคิ้ว “มันแค่กิ๊บไม้ธรรมดาๆ อันหนึ่ง ไม่คุ้มค่า”

แค่กิ๊บไม้ที่เธอกับลั่วโยวซื้อที่แผงขายของข้างถนนตอนชอปปิ้ง วัสดุไม้ก็ไม่แย่ แต่มันก็แค่ท่อนไม้ เธอซื้อมาติดผมเฉยๆ ตอนอยู่ห้องผู้ป่วยไม่มีอะไรทำ ก็ใช้มีดแกะสลักดอกกุหลาบหนึ่งช่อ แกะสลักชื่อจริง “หนานซ่ง” ด้วยตัวพิมพ์เล็ก แทบจะมองไม่เห็น