สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 304

ห้านาทีต่อมา ลั่วโยวและ เฉวียนเยี่ยเชียนลงมาชั้นล่างทีละคน

ต่อมาคือพ่อบ้านจ้าวที่ดูเขินอายเดินตามมา

หนานซ่งกินข้าวต้ม มองดูลั่วโยว ถามอย่างไม่รู้ "ทำไมมีเสียงดัง เกิดอะไรขึ้น"

เฉวียนเยี่ยเชียนที่เดินตามลั่วโยวและจ้องมองหนานซ่ง บอกให้เธอหุบปากและรีบกิน

หนานซ่งแสร้งทำเป็นไม่เห็นและยกเก้าอี้ข้างๆ ให้ลั่วโยวนั่ง

ลั่วโยวหาวและพูดอย่างเกียจคร้าน “นี่ อย่าพูดถึงมันเลย พอฉันตื่นแล้วลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าใหญ่ของพี่เฉวียนกระแทกหน้าฉัน ทำให้ฉันตกใจ…”

หลังจากพูดจบ ทุกคนก็มองไปที่ เฉวียนเยี่ยเชียน

หน้าเล็กหล่อขนาดนี้เรียกว่า "ใบหน้าใหญ่" เหรอ?

ลั่วโยวคุณอาจเข้าใจผิดเกี่ยวกับใบหน้าใหญ่

เธอกลัว แต่ก็ไม่มีความกลัวบนใบหน้า เธอกัดขนมปังแล้วพูดต่อ...

“...ฉันเลยตกจากเตียงทับลงตัวของพี่เฉวียน

เฉวียนเยี่ยเชียนนั่งตรงข้ามกับ ลั่วโยวด้วยท่าทางสงบ "โลกนี้สงบสุขลงแล้ว"

คนใช้ เพิ่มตะเกียบ มีด และส้อมสองชุดให้ลั่วโยวและเฉวียนเยี่ยเชียนพ่อบ้านจ้าวก็เทนมลงบนเฉวียนเยี่ยเชียน “พี่สอง ดื่มนม”

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่ชอบนม ขมวดคิ้วและผลักออกไป

“พ่อบ้านจ้าว ผมอายุเท่าไหร่แล้วยังต้องดื่มนมอยู่หรือ”

พ่อบ้านจ้าวมองเขาแวบหนึ่งแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉันแก่แล้ว ยังต้องดูฉากแบบนั้นอยู่เลย พี่สอง ตระหนักในเรื่องนี้หน่อย”

"..."

กู้เหิง และ หนานหลินเม้มปากหัวเราะในขณะที่ หนานซ่ง หัวเราะอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา

สมควรถูกด่า

เฉวียนเยี่ยเชียนยกถ้วยขึ้นเงียบๆ "ผมควรดื่มนม"

มีเพียงลั่วโยวเท่านั้นที่กินข้าวเช้าอย่างใจเย็น และถามอย่างไม่ใส่ใจว่า "ฉากอะไร"

"พัฟ--"

เฉวียนเยี่ยเชียนทำท่าจะอาเจียนนมออกมา

สวรรค์คือการกลับชาติมาเกิด เขาคิดว่าเขาจะต้องตายในมือของลั่วโยวสักวันหนึ่ง...

เมื่อ หนานซ่งว่าง เธอก็พาลั่วโยวไปเที่ยว

เฉวียนเยี่ยเชียน ถูกเลิกจ้างอย่างเป็นทางการ

ก่อนไปประเทศ Y ยังมีงานที่ต้องจัดการก่อนไป หนานซ่งได้แต่พาลั่วโยวไปที่ บริษัทตระกูลหนานเพื่อเที่ยวดู

ครอบครัวของลั่วโยวส่วนใหญ่ทำเกี่ยวกับการกฎหมายดำเนินคดีอาญา มีเพียงไม่กี่คนที่ทำธุรกิจ และไม่ค่อยทำองค์กรขนาดใหญ่แบบนี้ ดูเหมือนกำลังพาคุณย่าเดินดูสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ "เสี่ยวซ่ง ดูทันสมัยจัง "

หนานซ่งขอให้ผู้ช่วยชงกาแฟสองถ้วยและพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ : “มันเทียบไม่ได้กับความทันสมัยของค่ายทหารเลย”

“นั่นมันต่างกัน สองความรู้สึก”

ลั่วโยวเอนกายบนหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานมองทิวทัศน์ภายนอก และกล่าวว่า “เมื่อฉันเกษียณแล้ว ฉันจะมาเป็นเบอดี้การ์ดให้คุณ อย่างอื่นฉันทำไม่เป็น อย่างน้อยก็ช่วยปกป้องคุณ”

หนานซ่งถอดรองเท้าส้นสูงและสวมรองเท้าแตะ ฟังคำแนะนำของลั่วโยว เขาอดหัวเราะไม่ได้

“มาเป็นพี่สะใภ้สองของฉันซิ”

อืม?

ลั่วโยวหันศีรษะไปมองหนานซ่ง แก้มของเขาแดงก่ำ "อย่าล้อเล่น"

“คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้”

หนานซ่ง กล่าว: "ความคิดของพี่สองของฉันเกี่ยวกับคุณ ความในใจพี่เขา แม้คนผ่านทางยังรู้เลย"

“ฉันไม่เห็น...”

ลั่วโยวเกาหัว “เฮ้ ฉันไม่มีเซนส์ทางด้านนี้เท่าไหร่ และไม่รู้ว่าเขาชอบได้ยังไง แต่พี่เฉวียนบอกว่าเขาต้องการแต่งงานกับฉันในฐานะภรรยาของเขา”

"ไอ."

หนานซ่ง เกือบสำลักน้ำ เธอไม่คิดว่าพี่สองของเธอจะตรงไปตรงมาขนาดนี้! อะไร! ตรง! สีขาว!