สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 317

ในฤดูนี้ น้ำในแม่น้ำหลานเหน่าไม่ได้อุ่น น้ำในแม่น้ำค่อย ๆ แผ่ความเย็นออกมาเรื่อย ๆ

มองแสงอาทิตย์ค่อย ๆ ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงเรื่อย ๆ การแช่อยู่ในน้ำต่อไปเรื่อย ๆ ก็ไม่ใช่วิธีที่ดีนัก หนานซ่งมองผู้โดยสารที่กำลังรอความช่วยเหลือที่ปีกเครื่องบิน ก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

"กัปตันเหยียน ทีมกู้ภัยที่จะเข้ามาช่วยเหลือพวกเราจะมาถึงตอนไหนเหรอคะ?"

กัปตันเหยียนมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาส่ายหน้า: "ไม่รู้เหมือนกัน เครื่องบินบินต่ำกว่าความสูงที่ระดับ100เมตร ไม่สามารถจับสัญญาณเรดาร์ได้ สถานีวิทยุก็ไม่สามารถรับสัญญาณอะไรจากเครื่องบินได้เลยด้วย"

หลังจากที่พูดออกไปแบบนี้ ผู้โดยสารที่นั่งอยู่บนปีกเครื่องบินก็เกิดความกลัวอีกครั้ง

"อะไรนะ? สถานีวิทยุไม่ได้รับข้อความของพวกเราได้? อย่างนั้นพวกเราจะทำยังไงล่ะ?"

"นั่นน่ะสิ ฉันนึกว่าเรากำลังรอทีมกู้ภัยเสียอีก ถ้าเกิดว่าทีมกู้ภัยไม่มาช่วยละก็ พวกเรากำลังรออะไรล่ะ รอความตายอย่างนั้นเหรอ?"

"ซี้ด......หนาวจังเลย ฉันไม่ได้ตายบนเครื่องบิน แต่ว่าต้องมาแข็งตายอยู่ที่นี่!"

เสียงบ่นเซ็งแซ่ดังขึ้นอีกครั้ง เหล่าลูกเรือก็เพิ่งจะหนีเอาชีวิตรอดมาได้ แถมยังหนาวจนแทบทนไม่ไหวอีก ตอนนี้พวกเขาเองก็ไม่มีแรงจะไม่ทำให้ผู้โดยสารสงบแล้วเหมือนกัน

หนานซ่งเองก็เบื่อที่จะไปทำให้พวกเขาเงียบแล้วเหมือนกัน เธอเข้าใจความกลัว ความกังวล ของทุกคน ต่อให้ตัวคนเดียว มีใครบ้างที่ไม่กลัวตาย?

แต่ว่าการคร่ำครวญในตอนที่กำลังเผชิญกับปัญหา ความกลัว ความกังวล ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาใดใด

ทางเดียวที่จะแก้ปัญหาได้ คือเผชิญหน้ากับมัน

หนานซ่งกับเหยียนยวนมองไปรอบ ๆ จากนั้นสายตาทั้งสองคู่ก็หันมามองกัน

"กัปตันเหยียน คุณกำลังรออะไรอยู่?" เธอลองถามเขาไปตรง ๆ

เหยียนยวนตอบ: "ใกล้ ๆ นี้ มักจะมีเรือชมแม่น้ำผ่านมา"

ดวงตาของหนานซ่งเป็นประกายในทันที

จริงาิ ขอแค่มีเรือล่องชมแม่น้ำ ก็ได้ขึ้นบก ก็จะมีสัญญาณแล้ว พอมีสัญญาณก็สามารถติดต่อทีมกู้ภัยให้เข้ามาช่วยเหลือได้

แต่ว่า จะทำยังไงให้เรือมาทางนี้ล่ะ?

หนานซ่งมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง จากนั้นดวงตาก็ไปหยุดอยู่ที่เกาะเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างไปไม่ไกล

อยู่ ๆ เธอก็เรียกชื่อเขาในทันที "กัปตันเหยียน"

เหยียนยวนเงยหน้า แล้วมองเธอ

หนานซ่งถาม "ตอนที่คุณอยู่ในกองทัพ ได้เรียนวิชาการเอาตัวรอดในป่าหรือเปล่าคะ?"

คิ้วเรียวของกัปตันเหยียนเลิกขึ้น "บอกมาเลยดีกว่า คุณต้องการจะทำอะไร"

-

สิบนาทีถัดไป หนานซ่ง กัปตันเหยียนแล้วก็มือซ้ายและมือขวาก็ว่ายน้ำมายังเกาะ

รวมถึงผู้โดยสารคนอื่น ๆ ที่ว่ายน้ำได้ ก็ตามพวกเขามาด้วย เพื่อดูว่าพอจะช่วยอะไรได้บ้าง

ทว่าเมื่อได้ขึ้นไปบนเกาะ พวกเขาก็โดนทัศนียภาพบนเกาะดึงดูดสายตาในทันที

เกาะที่มองมาจากด้านนอกที่ดูเหมือนร้าง ไร้ผู้คน ที่แท้ก็คือโอเอซิส

ไม่เพียงแต่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา ยังมีสระว่ายน้ำกลางแจ้ง รูปปั้นแกะสลัก ที่นอนอาบแดด ต้นเมเปิล แล้วก็ยังมีแปลงดอกไม้ที่สวยมาก ๆ แถมมันยังเป็น......ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน !

"โอ้พระเจ้า! ที่นี่คือสวรรค์หรือเปล่าเนี่ย? ฉันตายแล้วเหรอ?"

"ที่นี่สวยมากเลย! บ้านพักบนเกาะ แบบนี้นี่มันสิ้นเปลืองไปหน่อยไหมเนี่ย?"

เหล่าผู้โดยสารต่างก็แสดงความคิดเห็นออกมา

หนานซ่งรู้สึกว่าภาพตรงหน้านี่มันดูคุ้นแปลก ๆ แต่ว่าในเวลานี้เธอไม่มีเวลามาสนใจวิวตรงหน้า ใจของเธอมันเอาแต่คิดเรื่องจะติดต่อกับผู้คนภายนอกยังไงอยู่

"เดี๋ยวก่อน!"

เหยียนยวนหยุดเดิน แล้วขมวดคิ้ว จากนั้นก็พูดขึ้น: "มีคน"

"ใครน่ะ?"

แป๊บเดียว ชายชุดดำก็กรูออกมาจากทั่วทิศทาง ในมือของพวกเขาถือปืน เหยียนยวนกันตัวหนานซ่งให้อยู่ด้านหลังของตัวเอง

แถมยังเร็วกว่ามือขวาแล้วก็มือซ้ายของเธออีกด้วย