สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 293

เมื่อเห็นสายตาอันร้อนแรงของพี่สองอย่างไม่ปิดบัง หนานซ่งก็อดรู้สึกขบขันในใจไม่ได้

เธอมองดูลั่วโยวและถามว่า “เธอไม่ต้องกลับเมืองจิงหรอ”

ลั่วโยวตอบ “ทันทีที่ฉันกลับไปบ้าน ทุกคนก็นัดบอดให้ฉัน แค่คิดถึงเรื่องนี้ก็ปวดหัวแล้ว หนีก็ก็หนี ฉันไปหลบอยู่ที่เธอดีกว่า”

”นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่”

หนานซ่งพูด “แต่ฉันอาจไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนมากนัก….”

“ไม่เป็นไร”

ลั่วโยวโบกมืออย่างไม่ยี่หระ “ในเมืองหนานมีที่สนุกเยอะแยะ ฉันเที่ยวคนเดียวก็สนุกได้”

”เที่ยวคนเดียวฉันก็รู้สึกไม่วางใจ”

หนานซ่งทำท่าคิดอย่างละเอียดและมองไปที่เฉวียนเยี่ยเชียน “พี่สอง จากนี้พี่มีเรื่องด่วนอะไรไหม ถ้าไม่มีอะไรก็ช่วยฉันดูแลโยวโยวหน่อย”

เฉวียนเยี่ยเชียนทำท่าเย็นชา เหมือนเขาจะไม่ค่อยชอบ แต่เนื่องจากเป็นคำขอของน้องสาว เขาจึงตอบอย่างทำอะไรไม่ได้ “ได้”

“ไม่ต้องรบกวนพี่สองเฉวียนหรอก”

ลั่วโยวเห็นอีกฝ่ายไม่เต็มใจ จึงพูดอย่างมีเหตุผลว่า “ไม่เป็นไรจริงๆ ถ้าไม่ได้ยังมีฟู่ยวี่อีก ฉันให้เขาพาเที่ยวก็ได้”

เมื่อเห็นดวงตาเป็นศัตรูของเฉวียนเยี่ยเชียนอย่างชัดเจน ฟู่ยวี่จึงมองไปอย่างนึกสนุก และหรี่ดวงตายิ้มๆ “ได้สิ”

หนานซ่งมองไปที่ฟู่ยวี่อย่างหมดคำจะพูด เด็กคนนี้ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ อีกเดี๋ยวก็คงโดนพี่สองยัดใส่กระสอบและซ้อมเป็นแน่

เครื่องบินพิเศษจอดรออยู่ที่สนามบินแล้ว คราวนี้คนกลับเมืองหนานเยอะมากจริงๆ

เฉวียนเยี่ยเชียน, ไป๋ลู่ยวี๋, ลั่วโหยว, ฟู่ยวี่, หนานหลิน, กู้เหิง, หลู่เหิง... และกลุ่มบอดี้การ์ดเดินตามหนานซ่งอยู่ข้างหลังอย่างโดดเด่น

ตลอดทางเดินอันห่างไกล ทุกคนล้วนเป็นคนสวยหล่อ และมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

ก่อนขึ้นเครื่อง หนานซ่งได้ตรวจสอบเครื่องบินอย่างรอบคอบ ตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครแตะต้องเครื่องก่อนจะขึ้นเครื่อง

ศัตรูอยู่ในความมืด เฉียวเหลิ่งอันตรายเกินไป ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะทำอะไร ดังนั้นเขาจึงต้องระวังเอาไว้ก่อน

—

ในเวลาเดียวกัน ที่สถานีรถไฟเมืองเป่ย ชายในชุดลำลองสีดำ ใส่หน้ากากสีดำ และหมวกแก้ปสีดำเดินปนกับฝูงชนเข้าไปในชั้นธุรกิจ

ทันทีที่เขานั่งลง เหอจ้าวก็เข้ามารายงาน “ประธานยวี่ เครื่องบินพิเศษของประธานหนานออกบินแล้ว”

“อืม”

ยวี่จิ้นเหวินตอบเบาๆ และถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและซีดเล็กน้อย

เหอจ้าวยื่นแก้วน้ำให้และถามด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ร่างกายของคุณสามารถทนได้ไหม”

ยวี่จิ้นเหวินจิบน้ำแล้วพูดว่า “ไม่เป็นปัญหา”

แม้ว่าเมืองเป่ยและเมืองหนานจะถูกแยกจากกันโดยแม่น้ำแค่สายเดียว แต่ก็มีความแตกต่างกันมากระหว่างเวลาของการเดินทางโดยเครื่องบินกับการโดยสารรถไฟ รถไฟเกือบจะวิ่งรอบแม่น้ำทั้งหมดและใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง

ถ้าไม่ใช่เพราะหยูจินเหวินเพิ่งผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะเสร็จ และไม่สามารถนั่งเครื่องบินได้ พวกเขาคงไม่มาขึ้นรถไฟ

แถมยังแอบออกมาจากโรงพยาบาลด้วย

เหอจ้าวแอบถอนหายใจในใจ เพื่อที่จะฉลองเทศกาลแห่งความรักกับประธานหนาน ประธานหยูถึงกับต้องพยายามอย่างหนัก

เขารับสาย และบอกยวี่จิ้นเหวินว่าหนานซ่งจ้างพี่เลี้ยงเด็กให้กับคุณปู่หนานกับภัณฑารักษ์เหวิน แถมเขายังให้เงินหนึ่งกล่องสำหรับค่าที่พักด้วย

ยวี่จิ้นเหวินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “อาจารย์ยอมรับไหม”

“ตอนแรกไม่ยอมรับ แต่ไม่รู้ทำไมถึงยอมรับแล้ว”

เหอจ้าวแสดงภาพที่เขาถ่ายให้หยูจินเหวินดู และถอนหายใจอยู่ข้างๆเขา “นี่เป็นล้านได้เลยนะ ประธานหนานฟุ่มเฟือยไม่เบาเลย”

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่กล่องธนบัตรสีแดงและขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

เหอจ้าวรีบเสริม “แน่นอน ผมไม่ได้หมายความว่าคุณตระหนี่ ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ไปหาเธอเพราะผู้ช่วยของประธานหนานได้รับโบนัสมากมายแน่นอน”

เขารีบแสดงความจงรักภักดี

ยวี่จิ้นเหวินหันศีรษะไปชำเลืองมองเขา “ไปเลย ใครต้องการนาย”