สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 294

เมื่อรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกบนใบหน้าของเธอ กู้เหิงก็อดขนลุกไม่ได้

ประธานยวี่มีความสามารถจริงๆ และเขาสามารถล่อปากกระบอกปืนของคุณหนานได้ตลอดเวลา

หนานซ่งจมกับความคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างเย็นชา “ส่งคนไปรอที่ทางออกของรถไฟ ทันทีที่พวกเขามาถึงให้นำตัวส่งโรงพยาบาลทันที”

กู้เหิงลังเล

“ถ้าประธานยวี่ไม่ยอม แล้วต่อสู้กับคนของเรา ผมจะทำยังไง”

คิ้วของหนานซ่งกระตุก “เขากล้าหรอ!”

กู้เหิงรีบตอบ “ไม่กล้าครับ ไม่กล้า…”

และรีบส่งคนไปจัดการ

ยวี่จิ้นเหวินกล้าไม่กล้าเขาไม่รู้ แต่ถ้าธุระนี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างดี เขาอาจจะเป็นคนเดียวที่ไม่เห็นแสงตะวันในวันพรุ่งนี้ก็ได้

—

เมื่อรถไฟมาถึงเมืองหนาน ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มและดวงอาทิตย์ก็กำลังจะลับขอบฟ้าไป

ยวี่จิ้นเหวินเดินช้าๆ ท่ามกลางกลุ่มผู้ช่วยและบอดี้การ์ด ทันทีที่เขาไปถึงทางออก ฝูงชนก็กรูเข้ามาล้อมเขาอย่างรวดเร็ว

เหอจ้าวผงะและรีบไปยืนอยู่ข้างหน้ายวี่จิ้นเหวินพร้อมกับบอดี้การ์ดของเขา “พวกคุณเป็นใคร ต้องการทำอะไร”

“คุณใช่ประยวี่ไหมครับ”

ใบหน้าของยวี่จิ้นเหวินสงบนิ่ง เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาภายใต้หมวกไหมพรมหรี่ลง "ฉันเอง เสี่ยวซ่งส่งมาที่นี่ใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

บอดี้การ์ดพูด “ประธานหนานได้จัดโรงพยาบาลให้คุณและให้ทางเลือกสองทางแก่คุณ อย่างแรกตามเรามาดีๆ อย่างที่สอง ถูกเราล้อมและพาตัวไป”

เหอจ้าวและบอดี้การ์ดเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อได้ยิน

นี่

เห็นพวกเขาเป็นของประดับรึไง

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ตั้งใจจะต่อต้านเลย และพูดเบาๆว่า “ฉันจะไปกับพวกแก”

ขณะที่เขาเดินออกไป เหอจ้าวก็พึมพำเงียบๆข้างๆเขาว่า “ประธานยวี่ พวกเราเสียหน้าเกินไปหรือเปล่า”

ใบหน้าของยวี่จิ้นเหวินไม่มีร่องรอยของความอับอาย “ฉันต้องการภรรยาไม่ใช่ใบหน้า”

เหอจ้าว “...”

ก็ต้องยอมแพ้แล้ว

—

หนานซ่งยังคงตรวจสอบรายละเอียดต่างๆของการเปิดสนามแข่งเพื่อให้แน่ใจว่าพิธีเปิดในวันพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาด

เธอยุ่งมากจนหัวเป็นเกลียวตัวเป็นน็อต

ทำไงได้ หุ้นส่วนของเธอแย่ทั้งคู่ คนหนึ่งหัวแตก และอีกคนหนีหาย

ฟู่ยวี่จอมเจ้าเล่ห์ตอนแรกบอกจะมาที่สนามแข่งม้ากับเธอ แต่เมื่อลงรถปุ๊บ เขาก็ได้รับสายจากสาวสวยคนหนึ่ง จากนั้นจึงกลับลำทันที

หนานซ่งอยากจะถ่ายท่าทางหลงมัวเมาและร้ายกาจนั่นให้ซูยินดูเสียจริง จะได้ให้เธอเห็นใบหน้าที่แท้จริงของจอมเจ้าชู้นี่

หยุดจินตนาการถึงเขาได้แล้ว

ชอบใครไม่ชอบ ดันมาชอบไอ้บ้านี่!

สงสัยจะได้รับ “ความหน้ามืดตามัว” ของเธอในตอนนั้นไป

กู้เหิงมารายงานหนานซ่งอย่างหอบๆว่ายวี่จิ้นเหวินมาถึงสถานีแล้ว และขึ้นรถของพวกเขา ตอนนี้ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแล้ว

“ยังดี ไม่ดื้อ ไม่ขัดขืน”

สีหน้าของหนานซ่งยังคงไม่ผ่อนคลาย ก่อนจะถอนหายใจและพูด “ถือว่าเขารู้หน้าที่”

คิดแล้วก็ยังโกรธจนแทบบ้า

เธอสั่งด้วยน้ำเสียงสงสัย “ถึงโรงพยาบาลแล้ว ตรวจสุขภาพเขาด้วย ถ้าไม่มีปัญหาใหญ่ ให้ฉีดยาแก้อักเสบให้เขา”

กู้เหิงพิมพ์และทันทีที่ส่งข้อความไป หนานซ่งก็รีบเสริมว่า “ฉีดที่ตูด”

“?”

มือของกู้เหิงที่ส่งข้อความอยู่ชะงัก

เขาถามขำๆ “โตแล้ว ฉีดยาที่~ตูดเหมาะสมหรอครับ”

หนานซ่งชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชา “โตขนาดนี้แล้ว หนีออกจากโรงพยาบาลหลังผ่าตัดเปิดกะโหลก เหมาะสมไหม”

กู้เหิง “...”