สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 299

ระหว่างทางกลับสวนกุหลาบ หนานซ่งมองจากกระจกมองหลังเห็นว่ายวี่จิ้นเหวินยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน

เงาร่างเริ่มเล็กลงเรื่อยๆ จนกระทั่งกลายเป็นจุดเล็กๆ และหายไปจนมองไม่เห็น

เธอดึงสายตากลับมา และลงบนช่อดอกกุหลาบสีชมพูขนาดใหญ่ในมือของเธอ ในใจดูอารมณ์ไม่ดี

ในคืนวันแห่งความรักของทุกปี ที่หวังว่าเขาจะมอบดอกกุหลาบให้เธอสักช่อเหมือนกับสามีของคนอื่นๆ บ้าง ต่อให้มีแค่ดอกเดียวก็พอใจแล้ว

แต่ก็ไม่เคยมีเลย

บางทีเขาอาจไม่เข้าใจความโรแมนติก เธอได้แต่ปลอบโยนตัวเองอย่างนี้

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ผู้ชายไม่เข้าใจความโรแมนติก ไม่ใช่ไม่เข้าใจจริงๆ แค่ขี้เกียจจะเสียความคิดนั้นไป และเขายังไม่ได้เจอคนที่ทำให้เขายอมคิดที่จะเสียสละเวลาเปล่าไปก็ช่างเถอะ

แต่ก่อนเธอไม่คู่ควร สุดท้ายตอนนี้เธอคู่ควรแล้ว แต่เธอไม่ต้องการมันแล้วเช่นกัน

ดู คนก็พูดประจบสอพลอแบบนี้แหละ มันมักจะเป็นแบบนี้เสมอ เรื่องไม่เป็นไปอย่างที่คาดหวัง

หนานซ่งยิ้มน้อยๆ อย่างเย็นชา

มีคำกล่าวบางอย่างที่ถูกต้องมาก การแต่งงานที่ดีทำให้คนเรียนรู้ที่จะรักคนอื่น การแต่งงานที่ไม่ดีทำให้คนได้เรียนรู้ที่จะรักตัวเอง

ใช้ชีวิตที่เหลือ ปกป้องตัวเอง และใช้ชีวิตให้มีความสุข

—

อ่อนเพลียทั้งกายและใจ หนานซ่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลง อยากงีบหลับสักหน่อย

แต่น่าแปลกที่ร่างกายอ่อนเพลียจนถึงขีดสุด กลับนอนไม่หลับเลยสักนิด ทันทีที่หลับตา ในสมองก็จะนึกถึงภาพที่น่ากลัวที่เคยประสบพบเจอขึ้นมาอีกครั้ง

ความทรงจำของพ่อแม่ และของเธอ เดิมทีถูกปิดผนึกไว้ในส่วนลึกที่สุดของความทรงจำของเธอแล้ว แต่ตอนนี้ได้ถูกดึงออกมาพร้อมกับเฉียวเหลิ่ง

เหงื่อได้ไหลออกมาจากหน้าผาก จนกระทั่งบอดี้การ์ดเตือนเธอเบาๆ ว่า "คุณหนูใหญ่ ใกล้จะถึงบ้านแล้วครับ" เธอถึงได้ตื่นจากภวังค์

บอดี้การ์ดถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอ

"คุณหนูใหญ่ ท่านไม่เป็นไรนะครับ? "

หนานซ่งผ่อนคลายอารมณ์ลง ใช้หลังมือปาดเหงื่อที่หน้าผาก เอ่ยเสียงแหบพร่าว่า "ไม่เป็นไร" 

รถโรลส์รอยซ์สีดําค่อยๆ เคลื่อนตัวไปยังสวนกุหลาบ ไฟรถส่องสว่างผ่านถนนข้างหน้า และได้ส่องสว่างคนที่อยู่ข้างหน้า

ราวกับว่ามีคนกำลังฉุดกระชากลากจูงอยู่หน้าสวนกุหลาบ

บอดี้การ์ดที่นั่งข้างคนขับหรี่ตาลง "ใครกันที่กล้าก่อเรื่องวุ่นวายอยู่ที่หน้าสวนกุหลาบ?"

หนานซ่งมองไปข้างหน้า ก็ขมวดคิ้วตามไปด้วย

ร่างสองร่างที่อยู่ข้างหน้านั้น จะมองอย่างไร ก็เหมือนหนานหยาและ...... ฉินเจียงหยวนล่ะ?

—

"เสี่ยวหยา ผมขอร้องคุณล่ะ คุณกลับไปกับผมเถอะนะ”

ฉินเจียงหยวนอ้อนวอนหนานหยาอย่างขมขื่น "วันนี้เป็นวันแห่งความรักนะ หนุ่มเลี้ยงวัวกับสาวทอผ้าล้วนได้พบกันแล้ว ก็ขอให้เห็นแก่หน้าพวกเขา คุณให้โอกาสผมแกสักครั้งเถอะนะ”

หนานหยาเบือนหน้าหนี น้ำตาไหลพราก ใบหน้าที่เศร้าโศกเสียใจ และอดที่จะยื่นมือไปลูบท้องน้อยที่ยังไม่นูนขึ้นมาไม่ได้

ฉินเจียงหยวนมองตามมือของเธอ และลงไปที่ท้องของเธอ จากนั้นกลอกตาไปมา

เขาคุกเข่าลงกอดเธอ และแนบใบหน้าไปชิดกับหน้าท้องของเธอ "เกรงว่าเพื่อลูกแล้ว คุณควรยกโทษให้ผมนะ หรือว่าคุณต้องการให้เด็กเกิดมาไม่มีพ่อไปตลอดชีวิต?”

หนานหยารู้สึกปวดใจมาก น้ำตาก็ซึม

"เป็นคุณที่ไม่ต้องการฉัน ระหว่างเฝิงชิงกับฉัน คุณเลือกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? ”

"อย่าพูดถึงเฝิงชิงผู้หญิงที่เห็นแก่เงินทอง หล่อนเป็นนังผู้หญิงชั้นต่ำ! ”