สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 276

ออกมาจากโรงพยาบาล ยวี่จิ้นเหวินก็ขึ้นรถไป

เขากำกิ๊บอันนั้นในมือ ลูบดอกกุหลาบช่อนั้นที่สวยงามและแน่นหนาอยู่ด้านบน และ “หนานซ่ง” สองคำที่ใช้ตัวอักษรพิมพ์เล็กสลัก ชอบมันมาก มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

ในที่สุด ก็มีสิ่งของที่เป็นของเธอ

กิ๊บติดผมอันเล็กๆ เพราะมันถูกสลักด้วยมือของเธอ ก็เหมือนมีอุณหภูมิของเธอด้วย

เหอจ้าวนั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับ รับโทรศัพท์ กำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับยวี่จิ้นเหวิน หันศีรษะกลับไปเห็นเขายิ้มโง่ๆ ให้กับกิ๊บ ก็เม้มปากอย่างช่วยไม่ได้

ของโบราณมูลค่ามหาศาลแลกกับกิ๊บไม้ธรรมดาหนึ่งชิ้น สิ่งสำคัญคือคนที่เสียเปรียบแท้ๆ ยังดีใจจนกลายเป็นแบบนี้ ความรักทำให้สติปัญญาต่ำลงจริงๆ ด้วย

“ประธานยวี่”

ไม่อยากทำลายความอารมณ์ดีของเขาจริงๆ แต่บางเรื่องไม่พูดไม่ได้

ยวี่จิ้นเหวินตอบอืมเรียบๆ “ว่า”

“เจอที่อยู่คุณโจ๋เซวียนแล้ว ตอนนี้อยู่ที่สำนักงานย่อย”

ยวี่จิ้นเหวินยกสายตาขึ้น ในดวงตามีสีเข้ม

เขากำกิ๊บไม้ในมือ เมื่อตรงหน้าปรากฏภาพเจอหนานซ่ง เห็นในรถระเบิด และทะเลเพลิงครั้งนั้น มีเปลวไฟลุกโชนในดวงตาสีดำสนิทของเขา

นานมาก ยวี่จิ้นเหวินก็พูดเสียงเข้ม “ไปที่สำนักงานย่อย”

—

แทบจะในเวลาเดียวกัน ทางด้านหนานซ่งก็รู้ข่าว

ไป๋ลู่ยวี๋รับโทรศัพท์ ตอบอืมตอบอ่า แล้วพูดกับหนานซ่งว่า “เจอโจ๋เซวียนแล้ว เป็นอย่างที่เธอคาดไว้จริงๆ หล่อนโดนทิ้ง คนคนนั้นไม่ได้พาหล่อนไปด้วย”

หนานซ่งนั่งไขว่ห้างยืดเส้นให้ตัวเองบนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าไร้อารมณ์

“หล่อนนึกว่าตัวเองมีคนสนับสนุน ไม่รู้ว่าเอาตัวเองเข้าถ้ำเสือด้วยตัวเอง เดิมทีแล้วเป็นเหยื่อล่อ นึกว่าตัวเองเก่งจริงสินะ”

เดิมทีแล้วหนานซ่งนึกว่าวันนั้นที่เจอโจ๋เซวียนที่คลับเป็นเรื่องบังเอิญ ต่อมาพบว่าไม่ใช่ สาเหตุที่หล่อนกับลั่วโยวไปผิดทาง ก็เพราะสัญลักษณ์ชี้พวกเธอไปผิดทาง มันมีคนจงใจพาพวกเธอไปที่สระน้ำพุร้อนกลางแจ้ง

จงใจให้พวกเธอเห็นภาพนั้น

โจ๋เซวียนถูกพวกหนานซ่ง “โชว์เซ็กส์สด” กลัวพวกเธอจะไปบอกยวี่จิ้นเหวิน ทำลายภาพลักษณ์ตัวเองต่อหน้าเขา แน่นอนว่าไม่ปล่อยพวกเธอไปง่ายๆ

และคุณเฉียวท่านนั้น ก็สามารถข่มขู่พวกเธอเป็นขั้นเป็นตอนได้

จึงนำลั่วโยวเข้าไปด้วย ก็เพราะภารกิจในป่าลึกลับตอนนั้น ลั่วโยวคือสมาชิกหนึ่งในนั้น คุณเฉียวท่านนั้นจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร?

เขาไม่ได้ต้องการชีวิตพวกเธอจริงๆ ไม่งั้นคงไม่เอามือใหม่สามคนไว้รถอีกคัน เพื่อให้พวกเธอหลบหนีง่ายๆ หรอก

จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาก็คือต้องการประกาศแบบนี้ว่า——

เขายังไม่ตาย เขากลับมาแล้ว!

นี่คือผลลัพธ์จากข้อมูลทั้งหมดที่หนานซ่งและลั่วโยวเชื่อมต่อกัน หลังจากผ่านการวิจัยและปรึกษากัน

“ใช่แล้ว”

ไป๋ลู่ยวี๋หัวเราะเยาะ “บางทีโจ๋เซวียนอาจจะคิดว่าเลือกเสี่ยคนหนึ่งมาจากการอื้อฉาว อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่คงไร้กังวลตั้งแต่นี้ไป หล่อนไม่ใช้หัวสมองหมูของหล่อนคิดให้ดี ถึงสิ่งโชคดีจะหล่นจากฟ้า มันจะหล่นทับหน้าหมูอย่างหล่อนไหม?”

ทั้งหัวสมองหมูทั้งหน้าหมู……

หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะมองเขา “ฉันว่าอย่าดูหมิ่นหมูดีกว่าไหม?”

หมูมันไร้เดียงสามากนะ

ไป๋ลู่ยวี๋หัวเราะเยาะเบาๆ

หนานซ่งทำการแยก จากนั้นก็ถามพี่เล็ก “ตอนนี้โจ๋เซวียนอยู่ที่ไหน”

ไป๋ลู่ยวี๋พูด “โดนจับที่สำนักงานย่อยลู่หมิง รู้สึกว่าอีกไม่นานก็ได้เจอน้าของหล่อนแล้ว สองน้าหลานนี่สุดยอดมากเหมือนกันนะ ในหัวสมองไม่รู้มีอะไรบรรจุอยู่ทุกวัน ทำได้แค่บรรยายพวกหล่อนด้วยประโยคเดียว——แมลงเม่าบินเข้ากองไฟ”

หนานซ่งพับแขนไว้ด้านหลังแล้วยืดเส้นสักพัก คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

จู่ๆ ก็วางแขนลง เก็บขากลับมา นั่งยืดตรง เรียกด้วยเสียงอ่อนโยน “พี่เล็ก~”

“……”

เสียงนี้มีความอ้อน ทำให้ไป๋ลู่ยวี๋ตกใจมือสั่น เกือบทำโทรศัพท์ตก