สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 311

หนานซ่งบีบสิ่งของสองชิ้นที่เรียกว่า 'ง่ายต่อการคุกเข่า' มุมปากของเธอกระตุกจากนั้นเธอก็แสยะยิ้ม

"ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือจากเธอ แต่ว่าพี่ใหญ่จะให้ใช้มันไหม?"

เมื่อเธอถามเช่นนี้ เหล่าพี่ๆต่างก็เงยหน้าขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

ไป๋ลู่ยวี๋รีบเอ่ยว่า "แต่อย่างไรก็ตามฉันไม่กล้าใช้ ถ้าฉันกล้าใส่สายรัดเข่าตอนคุกเข่า ฉันเกรงว่าพี่ใหญ่คงให้ฉันคุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม"

"ฮึๆ นายก็คิดดีเกินไป"

จี้อวิ๋นพูดว่า "คุกเข่าปีเดียวมันจะพอเหรอ? พี่เขาจะให้นายคุกเข่าไปตลอดชีวิตน่ะสิ คุกเข่าจนกว่าเข่านายจะหัก"

วินาทีนั้นไป๋ลู่ยวี่ตื่นตระหนกทันที

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าครั้งนี้การที่ถูกยึดรถสปอร์ตและโดนดุด่าเพียงไม่กี่คำ ถือเป็นพระคุณที่พี่ใหญ่มีต่อเขา

หนานซ่งหัวเราะเย้ยหยันจากนั้นเธอรีบยัดสายรัดเข่าใส่ไว้ในมือของเฮ่อเซิน "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ควรใส่มัน"

ถ้าเธอยั่วโมโหพี่ใหญ่อีกครั้ง เธอคงจะไม่สามารถทำอะไรได้อีกแน่นอน เธอไม่อยากไปถึงประเทศYแล้วจะต้องโดนลงโทษ

ขณะนี้เฉวียนเยี่ยเชียนอารมณ์ไม่ดี เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

"ทำไมไม่สวมมันล่ะ? เธอต้องคุกเข่าเป็นเวลาสองชั่วยาม มันเท่ากับสี่ชั่วโมงเต็มเลยนะ ไม่สวมสายรัดเข่านี่หมายความว่าไม่ต้องการเข่าอีกแล้วใช่ไหม? สวมมันซะ ไม่ต้องพูดพร่ำเพรื่อแล้ว!"

ขณะที่เขาพูด เขาก็ดึงสายรัดเข่ามาจากมือของเฮ่อเซินและดึงหนานซ่งไปด้านหน้าของเขา เขาคุกเข่าลงและสวมสายรัดเข่าให้เธอโดยไม่พูดอะไร

จากนั้นฝ่ามือใหญ่ก็โบกไปมา "เอาล่ะ คุกเข่าดู"

หนานซ่ง "......."

ต้องขอบคุณมากจริงๆ

หนานซ่งสวมสายรัดเข่าแล้วจากนั้นเธอก็หันหน้าไปทางรูปภาพของพ่อและแม่เธอ ขณะที่เธอกำลังจะคุกเข่า เฮ่อเซินเอ่ยว่า "เดี๋ยวก่อน"

จากนั้นเบาะรองนั่ง หนึ่งใบ สองใบ สามใบ สี่ใบ ถูกดึงออกมาจากใต้เคาน์เตอร์และซ้อนขึ้น

"แบบนี้แหละ กำลังโอเคเลย"

เฮ่อเซินส่งสัญญาณบอกหนานซ่งว่าสามารถคุกเข่าได้

"แบบนี้มันเป็นการโกงที่ชัดเจนเกินไปไหม?"

หนานซ่งเอ่ยถามอย่างร้อนตัว

เฮ่อเซินยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า "ไม่เป็นไรหรอก เธอเป็นคนหนึ่งที่มีสิทธิพิเศษในครอบครัวเราเสมอ ต่อให้โดนพี่ใหญ่ดุ พวกฉันก็จะรับผิดชอบแทนเธอ ไม่ต้องกลัว"

เฉวียนเยี่ยเชียน จี้อวิ๋นและไป๋ลู่ยวี๋ที่นั่งอยู่บนโซฟาต่างก็พยักหน้าให้กับเธอ

ภายในหัวใจของหนานซ่งสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น เธอคุกเข่าลงบนเบาะรองนั่ง เธอโน้มตัวและก้มศีรษะให้กับพ่อและแม่เธอสองครั้ง คุกเข่า ยืดตัวและคุกเข่า

ทันทีที่เธอคุกเข่าแล้ว เหล่าพี่ๆของเธอต่างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย จากนั้นก็กดถ่ายภาพ แชะ แชะ ไปทางหนานซ่ง

"........."

หนานซ่งจ้องมองพวกเขา "ทำอะไร?"

เฮ่อเซิน "น้องสาวของฉันนั่งคุกเข่าช่างงดงาม"

เฉวียนเยี่ยเชียน "เก็บภาพ"

จี้อวิ๋น "เป็นที่ระลึก"

ไป๋ลู่ยวี๋ "เห็นด้วย"

หนานซ่ง "........."

พวกพี่ชายจอมปลอม!

*

การคุกเข่าเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมากที่สุด

เมื่อตอนที่หนานซ่งยังเป็นเด็กน้อย เธอเกลียดการลงโทษที่ทำให้อะไรอยู่กับที่ "การลงโทษด้วยการยืน" และ "การลงโทษด้วยการคุกเข่า" เธอคิดว่าให้โดนตียังดีเสียกว่า

แต่พี่ใหญ่กับแม่ก็เหมือนกัน เพื่อรักษานิสัยใจร้อนของเธอ หนึ่งการทำผิดต่อหนึ่งครั้ง

หนานซ่งคุกเข่าอยู่เช่นนั้นด้วยสีหน้าที่ขุ่นเคือง เธอจ้องมองไปยังเหล่าพี่ชายที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา บ้างก็ดูวิดีโอ บ้างก็เล่นเกม เธอรู้สึกว่าพวกเขานั้นทำเกินไปจริงๆ

บอกว่ามาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ก็แค่‘มาอยู่’เท่านั้นจริงๆ

เธอหลับตาลงและปล่อยวาง

ตามกฎของพี่ใหญ่หลังจากที่นั่งคุกเข่าทำโทษแล้วเธอยังต้องเขียน ความรู้สึกหลังการคุกเข่า อีกด้วย และจะมีการตรวจ ต้องเขียน3000คำขึ้นไป เธอจำเป็นจะต้องเขียนร่างไว้ก่อน จากนั้นเธอถึงจะเขียนได้อย่างสละสลวย

จริงๆแล้วเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอเสียทั้งหมด ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะเผชิญกับสิ่งอันตรายไปบ้าง แต่ถ้าไม่เข้าถ้ำเสือจะเจอเสือได้อย่างไรดังคำกล่าวที่ว่า ความมั่งคั่งจะไม่มาหา หากคุณไม่ลองเสี่ยง

ไม่ได้!

หนานซ่งส่ายศีรษะ ถ้ามีการตรวจสอบแบบนี้พี่ใหญ่ไม่ให้ผ่านไปอย่างแน่นอน ยังจะหาข้ออ้างอื่นอีก ยอมรับความผิดพลาดของตนเองคงจะดีกว่า

ตัวละครภายในเนื้อหาถูกจัดเรียงกันเรียบร้อยแล้วและเนื้อเรื่องก็เรียบเรียงใกล้จะเสร็จแล้ว หนานซ่งลืมตาขึ้นและเหลือบมองเวลา

ผลสรุป เวลาผ่านไปแล้ว! หนึ่ง! ชั่ว! โมง!

"........."