สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 290

สถานที่ที่ตกลงกันคือห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ห่างจากโรงพยาบาลมากนัก ที่นั่นมีร้านอาหารยูนนานที่มีคะแนนโหวตบนแอพดีพอสมควร

เมื่อเวลาค่ำมาเยือน ก็เป็นเวลาของการทานอาหาร ลูกค้ามีจำนวนไม่น้อยทีเดียว

ภายใต้แสงไฟสีเหลืองนวล บรรยากาศร้านดีมาก แถมบนโต๊ะยังมีกลองPellet Drumแบบชนเผ่าไตวางอยู่ (ลักษณะเป็นกลองสองด้านที่มีไม้เสียบยาวอยู่ด้านใต้ ข้างตัวกลองมีเชือกที่ปลายด้านหนึ่งมีลูกตุ้มห้อยอยู่) เอาไว้ใช้สั่งอาหาร

หนานซ่งถามซือเจ๋อว่าอยากกินอะไร

ซือเจ๋อเทน้ำให้เธอ แล้วตอบไปเบา ๆ : "พี่เลือกอะไรมาก็ได้ครับ ผมกินได้หมด"

คำนวณจากปริมาณอาหารของนักกีฬา หนานซ่งสั่งซุปไก่ เต้าหู้แข็งผัดไส้หมู บะหมี่ไก่ตุ๋นสไตล์คุนหมิง ปลาย่างสไตล์ชนเผ่าไต

แถมยังสั่งเหล้าที่หมักจากข้าวผสมกับดอกหอมหมื่นลี้มาอีกหนึ่ง

"พอหรือยัง?" หนานซ่งถามซือเจ๋อ

ซือเจ๋อยิ้ม "พอแล้วครับ ตอนเย็นไม่ได้กินเยอะมาก ไม่พอค่อยสั่งเพิ่ม"

หนานซ่งส่งเมนูให้กับพนักงาน "อย่างนั้นสั่งแค่นี้ก่อนแล้วกันค่ะ"

อาหารมาเสิร์ฟค่อนข้างเร็ว หนานซ่งตักซุปให้ซือเจ๋อหนึ่งถ้วย จากนั้นก็ใช้ที่คีบ คีบขาไก่ให้เขา "กินเยอะ ๆ บำรุงร่างกาย ดูสิเธอผอมหมดแล้ว"

"ครับ พี่เองก็กินเยอะ ๆ "

ซือเจ๋อมีรอยยิ้มสดใส ใบหน้าหล่อเหลานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ได้มองแล้วก็ทำให้คนเจริญอาหาร

ทั้งสองคนกินไปแล้วก็คุยกันไป

"ซือตั้วเป็นยังไงบ้าง?"

ช่วงนี้หนานซ่งยุ่งมาก ไม่มีเวลาดูแลบริษัทหนานซิงเอ็นเตอร์เทนเม้นท์เลยด้วยซ้ำ เพียงได้คุยกับพี่สามเฮ่อเซินบ้างก่อนหน้านี้

ซือเจ๋อตอบ: "พี่ก็สบายดีครับ ฉากที่เมืองชิงถ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว สองสามวันมานี้ก็ได้กลับมาถ่ายที่สตูดิโอต้าเซิ่งแล้ว ที่นั่นห่างจากเมืองหนานไม่ไกล พอฝึกซ้อมเสร็จผมสามารถไปสังเกตการทำงานที่นั่นได้"

หนานซ่งพยักหน้า "เดี๋ยวขอดูเวลาอีกที ถ้าเกิดว่างฉันจะไปสังเกตการทำงานกับเธอ"

"ดีเลยครับ"

ดวงตาของซือเจ๋อเป็นประกาย "พี่ พี่จะกลับไปเมืองหนานตอนไหนเหรอ?"

"ก็น่าจะไม่กี่วันนี้แหละ ก่อนวันชีซี มีงานที่ต้องรีบไปจัดการให้เสร็จ"

หนานซ่งดื่มเหล้าข้าวเข้าไปอึกหนึ่ง รสชาติที่เข้าไปในปากนุ่มละมุนลิ้น ไม่เลวเลยทีเดียว

ซือเจ๋อพยักหน้า มองหนานซ่งที่นั่งอยู่ใต้แสงไฟ ริมฝีปากสีแดงเรื่อ ฟันขาว เครื่องหน้าสวยงามราวกับโดนวาด เขารู้สึกเจริญอาหาร

"พี่" เขาพูดขึ้นด้วยความสงสัย "วันนี้ที่ไปโรงพยาบาล มีเพื่อนป่วยเหรอครับ?"

หนานซ่งนิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นก็บอกออกมา: "อืม ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ฉันก็เลยไปเยี่ยม"

แววตาที่มองหนานซ่งอยู่ของซือเจ๋อดูเข้มขึ้นเล็กน้อย หัวใจของเขากระตุก แต่ก็อดที่จะถามไม่ได้

"คือสามีเก่าของพี่ คุณชายยวี่เหรอครับ?"

หนานซ่งเหลือบตามองเขา จากนั้นก็ยิ้มออกมา "รู้เยอะเหมือนกันนะเนี่ย"

"ผมเห็นข่าว"

ซือเจ๋อเม้มริมฝีปาก "ในข่าวรายงานว่าประธานบริษัทตระกูลยวี่กระทำความดี ออกโรงปกป้องผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงจะไม่ได้บอกว่าเป็นใคร แต่ว่าผมเดา ว่าน่าจะเป็นพี่"

"เป็นฉัน"

หนานซ่งบอกออกมานิ่ง ๆ จากนั้นก็กระดกเหล้าเข้าปาก เสียงใสเอ่ยออกมาต่อ "ที่เขาได้รับบาดเจ็บก็เพราะเข้ามารับไม้นั่นแทนฉัน"

ซือเจ๋อมองหนานซ่งที่ดูใจลอย เขาก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา บอกไม่ถูกว่าในใจรู้สึกยังไง โทษตัวเองที่เลือกพูดหัวข้อที่ทำให้ตัวเองรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

"ผมพูดมากไปหน่อย พี่อย่าถือสาเลยนะ ไม่อยากพูดก็ช่างมันเถอะ"

ซือเจ๋อหยิบที่คีบขึ้นมาคีบเต้าหู้แล้ววางลงในจานของหนานซ่ง "เต้าหู้ของที่นี่รสชาติไม่เลว พี่ลองชิมดู"

หนานซ่งไม่อยากให้บรรยากาศดี ๆ แบบนี้โดนทำลายเพราะอดีตสามีของตัวเอง เธอเองก็พยายามเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องอื่นเหมือนกัน

"ช่วงนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ฝึกหนักหรือเปล่า?"

"ยังพอไหวครับ"

ซือเจ๋อซดน้ำซุปของซุปไก่เข้าไป "ก็แค่พอเข้าไปในทีมระดับประเทศแล้ว การฝึกก็เข้มงวดขึ้น ไม่ได้มีเวลาไปช่วยที่ร้านมากขนาดนั้นแล้ว"

หนานซ่งตาเป็นประกายในทันที "อยู่ในทีมระดับประเทศแล้วเหรอ?"

"อืม" ซือเจ๋อพยักหน้า

"เก่งมาก ยินดีด้วยนะ! ซือเจ๋อของเราเก่งที่สุด"

หนานซ่งยกถ้วยซุปขึ้นมาอย่างดีใจ "มา พวกเรามาใช้ซุปไก่ฉลองกันดีกว่า ฉันขอเป็นกำลังใจให้นาย ไฟต์ติ้ง"