สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 307

หนานซ่งมีอาการปวดหัว

โลกทั้งใบดูเหมือนจะพร่ามัวไปหมดเธอแทบไม่สามารถลืมตาได้

เธอได้ยินเสียงที่ต่ำและช่วยไม่ได้ของ เฉียวเหลิ่งในหูของเธอ "แกมันผู้หญิงที่ไม่เอาชีวิตจริงๆ"

จากนั้นไฟรถจำนวนนับไม่ถ้วนก็สว่างขึ้น คนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามา เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอีกครั้งเรียกเธอ "เสี่ยวซ่ง เสี่ยวซ่ง..."

ดูเหมือนว่าเธอจะถูกอุ้มขึ้นมาและตกลงสู่อ้อมกอดอันแสนอบอุ่น

เหนื่อยมาก เหนื่อยจริงๆ

เธอทำงานหนักเพื่อรักใครสักคน

เธอทำงานหนักเพื่อใช้ชีวิต

เธอพยายามอย่างมากที่จะปกป้องญาติๆ รอบตัวเธอ...แต่เธอกลับหาพ่อแม่ของเธอไม่เจอ

เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง กลับได้แต่กลิ่นของยาฆ่าเชื้อ

“ตื่นแล้ว เธอตื่นแล้ว!”

มีกลุ่มคนอยู่ในห้องผู้ป่วย

หนานซ่งรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย หลับตาแล้วเปิดอีกครั้ง สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาคือหัวของยวี่จิ้นเหวิน

เธอมองมาที่เขาและพูดอย่างแปลกใจว่า “เฮ้ ผมของคุณยาวแล้วนะ”

"..."

—

ในห้องผู้ป่วยยวี่จิ้นเหวินยืนพิงหน้าต่างครึ่งหนึ่ง ฟังการสนทนาไม่รู้จบของ เฉวียนเยี่ยเชียนเกี่ยวกับหนานซ่ง

เมื่อฟังการดุของพี่สองหนานซ่งก็ฟุ้งซ่านเล็กน้อย ดวงตาของเธอเลื่อนมองไปที่วี่จิ้นเหวินโดยไม่รู้ตัว

เขามีผมยาวขึ้นจริงๆ และเขาดูเหมือนได้กลับไปเป็นทหารในกองทัพ

เพิ่มลมหายใจที่หนักหน่วงมาก

เขาเป็นแบบนี้เมื่อตอนเธอเห็นเขาครั้งแรก

ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้เห็นเขาครั้งแรก หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง "รักแรก" ของเขาอีกสองครั้ง

เฉวียนเยี่ยเชียนมองไปที่ดวงตาที่ล่องลอยของหนานซ่งและเส้นประสาทความโกรธก็ขึ้นและตะโกนว่า "หนานซ่งฉันกำลังคุยกับเธอฟังอยู่หรือเปล่า!"

หนานซ่งตกใจกับเสียงอันดังของเขา

"……ฟัง."

หนานซ่งรีบตอบและมองดูใบหน้าของพี่สองเธอเกลี้ยกล่อมอย่างช่วยไม่ได้: “ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าวิธีการของฉันค่อนข้างเสี่ยง แต่โชคดีที่ฉันจับคนได้ ใช่ไหม?”

“นี้มันเสี่ยงอันตรายไปหรือเปล่า?”

ด้วยใบหน้าที่เย็นชา เฉวียนเยี่ยเชียนจิ้มหน้าผากของเธอด้วยผ้าก๊อซ "นี่มันเรียกว่าการฆ่าหนึ่งพันครั้งและทำร้ายตัวเองแปดร้อยครั้ง!"

หนานซ่ง : "เฮ้อ...เจ็บ!"

ความกังวลของ ยวี่จิ้นเหวินตึงเครียด เขาลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว และมอง เฉวียนเยี่ยเชียนที่เย็นชา

“พอได้แล้ว น้องได้รับบาดเจ็บมาแบบนี้ อย่ารังแกเธอเลย”

จี้อวิ๋นก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพฤติกรรม "รุนแรง" ของ เฉวียนเยี่ยเชียน

เมื่อรู้ว่าหนานซ่งเกิดเรื่อง จี้อวิ๋นก็รีบนั่งเครื่องบินตรงมาที่เมืองหนานและเขาก็ตกใจมากเช่นกัน

“แต่น้องหก อย่างที่พี่สี่บอกไว้ เรื่องนี้ไม่มีข้อกังขาจริงๆ”

จี้อวิ๋นตกใจและอดไม่ได้ที่จะวิพากษ์วิจารณ์น้องสาวของเขา "ทำไมไม่คุยเรื่องใหญ่แบบนี้กับเรา เธอจะตัดสินเองโดยไม่ได้รับอนุญาต ปีกกล้าขาแข็ง เธอยังเห็นเราเป็นพี่น้องอยู่หรือเปล่า?”

ขณะที่เขากำลังพูด น้ำเสียงก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้น

หนานซ่งก้มศีรษะลง ริมฝีปากไม่พูดอะไรสักคำ

“ไม่เป็นไร พวกนายไม่ต้องพูดอะไรมาก”

เฮ่อเซินรีบลาจากกองถ่ายละครออกมาทันที เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะเปลี่ยนชุด เมื่อเห็นว่าหนานซ่งไม่เป็นไร ใจของเขาก็ดีขึ้น

พี่สามมักจะอ่อนโยนที่สุดเสมอ เขาก้าวไปข้างหน้าและแตะศีรษะของหนานซ่ง “เวียนหัวหรือ หิวไหม?”

หนานซ่งพยักหน้า "หิว"

ทันทีที่เขาพูดสองคำนี้ เขาก็เห็น ยวี่จิ้นเหวินลุกขึ้นและเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ กลับมาหลังจากนั้นครู่หนึ่ง พร้อมถือกล่องอาหารกลางวันจำนวนมากให้ทุกคน

หนานซ่งมองไปที่กล่องอาหารกลางวันขนาดใหญ่และเล็กด้วยท่าทางมึนงง

สุนัขทำกิจการของมนุษย์เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?

หนานซ่งกระทบกระเทือนเล็กน้อยที่ศีรษะ มีเพียงรูหนึ่งที่หน้าผากเย็บไปสามเข็ม แต่ไม่มีอาการบาดเจ็บอะไร

ไม่กี่วันที่ผ่านเธอยุ่งมาก ไม่ได้ทานชาและอาหาร เมื่อเฉียวเหลิ่งถูกจับตัวไป อารมณ์ของเธอก็ผ่อนคลาย และความอยากอาหารของเธอดีขึ้น

รับประทานอาหารเย็นกับพี่น้องของเธอ เธอนับ แต่ไม่เห็นไป๋ลู่ยวี๋

“พี่เล็กของฉันอยู่ที่ไหน”

เฉวียนเยี่ยเชียนยังคงโกรธโดยไม่พูดอะไร