สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 309

“หา?”

ทุกคนประหลาดใจ

ลั่วโยวกัดปากตัวเอง จากนั้นก็รีบแก้คำ “ไม่ใช่ กลับเนื้อกลับตัวแล้ว! ตอนนี้ ปกติฉันไม่ทำร้ายคนอื่นแล้ว”

หนานซ่งหัวเราะเล็กน้อย “เธอไม่ตีคนธรรมดา ๆ หรอก? พี่ ๆ ระวังตัวหน่อย โยวโยวคือหน่วยรบพิเศษ พลปืนกลหญิง ปฏิบัติการป่าทึบตอนนั้น เธอก็เป็นคนที่ช่วยฉันคนหนึ่ง”

หน่วยรบพิเศษ พลปืนกลหญิง แถมยังเคยช่วยน้องเล็ก!

เมื่อพูดเรื่องพวกนี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึงทันที ได้ใจพี่ ๆ ทุกคน

“โยวโยวใช่ไหม? อย่ายืนอยู่ รีบนั่งลง”

จี้อวิ๋นส่งสัญญาณอย่างเป็นมิตร

เฉวียนเยี่ยเชียนทำเสียง “จิ๊จ๊ะ” “ชื่อโยวโยวเป็นชื่อที่นายควรเรียกเหรอ?”

จี้อวิ๋นในหัวเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “หา? ไม่งั้นจะเรียกว่าอะไร?”

เขาเหลือบมองสีหน้าของเฉวียนเยี่ยเชียน แล้วลองเชิงอย่างจริงจัง “ไม่งั้นเรียกว่าพี่สาวบ้าพลัง? หรือว่าเรียกพี่สะใภ้สองเป็นยังไง?”

เฮ่อเซินยิ้มเบา ๆ “ฉันว่าได้นะ”

ไป๋ลู่ยวี๋: “เห็นด้วย!”

“...”

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่รู้ว่าโมโหหรือว่าเขินอาย หน้าของเขาแดงไปหมด

จี้อวิ๋นมองไปทางลั่วโยว “พี่สะใภ้สอง พี่ว่ายังไง?”

“...”

ถึงสติของลั่วโยวจะดียังไง แต่ก็ถูกคำว่า ‘พี่สะใภ้สอง’ ทำจนมึนงง หน้าสวยแดงระเรื่อ

“ไอสี่จี้ นายครั่นเนื้อครั่นตัวใช่ไหม?”

เมื่อเห็นว่าพี่สองอายจนจะโมโห เฉิงเซี่ยนกลัวว่าเด็กน้อยของตัวเองจะถูกตี จึงรีบดึงเขามาด้านหลังตัวเอง แล้วเอ็ดเขา “อย่าซนแบบนี้”

จี้อวิ๋นหลบอยู่หลังเฉิงเซี่ยน แล้วแลบลิ้นใส่พี่สอง

หนานซ่งถือบทละครอยู่ในมือ หน้าตาจริงจัง เตือนลั่วโยว:

“โยวโยว เธอมีเรื่องจะคุยกับพี่สองไม่ใช่เหรอ?”

ลั่วโยวงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงนึกขึ้นได้ “อ่อใช่ พี่สองเฉวียน ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่”

“มีเรื่องอะไร?”

“พวกเราออกไปคุยข้างนอกเถอะ”

เฉวียนเยี่ยเชียนพยักหน้าเหมือนกับห่าน “อืม ตกลง”

ไป๋ลู่ยวี๋อยากจะตามไป “พวกเราฟังด้วยไม่ได้เหรอ?”

จี้อวิ๋นก็พูดเสริม “มีเรื่องอะไรที่พวกเราจ่ายเงินแล้วฟังได้ไหม?”

เฉวียนเยี่ยเชียนหันหน้ามา ทำท่าทางจับคอเป็นการเตือน แล้วปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเดือนตามลั่วโยวออกไป

—

เมื่อออกจากห้องพักคนไข้ เฉวียนเยี่ยเชียนเห็นยวี่จิ้นเหวินยังนั่งอยู่เก้าอี้ยาวด้านนอก จึงขมวดคิ้ว

เขามือล้วงกระเป๋า เชิดคาง เนื่องจากยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่แล้วเขายืนอยู่ จึงได้เปรียบด้านความสูง เขาชำเลืองมองยวี่จิ้นเหวิน

“ทำไมนายยังอยู่ตรงนี้อีก?”

ยวี่จิ้นเหวินไม่รู้ว่าเหนื่อยหรือหน่าย เดิมทีอยากจะตอบกลับว่า “โรงพยาบาลไม่ใช่ครอบครัวนายเป็นเจ้าของ” แต่ติดตรงที่ไอ้นี่คือพี่สองของหนานซ่ง จึงอดกลั้นไว้

เฉวียนเยี่ยเชียนกลับไม่อยากจะไว้หน้าเขา “ครั้งนี้นายช่วยเสี่ยวซ่งไว้ได้ทัน ความดีนี้ฉันรับไว้แล้ว แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเสี่ยวซ่งจะคบกับนาย เข้าใจไหม?”

ครั้งนี้ยวี่จิ้นเหวิน ขี้เกียจพูดแล้วจริง ๆ

เขาช่วยหนานซ่ง ไม่ใช่เพื่อจะผูกมัดอะไรเธอ และก็ไม่มีทางใช้สิ่งนี้ผูกมัดเธอ

เฉวียนเยี่ยเชียนอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ถูกลั่วโยวขวางเอาไว้ “หล่าวยวี่ยังไงก็คือเพื่อนเก่าของฉัน นายพูดอะไรเกรงใจกันหน่อย”

คำหยาบที่อยู่ข้างปากถูกกลืนเข้าไปทั้งดุ้น

เฉวียนเยี่ยเชียน: “อืม”

ลั่วโยวพาเฉวียนเยี่ยเชียนไปยังทางเดินที่ค่อนข้างเงียบสงบ แต่ไม่รู้จะเอ่ยปากยังไง

เฉวียนเยี่ยเชียนงงงวยนิดหน่อย “ทำไมเหรอ มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ?”

ไม่รู้ว่าทำไม จู่ ๆ เขารู้สึกเป็นกังวลนิดหน่อย

ไม่ ไม่ใช่นิดหน่อย แต่กังวลมาก ๆ!

“พี่เฉวียนสอง”

ลั่วโยวก็กังวลนิดหน่อย แต่เธอเป็นคนที่เก็บเรื่องไว้ไม่ได้ อยู่กับกลุ่มผู้ชายในค่ายทหารชินแล้ว พูดอะไรอ้อมค้อมไม่เป็น มีอะไรก็พูดแบบนั้น

เธอรวบรวมความกล้า เงยหน้ามองเฉวียนเยี่ยเชียน จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา และดวงตาลึกนั้น หัวใจเต้นแรงเป็นอย่างมาก

“ฉันรู้สึกว่า นายหน้าตาหล่อมากจริง ๆ”

เฉวียนเยี่ยเชียนตะลึง “เธอรู้สึกว่าฉันหล่อเหรอ?”

“หล่อ!”

ลั่วโยวเผยยิ้มสวย “ฉันอยากจะมีลูกชายที่หน้าตาเหมือนนาย”

เฉวียนเยี่ยเชียนมึนงง

“ฉันเห็นเธอเป็นภรรยา แต่เธอกลับเห็นฉันเป็นลูกชาย?”

เขากระตุกมุมปาก กำลังจะเปลี่ยนสีหน้า ลั่วโยวก็พูดพรวดขึ้น “นายหน้าตาหล่อ ฉันชอบนายมาก ดังนั้นพวกเราคบกันเถอะ”

เฉวียนเยี่ยเชียน: “?”

เฉวียนเยี่ยเชียน: “...”

เฉวียนเยี่ยเชียน: “!”

เมื่อครู่เขาถูกสารภาพรักเหรอ???!!!

เหตุการณ์ตรงหน้าเกินความรู้ยี่สิบกว่าปีของเขา เหมือนกับเสียงฟ้าร้องที่ดังนับครั้งไม่ถ้วนผ่าลงมาจนคุณชายเยี่ยงงไปหมด เขามองลั่วโยวอย่างเหม่อลอยอยู่นาน

ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวที่ทางเดิน แกล้งหลับตา แล้วค่อย ๆ ยิ้มมุมปาก

ทางเดินไม่กั้นเสียง แถมยังมีเสียงสะท้อน เขานั่งอยู่ตรงนั้น แม้แต่แอบฟังก็ไม่ต้อง เขาได้ยินบทสนทนาของลั่วโยวกับเฉวียนเยี่ยเชียนอย่างชัดเจน

เสี่ยวลั่วโยวที่ปกติหยาบคายยิ่งกว่าผู้ชาย ในที่สุดก็เหมือนสาววัยแรกแย้ม ที่เบ่งบาน

“ลั่วโยว เธอ...”

เมื่อเฉวียนเยี่ยเชียนถอนตัวออกมาจากสภาวะมึนงง เปลี่ยนเป็นความดีใจ กลุ่มคนในเครื่องแบบเดินมาจากสุดทางเดิน พุ่งตรงมาทางลั่วโยว

“คุณหนูใหญ่ครับ ผู้นำเก่ามีคำสั่ง เชิญคุณตามพวกเรากลับเมืองจิงตอนนี้ครับ!”

หนานซ่งถือโทรศัพท์มือถือ มองสีหน้าเป็นกังวลของเฉวียนเยี่ยเชียน ถามลั่วโยวที่อยู่ในรสยาว

“งั้นเธอก็กลับเมืองจิงแล้ว?”

“ใช่”

ลั่วโยวอยู่ที่ปลายสายด้านนู้น น้ำเสียงอู้อี้ แถมสะอึกสะอื้นเล็กน้อย “เสี่ยวซ่ง ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า ความรักของฉันเพิ่งจะเริ่มขึ้น ก็จบลงแล้วนะ?”

ฮือฮือ นี่มันน่าอนาถเกินไปแล้ว

เฉวียนเยี่ยเชียนร้อนใจ อยากจะพูดบางอย่าง แต่ถูกหนานซ่งปิดปากไว้ หนานซ่งพูดขึ้น “ไม่มีทาง”

“อู้อี้” เฉวียนเยี่ยเชียนถูกหนานซ่งปิดปากไว้ แต่กลับพยักหน้าอย่างแรง

ลั่วโยวถอนหายใจช้า ๆ “ฉันกลับไปเมืองจิงสองวัน ก็ต้องกลับกองทัพไปรายงานตัว หลายวันมานี้เที่ยวสนุกไปหน่อย ลืมแล้วว่าตัวเองยังเป็นทหาร จะมีความรักตามใจชอบได้ยังไงนะ?”

เฉวียนเยี่ยเชียนถลึงตา อยากจะพูดอะไร แต่อีกฝ่ายของโทรศัพท์กลับมีเสียงเคร่งขรึมดังขึ้น “คุณหนูใหญ่ครับ จะขึ้นเครื่องแล้วครับ”

ก่อนที่ลั่วโยวจะวางสาย เธอพูดประโยคหนึ่ง “เธอช่วยฉันขอโทษพี่สองเฉวียน บอกว่าฉันวู่วามเกิน”

“ลั่วโยว!”

เฉวียนเยี่ยเชียนพุ่งตัวเอง ตะโกนใส่โทรศัพท์ แต่โทรศัพท์ตัดสายไปแล้ว มีแต่เสียง “ตู๊ด” ดังขึ้น

เมื่อโทรกลับไป อีกฝ่ายปิดเครื่องแล้ว

เฉวียนเยี่ยเชียนสีหน้าเย็นชา หยิบโทรศัพท์แล้วพุ่งออกไปจากห้องพักผู้ป่วย หนานซ่งตบบ่าไป๋ลู่ยวี๋ “พี่เล็ก พี่รีบตามไป อย่าให้พี่สองทำเรื่องโง่ ๆ!”

จี้อวิ๋นพูดกับเฉิงเซี่ยน “น้องห้าคนเดียวเอาพี่สองไม่อยู่ พวกเราไปด้วยกัน”

เฮ่อเซินตอนบ่ายมีงานประชาสัมพันธ์กลับไปก่อนแล้ว ไป๋ลู่ยวี๋กับจี้อวิ๋น และเฉิงเซี่ยนไล่ตามเฉวียนเยี่ยเชียนที่บ้าคลั่งออกไป ห้องพักผู้ป่วยว่างลงในทันที

หนานซ่งฝืนเรียกสติ และก็ผ่อนคลายลงในทันที รู้สึกว่างเปล่าและเหนื่อยหน่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอนวดขมับ แล้วได้ยินเสียงเคาะประตู จึงเงยหน้าขึ้น เห็นยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ด้านนอก

“เข้ามาเถอะ”

ยวี่จิ้นเหวินผลักประตูเข้ามา “รู้สึกดีขึ้นแล้วยัง?”

“อืม” หนานซ่งพูดเสียงเบา จากนั้นก็ชี้ไปที่เก้าอี้ด้านข้าง “นั่งลง พวกเราคุยกันหน่อย”