สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 306

ไม่มีใครที่แข่งรถใต้ดินไม่เคยได้ยินชื่อ "คุณชาย"

ไม่มีใครไม่รู้จักโลโก้ "กุหลาบ"

หากคุณไม่รู้จัก ทุกคนอาจพูดได้ว่าคุณโง่เขลาพวกเขาจะทำการสอนให้คุณรู้วิธีการเป็นมนุษย์ทันที

นักแข่งรถหญิงเป็นสมบัติล้ำค่าเสมอ เทพแห่งรถสตรีที่ถูกไล่ล่าและไม่มีใครแซงหน้าได้ เช่นเดียวกับหนานซ่งผู้ที่ครอบครองรายการข้อมูลการแข่งรถตลอดทั้งปี ถือเป็นสมบัติที่หายากยิ่งกว่า

เปรียบเทียบเหมือนดังนางฟ้าฉางเอ๋อ!

“นั่นมันคุณชาย!”

“คุณชายกลับมาแล้ว!”

“คุณชาย คุณชาย ฉันไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคุณในชีวิตนี้!”

ต่างจากงานรื่นเริงที่นั่น มีคนสองคนที่กำลังซุบซิบนินทา

“คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวซ่งดูแล้วค่อนข้างเท่มาก การเสแสร้งอยู่ในระดับสูง” ลั่วโยว มองไปที่หน้ากากบนใบหน้าของหนานซ่ง รู้สึกว่าเขาอยู่เป็นจุดศูนย์กลาง

ไป๋ลู่ยวี๋หยิบเมล็ดแตงโมหนึ่งกำมือให้ลั่วโยว “คุ้นเคยแล้วก็ชินเอง เธอเป็นบีคิงตั้งแต่อายุยังน้อย และพี่ชายอย่างพวกเราไม่มีใครกล้าแกล้งเธอ นอกจากเธอแกล้งเรา "

ลั่วโยวแทะเมล็ดแตงโมแสดงความคิดเห็นอย่างตรงประเด็นว่า "การแกล้งทำเป็นงานด้านเทคนิค ไม่เพียงแต่ต้องใช้คุณภาพทางจิตใจที่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังต้องใช้ให้เป็นด้วย"

"นั่นคือ."

ไป๋ลู่ยวี๋ฟังเหมือนเป็นคำชม "ทันทีที่ได้ยินว่าเธอมาที่แข่งรถใต้ดิน ฉันเลยต้องวิ่งมาแค่ไม่อยากพลาด คุณไม่รู้ว่าหล่อนหล่อแค่ไหนตอนที่ขับรถ มันเหมือนบินได้"

ลั่วโยวเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอ และสงสัย “แต่ทำไมเธอถึงถูกเรียกว่า ‘คุณชาย’ อยู่ที่นี่ล่ะ?”

ไป๋ลู่ยวี๋ยิ้มและอธิบายว่า: "เมื่อตอนที่ฉันพาเธอมาที่นี่เป็นครั้งแรก เธอเพิ่งเข้าร่วมนิทรรศการฮั่นฝูในวันนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งปลอมตัวเป็นผู้ชายและสวมชุดผู้ชาย เธอขี้เกียจเกินไปที่จะเปลี่ยน ตอนนั้นพามาแค่เดินเล่นๆ แต่เธอแอบสวมหน้าหมวกเข้าไปในรถ นอกจากจะชนะแล้ว เธอยังทำลายสถิติอีกด้วย เธอโด่งดังมาก หลายคนไม่รู้จักชื่อเธอ ดังนั้นจึงเรียก "คุณชาย" และ "คุณชาย" ออกมา "

"เข้าใจแล้ว."

ลั่วโยวพยักหน้า แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า เฉวียนเยี่ยเชียนจะดูหล่อเหลาแค่ไหนเมื่อเขาสวมชุดของคุณชาย

“ทำไมคุณถึงกินเมล็ดแตงโม?”

เมื่อหนานซ่งกลับมา เขาเฝ้าดูทั้งสองกินเมล็ดแตงโมอย่างมีความสุขและกลายเป็นผู้พิทักษ์สิ่งแวดล้อมตัวน้อย "อย่าทิ้งเมล็ดแตงโมลงบนถนน ทุกคนมีหน้าที่ปกป้องสิ่งแวดล้อม"

“รู้ ฉันมีถุงขยะอยู่กับมือ”

ไป๋ลู่ยวี๋หยิบถุงพลาสติกออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วโยนเปลือกเมล็ดแตงโมเข้าไป

หน่านซ่งพูดกับไป๋ลู่ยวี๋: “พี่เล็ก ฉันจะพา โยวโยว ดูรอบๆก่อน คุณช่วยฉันไปเดิมพันมาหน่อย ไม่ต้องมากเกินไป แค่ ล้านแปดก็พอ”

ลั่วโยวเบิกตากว้าง “การพนัน?”

"แค่ความบันเทิง"

หนานซ่งขอให้เธอผ่อนคลาย “ไม่ต้องกังวลหากเป็นสวัสดิการสาธารณะไม่ผิดกฎหมาย”

จากนั้นสตาร์ทเครื่องยนต์รถก็ขับออกไป

—

ในห้องผู้ป่วย.

ยวี่จิ้นเหวินเพิ่งได้รับข้อความจากเพื่อนในสถานีตำรวจ: โจ๋เซวียน ได้รับการประกันตัวและขึ้นเครื่องบินไปเมืองหนาน

เขาหรี่ตาลงและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ใครเป็นคนประกันออกไป?”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ จ้าวซวี่ ลดเสียงของเขาและพูดว่า: "เว่ยจวี๋มาเพื่อปล่อยเขาไปพร้อมกับประโยคว่า 'หลักฐานไม่เพียงพอ' หลังจากที่โต้เถียงกันเป็นเวลานาน เขาบอกฉันว่า มีคำสั่งจากเบื้องบน”

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่ดี "เบื้องบนไหน?"

“เขาปฏิเสธที่จะเปิดเผย แต่ฉันส่งคนตาม โจ๋เซวียนหลังจากที่เธอได้รับการประกันตัว เธอถูกส่งไปยังเครื่องบินโดยตรง ห้องโถงหลวงจากเมืองหลวงของจังหวัดส่งมอบเป็นการส่วนตัว

รูม่านตาลึกของ ยวี่จิ้นเหวินหดตัวและริมฝีปากบางของเขากดเป็นเส้น