สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 300

หนานซ่งเก็บเท้าไว้ เมื่อได้หันกลับมา พบว่าหนานหยาเจ็บจนสลบไปแล้ว

คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน เธอเดินไปเปิดกระโปรงของหนานหยา และเห็นว่ามีเลือดไหลออกมาไม่น้อย เธอตะโกนขึ้นทันที "ไปโรงพยาบาล!"

เหล่าบอดี้การ์ดพาหนานหยาขึ้นรถ เมื่อกำลังจะไป หนานซ่งมองฉินเจียงหยวนที่ขดตัวอยู่กับพื้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"หักมือทั้งสองของเขา และค่อยส่งกลับไปที่ตระกูลฉิน อย่าปล่อยให้มันตายที่นี่”

เสียงร้องโหยหวนดังกึกก้องในท้องฟ้ายามค่ำคืน

หลังจากยี่สิบนาทีให้หลัง

“อ้า ——”

เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองดังออกมาจากห้องทำแท้ง

กู้เหิงกับหนานหลินได้รับข่าว ก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที ก็ได้ยินเสียงร้องอันน่าเวทนานี้พอดี ราวกับใช้แรงทั้งชีวิต ฟังแล้วขนลุกขนพอง

"พี่"

ริมฝีปากของหนานหลินสั่น "พี่รองเธอ......"

ใบหน้าซีดขาวของหนานซ่งไม่มีการแสดงออกใดๆ ราวกับกำลังบรรยายสูตรคณิตศาสตร์ "เด็กรักษาไว้ไม่ได้ ไหลออกไปแล้ว"

ให้ตายสิ

หนานหลินอดที่จะปิดปากไม่ได้ กู้เหิงโอบไหล่เธอไว้ ปลอบใจเสียงเบา "ไม่กลัว ไม่กลัว"

ดูสิ ชีวิตมันช่างเปราะบางมาก

ยกเท้าขึ้นเตะทารกในครรภ์ที่อายุแปดสัปดาห์ แล้วก็หายไปแบบนี้

"กู้เหิง"

จู่ๆ หนานซ่งก็เอ่ยเสียงเข้ม

กู้เหิงรีบตอบรับ แล้วเดินเข้าไป ถามเธอว่ามีอะไรให้ช่วย

"กลุ่มบริษัทตระกูลฉิน ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?" เธอถามอย่างเย็นชา

กู้เหิงมองสำรวจสีหน้าของหนานซ่ง ไม่กล้าพูดอะไรที่คลุมเครือ เขารู้ว่าบอสอยากฟังอะไร คำพูดนับพันคำกลายมาเป็นแค่ประโยคเดียว

"เพียงแค่ทางฉันลงมือ ก็สามารถทำให้มันล้มละลายได้เลย"

"แล้วนายรออะไรอยู่ล่ะ?"

หนานซ่งเงยหน้าเล็กน้อย หางตาแดงระเรื่อ น้ำเสียงเย็นชาเสียดกระดูก "รอให้มันปล่อยลูกก่อนเหรอ?"

กู้เหิงใจสั่น รีบพยักหน้า "ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!"

แต่ก่อนที่บริษัทตระกูลฉินจะล้มละลาย ฉินเหวินจวินและคุณนายฉินก็ได้มาขอขมาถึงที่แล้ว

พวกเขาเพิ่งพาลูกชายของเขาฉินเจียงหยวนเข้าไปในห้องผ่าตัดเพื่อตัดมือและซี่โครง พวกเขาได้ยินว่าหนานซ่งก็อยู่ที่โรงพยาบาลเช่นกัน จึงวิ่งเข้ามาด้วยความโกรธ

"หนานซ่ง!"

คุณนายฉินปวดใจเป็นห่วงลูกชายจนตาแดง ก็ทิ้งความดีงามและกิริยามารยาทของสตรีสูงศักดิ์ที่มีมาหลายปีไป ชี้หน้าหนานซ่งด่าเหมือนกับว่าเธอเป็นหญิงแพศยา

"แก่มันตัวซวยทำลายพ่อทำลายแม่ ลูกชายฉันไปล่วงเกินเธออะไรเธอ เธอตีเขาจนกลายเป็นแบบนั้น?! เชื่อไหมว่าฉันจะโทรแจ้งตำรวจมาจับเธอ!"

หนานหลินทนฟังต่อไปไม่ไหว จึงยืนขวางหน้าหนานซ่ง "คุณนายฉิน ปากคุณให้สะอาดหน่อย!"

หนานซ่งนั่งอยู่บนม้านั่ง ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ น้ำเสียงทั้งเบาทั้งช้า "ปล่อยชีวิตสุนัขๆ ของเขาไว้ นั้นเป็นความเมตตาของฉันแล้ว ฉันมั่นใจว่าเขาจะอยู่ไม่ได้ในฤดูใบไม้ร่วงนี้”

คำพูดนี้ร้ายกาจเกินไป คุณนายฉินเกือบจะเป็นลมจากถูกเธอทำให้ความโกรธ และประธานกรรมการฉินก็หน้าเปลี่ยนสี

"หนานซ่ง เธอทำเกินไปแล้ว!"

สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความโกลาหล "อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ช่วงนี้บริษัทตระกูลฉินของเราประสบภัยพิบัติมากมาย นั้นเป็นฝีมือของเธอที่ให้คนอยู่เบื้องหลังก่อกวน เธอคิดว่าจะทำลายฉันได้ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!"

"จริงเหรอ?"

มุมปากที่ชั่วร้ายของหนานซ่ง เม้มยิ้มเย้ยหยันเบาๆ "ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าไม่ยากเลย”

“……”

ฉินเหวินจวินโกรธจนหัวใจเต้นแรง และเกือบจะหายใจไม่ออก

ยัยเด็กเวรนี่ ทำไมถึงโอหังได้ขนาดนี้!

เขาจะพูดอะไรอีก พยาบาลผลักหนานหยาออกจากห้องทำแท้ง ใบหน้าขาวซีดราวกับขี้ผึ้ง แสดงให้เห็นถึงความโหดร้ายและการทรมานที่ผู้หญิงเพิ่งได้ประสบมา

"พี่รอง......" หนานหลินเดินเข้าไปหาพยาบาลและพาหนานหยาเข้าไปในห้องผู้ป่วย

น้ำตาสองสายที่หางตาของเธอ ดูหน้าใจสลายมาก