สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 317

ในฤดูนี้ น้ำในแม่น้ำหลานเหน่าไม่ได้อุ่น น้ำในแม่น้ำค่อย ๆ แผ่ความเย็นออกมาเรื่อย ๆ

มองแสงอาทิตย์ค่อย ๆ ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงเรื่อย ๆ การแช่อยู่ในน้ำต่อไปเรื่อย ๆ ก็ไม่ใช่วิธีที่ดีนัก หนานซ่งมองผู้โดยสารที่กำลังรอความช่วยเหลือที่ปีกเครื่องบิน ก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

"กัปตันเหยียน ทีมกู้ภัยที่จะเข้ามาช่วยเหลือพวกเราจะมาถึงตอนไหนเหรอคะ?"

กัปตันเหยียนมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาส่ายหน้า: "ไม่รู้เหมือนกัน เครื่องบินบินต่ำกว่าความสูงที่ระดับ100เมตร ไม่สามารถจับสัญญาณเรดาร์ได้ สถานีวิทยุก็ไม่สามารถรับสัญญาณอะไรจากเครื่องบินได้เลยด้วย"

หลังจากที่พูดออกไปแบบนี้ ผู้โดยสารที่นั่งอยู่บนปีกเครื่องบินก็เกิดความกลัวอีกครั้ง

"อะไรนะ? สถานีวิทยุไม่ได้รับข้อความของพวกเราได้? อย่างนั้นพวกเราจะทำยังไงล่ะ?"

"นั่นน่ะสิ ฉันนึกว่าเรากำลังรอทีมกู้ภัยเสียอีก ถ้าเกิดว่าทีมกู้ภัยไม่มาช่วยละก็ พวกเรากำลังรออะไรล่ะ รอความตายอย่างนั้นเหรอ?"

"ซี้ด......หนาวจังเลย ฉันไม่ได้ตายบนเครื่องบิน แต่ว่าต้องมาแข็งตายอยู่ที่นี่!"

เสียงบ่นเซ็งแซ่ดังขึ้นอีกครั้ง เหล่าลูกเรือก็เพิ่งจะหนีเอาชีวิตรอดมาได้ แถมยังหนาวจนแทบทนไม่ไหวอีก ตอนนี้พวกเขาเองก็ไม่มีแรงจะไม่ทำให้ผู้โดยสารสงบแล้วเหมือนกัน

หนานซ่งเองก็เบื่อที่จะไปทำให้พวกเขาเงียบแล้วเหมือนกัน เธอเข้าใจความกลัว ความกังวล ของทุกคน ต่อให้ตัวคนเดียว มีใครบ้างที่ไม่กลัวตาย?

แต่ว่าการคร่ำครวญในตอนที่กำลังเผชิญกับปัญหา ความกลัว ความกังวล ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาใดใด

ทางเดียวที่จะแก้ปัญหาได้ คือเผชิญหน้ากับมัน

หนานซ่งกับเหยียนยวนมองไปรอบ ๆ จากนั้นสายตาทั้งสองคู่ก็หันมามองกัน

"กัปตันเหยียน คุณกำลังรออะไรอยู่?" เธอลองถามเขาไปตรง ๆ

เหยียนยวนตอบ: "ใกล้ ๆ นี้ มักจะมีเรือชมแม่น้ำผ่านมา"

ดวงตาของหนานซ่งเป็นประกายในทันที

จริงาิ ขอแค่มีเรือล่องชมแม่น้ำ ก็ได้ขึ้นบก ก็จะมีสัญญาณแล้ว พอมีสัญญาณก็สามารถติดต่อทีมกู้ภัยให้เข้ามาช่วยเหลือได้

แต่ว่า จะทำยังไงให้เรือมาทางนี้ล่ะ?

หนานซ่งมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง จากนั้นดวงตาก็ไปหยุดอยู่ที่เกาะเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างไปไม่ไกล

อยู่ ๆ เธอก็เรียกชื่อเขาในทันที "กัปตันเหยียน"

เหยียนยวนเงยหน้า แล้วมองเธอ

หนานซ่งถาม "ตอนที่คุณอยู่ในกองทัพ ได้เรียนวิชาการเอาตัวรอดในป่าหรือเปล่าคะ?"

คิ้วเรียวของกัปตันเหยียนเลิกขึ้น "บอกมาเลยดีกว่า คุณต้องการจะทำอะไร"

-

สิบนาทีถัดไป หนานซ่ง กัปตันเหยียนแล้วก็มือซ้ายและมือขวาก็ว่ายน้ำมายังเกาะ

รวมถึงผู้โดยสารคนอื่น ๆ ที่ว่ายน้ำได้ ก็ตามพวกเขามาด้วย เพื่อดูว่าพอจะช่วยอะไรได้บ้าง

ทว่าเมื่อได้ขึ้นไปบนเกาะ พวกเขาก็โดนทัศนียภาพบนเกาะดึงดูดสายตาในทันที

เกาะที่มองมาจากด้านนอกที่ดูเหมือนร้าง ไร้ผู้คน ที่แท้ก็คือโอเอซิส

ไม่เพียงแต่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา ยังมีสระว่ายน้ำกลางแจ้ง รูปปั้นแกะสลัก ที่นอนอาบแดด ต้นเมเปิล แล้วก็ยังมีแปลงดอกไม้ที่สวยมาก ๆ แถมมันยังเป็น......ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน !

"โอ้พระเจ้า! ที่นี่คือสวรรค์หรือเปล่าเนี่ย? ฉันตายแล้วเหรอ?"

"ที่นี่สวยมากเลย! บ้านพักบนเกาะ แบบนี้นี่มันสิ้นเปลืองไปหน่อยไหมเนี่ย?"

เหล่าผู้โดยสารต่างก็แสดงความคิดเห็นออกมา

หนานซ่งรู้สึกว่าภาพตรงหน้านี่มันดูคุ้นแปลก ๆ แต่ว่าในเวลานี้เธอไม่มีเวลามาสนใจวิวตรงหน้า ใจของเธอมันเอาแต่คิดเรื่องจะติดต่อกับผู้คนภายนอกยังไงอยู่

"เดี๋ยวก่อน!"

เหยียนยวนหยุดเดิน แล้วขมวดคิ้ว จากนั้นก็พูดขึ้น: "มีคน"

"ใครน่ะ?"

แป๊บเดียว ชายชุดดำก็กรูออกมาจากทั่วทิศทาง ในมือของพวกเขาถือปืน เหยียนยวนกันตัวหนานซ่งให้อยู่ด้านหลังของตัวเอง

แถมยังเร็วกว่ามือขวาแล้วก็มือซ้ายของเธออีกด้วย

และในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังผลัดกันขอบคุณอยู่นั้น ก็มีเรือลำหนึ่งแล่นเข้ามายังเกาะ ทำให้คนบนเกาะต่างพากันตกใจ

ไม่ ไม่ใช่แค่ลำเดียว แต่เป็นสิบลำต่างหาก

เรือเฟอร์รี่ แล่นมาในช่วงเวลาพลบค่ำแบบนี้ มีเสียงดังจนน่าตกใจ ราวกับมันมาพร้อมกับคลื่นยักษ์ ทำให้ทีมกู้ภัยตกใจ จนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

ก็เห็นว่าเรือเฟอร์รี่พวกนั้นกำลังแล่นไปยังเกาะ จากนั้นก็หยุดลงข้าง ๆ เกาะ

เรือลำที่อยู่ด้านหน้าสุด มีคนรูปร่างสูงโปร่งเดินลงมา

เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง

ที่ดูเป็นสุภาพบุรุษ

เขาสวมชุดสูทสีเทา เสื้อกั๊ก เสื้อโค้ต การแต่งตัวแบบหนุ่มอังกฤษ ดูผู้ดี ดูโรแมนติก ดูอันตรายแต่ก็น่าเข้าหา

ช่วงเวลาพลบค่ำ เขามาพร้อมกับลมเย็น มาพร้อมกับกลางคืน เดินมาทางนี้อย่างรีบร้อน แต่ในตอนที่เขาเห็นเงาที่ดูคุ้นเคย ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง จากนั้นก็ค่อย ๆ จุดซิการ์

เหล่าแอร์โฮสเตสสาว ได้เห็นภาพตรงหน้า ต่างก็พากันตะลึงไปตาม ๆ กัน

ราวกับว่าสิ่งที่สุภาพบุรุษท่านที่กำลังสูบไม่ใช่ซิการ์แต่เป็นหัวใจของพวกเธอ ควันสีขาวที่เขาพ่นออกมา ก็กำลังพ่นใส่หัวใจของพวกเธอด้วย

แม้ว่าเขานั้นดึงดูดสายตามากแค่ไหน แต่พวกเธอก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ก็เลยไม่กล้าเข้าใกล้

"พี่ใหญ่!"

น้ำเสียงสดใสดังขึ้นข้าง ๆ ตัว

เหล่าแอร์โฮสเตสสาวพากันมองตาปริบ ๆ มองหนานซ่งที่ปกติไม่มีท่าทีตื่นเต้น เปลี่ยนเป็นหญิงสาวธรรมดาทั่วไป จากนั้นก็พุ่งตัวไปยังหาชายหนุ่มคนนั้น

และในตอนที่เธอเข้าไปกอดเขา เธอก็ทิ้งตัวเข้าหาอกเขาราวกับเด็กน้อย

ตอนที่ได้กลิ่นที่คุ้นเคย หนานซ่งก็รู้สึกว่าจมูกของตัวเองนั่นแสบไปหมด ความกลัว ควันหลงจากเรื่องที่เกิดขึ้นค่อย ๆ สาดซัดเข้ามา ทำให้เธอนั้นเหมือนเขื่อนแตก ทนไม่ไหวอีกต่อไป-

"ฮือ" เสียงร้องไห้ดังออกมา

ลั่วจวินหัง: "......"