สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 318

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดครึ้ม

บนเกาะร้าง ได้ยินแค่เพียงเสียงร้องไห้ที่ดังเป็นพิเศษของหญิงสาว

ลั่วจวินหังโอบน้องสาวไว้ด้วยมือเดียว แล้วก็ไม่ปลอบโยน ปล่อยให้เธอร้องไห้

มือข้างที่ถือซิการ์ ลูบหลังของเธอเป็นครั้งเป็นคราว เหมือนกับลูบลูกแมวที่งอแงตัวหนึ่ง

จนกระทั่งเธอร้องจนพอ แล้วหยุดลง

หนานซ่งร้องน้ำมูกน้ำตาไหล เงยหน้าขึ้นมาจากไหล่ของลั่วจวินหัง เธอลืมตาโตใส บ่นสะอึกสะอื้น “ทำไมพี่ถึงเพิ่งมา...”

น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าเล็กแดงไปหมด ไหล่สั่นเล็กน้อยจากการสะอื้น

“ฉันคิดว่า ฉันจะไม่ได้เจอพี่ใหญ่อีกแล้ว...”

ลั่วจวินหังมองดูท่าทางน้อยใจของเธอ แล้วหัวเราะ แล้วพูดเสียงทุ้มนุ่มลึก “พี่ก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หนานซ่งสูดน้ำมูกตอบรับ

ถึงได้ลงมาจากตัวพี่ใหญ่

ลั่วจวินหังคาบซิการ์ไว้ในปาก ถอดเสื้อคลุมพาดไว้บนตัวหนานซ่ง ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอ

“ร้องไห้จนเป็นแบบนี้ ปีนี้เธอสามขวบเหรอ?”

หนานซ่งตาแดง ถลึงตาใส่เขา “พี่แหละสามขวบ”

รู้จักต่อปากต่อคำ ดูท่าจะฟื้นคืนชีพแล้ว

ดวงตาคู่สีฟ้าของลั่วจวินหังมีรอยยิ้ม เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินท้องฟ้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท ส่งให้หนานซ่ง

หนานซ่งรับมา เช็ดน้ำตาและน้ำมูก ปากยังบึ้งอยู่

ลั่วจวินหังจับหน้าเล็กของเธอ “เด็กขี้แย”

เขาส่งโทรศัพท์ดาวเทียมให้หนานซ่งแล้วพูด “โทรไปรายงานตัวกับลิงแก่กับลิงน้อยที่กระโดดโลดเต้นอยู่ที่บ้านก่อน”

หนานซ่งตอบรับอย่างเชื่อฟัง หยิบโทรศัพท์ดาวเทียมขึ้นมาโทรหาคุณพ่อกับพวกพี่ชาย

เฉวียนเยี่ยเชียนรอคนจนร้อนใจแทบจะเป็นบ้า เมื่อรู้ว่าเครื่องบินตก แต่ละคนเตรียมจะนั่งเครื่องบินมาที่ประเทศ Y เพื่อมาหาน้องสาว แต่ถูกลั่วจวินหังห้ามเอาไว้

เมื่อได้รับข่าวว่าหนานซ่งปลอดภัย จึงได้พากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

—

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินถูกลั่วจวินหังส่งกลับไป เครื่องบินได้รับการกอบกู้จากแม่น้ำหลานหน่าวขึ้นมา

กัปตันเหยียนยวนก็กลับไปรายงานต่อต้นสังกัด และให้ความร่วมมือในการสอบสวนของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง

ลั่วจวินหังกับเหยียนยวนไม่ได้คุยอะไรกันมาก ความสัมพันธ์ดูเหมือนจะไม่ได้สนิทสนมกันมาก แต่หนานซ่งที่ดูอยู่ด้านข้าง ไม่รู้ว่าทำไม มักรู้สึกว่าระหว่างพวกเขามีแรงดึงดูดและเข้ากันอย่างบอกไม่ถูก

ในตอนที่จะกลับไป เหยียนยวนโบกมือลาหนานซ่ง “ลาก่อน เสี่ยวหนานซ่ง”

“กัปตันเหยียน”

หนานซ่งเรียกเขาไว้ ประสานสายตาสีเทาม่วงอ่อนของเขา แล้วพูด “หนังสือ 《รักในห้วงเวลาอหิวาตกโรค》เล่มนั้น ไว้ฉันจะส่งเล่มใหม่ให้คุณนะคะ”

“ไม่ต้องแล้ว”

จู่ ๆ เหยียนยวนตบหน้าอก แล้วยิ้มอ่อน “ตรงนี้”

“...”

หนานซ่งมึนงง

เขาเอาหนังสือ ไว้บนตัว?

เหยียนยวนถูกคนมารับตัวไป

ลั่วจวินหังขมวดคิ้วเล็กน้อย “รักในห้วงเวลาอหิวาตกโรค?”

“อื้ม” หนานซ่งพูดอธิบาย “ฉันพาหนังสือมาเล่มหนึ่ง เดิมทีวางแผนว่าจะอ่านอีกรอบบนเครื่องบิน ถูกกัปตันเหยียนเอาไปแล้ว”

ลั่วจวินหังดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย “หนังสือของหนานซ่ง ไม่ให้คนอื่นยืมไม่ใช่เหรอ?”

“ดังนั้นฉันให้เขาไปแล้วไง” หนานซ่งพูดอย่างมีเหตุผลเต็มปากเต็มคำ

ลั่วจวินหังพยักหน้า “อ้อ”

“ว้าย!”

จู่ ๆ หนานซ่งก็ร้องเสียงดัง

เนื่องจากหนังสือ แล้วก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมา

“ทำไมเหรอ?”