สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 279

โจ๋เซวียนลืมตาขึ้นและมองไปที่การแสดงออกที่เย็นชาของยวี่จิ้นเหวินหัวใจของเธอก็กระชับขึ้น

"พี่จิ้น อยากไป หาเขาเหรอ?"

ควันสีขาวเลอะดวงตาของยวี่จิ้นเหวินทำให้แยกแยะสีภายในได้ยาก

ได้ยินเพียงคำตอบเสียงลึกของเขา——

"เขาทำร้ายจิตใจผู้หญิงที่ผมรัก ผมจะปล่อยเขาไปได้ยังไง?"

โจ๋เซวียนคิดว่าเขาจะช่วยเธอล้างแค้นและแสวงหาความยุติธรรม ใบหน้าของเธอทั้งมีความสุขและเขินอาย "ที่จริงมันไม่สำคัญหรอก เขาไม่ได้ทำอะไรกับฉันเลย....."

"คุณแค่บอกผมมา เขาอยู่ที่ไหน?"

เมื่อได้ยินเสียงของยวี่จิ้นเหวินถึงจุดเย็นชาและกดดัน หัวใจของโจ๋เซวียนก็สั่นเทา และเธอก็ตกใจเล็กน้อย "ฉัน ฉันไม่รู้ว่าบ้านที่แท้จริงของเขาอยู่ที่ไหน ฉันรู้แค่ว่าเขาเช่าห้องส่วนตัวระยะยาวในคลับอยู่ที่เจียงหนาน......"

"ห้องเลขที่อะไร?"

"880" โจ๋เซวียนตอบกลับโดยไม่รู้ตัว

ในหน้าจอ มันเกือบจะมาพร้อมกับเสียงของโจ๋เซวียน ยวี่จิ้นเหวินลุกขึ้นทันที

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป แม้จะเย็นชา แต่ก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

"จ้าวซวี่"

เขาตะโกนและจ้าวซวี่ก็ผลักประตูเปิดเพื่อตอบกลับ "รู้แล้ว ไปกันเถอะ!"

โจ๋เซวียนตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

มันหมายความว่าอะไร?

ไม่ใช่ว่ามาช่วยเธอออกไปเหรอ?

นอกจอ หนานซ่งตะโกนว่า "พี่เล็ก"

"รู้แล้ว ฉันจะส่งคนไป!"

ไป๋ลู่ยวี๋รีบจัดกำลังคน ดูเหมือนว่าโจ๋เซวียนจะไม่สามารถออกไปได้ สิ่งสำคัญที่สุดคือไปที่เจียงหนานคลับและจับ "นายเฉียว"!

หนานซ่งนั่งนิ่งไม่ไหว ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไป

กำลังจะปิดคอมพิวเตอร์ แต่ได้ยินเสียงตะโกนที่น่าเหลือเชื่อของโจ๋เซวียนจากข้างในว่า "พี่จิ้น? พี่ไม่ใช่ว่ามาช่วยฉันออกไปเหรอ? ทำไมพี่ถึงออกไปแล้วล่ะ? อย่าเพิ่งไปนะพี่จิ้น......."

ยวี่จิ้นเหวินหันศีรษะและมองไปที่ดวงตาของโจ๋เซวียนโดยไม่มีร่องรอยของอุณหภูมิ

ริมฝีปากแดงก่ำของเขาขยับ "ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ"

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องสอบปากคำอย่างก้าวกระโดด

จากนั้นโจ๋เซวียนก็นึกขึ้นได้ว่าทุกสิ่งที่เขาทำในตอนนี้เป็นละครที่เขาเล่น เขาไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเธอเลย เขาแค่พูดเล่นตามคำพูดของเธอ ถามถึงที่อยู่ของนายเฉียวจากปากของเธอ เขาพูดว่า "สุดที่รัก" ไม่ใช่เธอเลย แต่เป็นหนานซ่ง!

เป็นหนานซ่ง!

โจ๋เซวียนทนไม่ไหวแล้ว เธอวิ่งออกไปและถูกตำรวจอาชญากรห้ามไว้ เธอดิ้นรนและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง "คุณโกหกฉัน! คุณโกหกฉัน! ความรักของเราหลายปีขนาดนี้ แต่คุณโกหกฉัน!"

หนานซ่งค่อยๆ บิดคอมพิวเตอร์และปิดกั้นเสียงตะโกนโกรธของโจ๋เซวียน

เมื่อคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้ หนานซ่งก็ยกขนตายาวขึ้นและมุมริมฝีปากก็กระตุก

"การแสดงก็ไม่เลวนี่"

—

ทันทีที่ไป๋ลู่ยวี๋สั่งให้คนขับขับรถ หนานซ่งก็เข้ามา

เขามองดูหนานซ่งด้วยความสงสัย "นี่เธอจะตามมาทำไม?"

"ฉันจำเป็นต้องไป"

หนานซ่งปักมีดทหารสวิสไว้ที่เอวหลังและโค้งคำนับเพื่อผูกเชือกรองเท้าให้แน่น

ผ้าคลุมไหล่ยาวครึ่งหนึ่งถูกมัดด้วยหนังยางและคนทั้งหมดก็เรียบง่ายและเรียบร้อย

กำลังเก็บมันไว้

ไป๋ลู่ยวี๋มองดูเธอ "เธอนี่หนีมาแบบนี้แล้วเหรอ พี่ใหญ่กับพี่รุ่ยจะยกโทษให้เธอไหม?"

"มันเป็นเรื่องใหญ่ที่จะเอาชนะคุณ ไม่ยอมให้ลูกจับหมาป่า"

หนานซ่งเลิกคิ้วไปที่ไป๋ลู่ยวี๋และบอกคนขับว่า "ออกรถ!"