สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 316

เป็นเวลาดึกสงัด แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับโดนเสียงฝนตกที่ด้านนอกปลุกให้ตื่น

เขาลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง ละอองฝนเย็นฉ่ำพัดมาโดนใบหน้าของเขา ทำให้ใบหน้าของเขาเปียกชื้น ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีดำสนิท

ในเวลานี้ ไฟล์ทของหนานซ่งน่าจะถึงประเทศYแล้วล่ะมั้ง

ไม่รู้ว่าเครื่องบินจะได้รับผลกระทบจากสภาพอากาศหรือเปล่า......

หัวคิ้วของเขาขมวดมุ่น ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าทั้งสองประเทศสภาพอากาศแตกต่างกัน ก็เลยหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น โง่จริง ๆ เลยเรา

กลับขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง แต่กลับนอนไม่หลับเสียแล้ว หัวใจของเขาบีบรัด รู้สึกอึดอัดในหัวใจ

หลับตาลง แต่ไม่ว่าจะยังไงก็นอนต่อไม่ไหว

เขาเลยหยิบโทรศัพท์มา ว่าจะอ่านข่าวเสียหน่อย แต่กลับเห็นข่าวที่เครื่องบินของเมืองหนานที่บินไปยังเบอร์มิ่งแฮมขาดการติดต่อตอนอยู่ภายในประเทศY เขาก็ลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจในทันที!

บินจากเมืองหนานไปเบอร์มิ่งแฮม ไฟล์ทเลขที่Y1106 นั่นคือเครื่องบินที่หนานซ่งนั่งไม่ใช่เหรอ?!

หัวใจของเขากระตุกอย่างรุนแรง

อยู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็สั่น

เหอจ้าวเป็นคนโทรมา

มือของยวี่จิ้นเหวินเย็นเฉียบ แต่ก็เหมือนจะมีเหงื่อซึมออกมาด้วย เขากดรับสาย กล่องเสียงของเขาแทบจะหาเสียงของตนเองไม่เจอ "ฮัลโหล"

"แย่แล้วครับประธานยวี่ ไฟล์ทของประธานหนาน เกิดอุบัติเหตุครับ......"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินแดงก่ำ อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนเลือดที่หมุนอยู่ในตัวเขาหยุดเดิน

-

ไฟล์ทเลขที่Y1106ขาดการติดต่อไป ข่าวเครื่องบินเกิดอุบัติเหตุถูกเผยแพร่ออกไปทั้งในและนอกประเทศ

ไม่ว่าจะเป็นประเทศจีนหรือว่าประเทศYต่างก็กำลังติดตามเรื่องนี้อย่างสุดความสามารถ ตามหาว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

หลังจากที่ญาติของลูกเรือจำนวนสิบกว่าชีวิต และผู้โดยสารอีกสามร้อยกว่าชีวิตได้ทราบข่าว ต่างก็รีบมายังสนามบินเพื่อสอบถาม ตอนนี้สนามบินนานาชาติมีผู้คนจำนวนมากจนแออัด

แม้ว่าฝนจะตก แต่ยวี่จิ้นเหวินก็ยังไปที่สนามบิน

เขาอยากจะซื้อตั๋วบินไปประเทศYมันเดี๋ยวนั้น แต่ว่าเพราะได้รับผลกระทบจากอุบัติเหตุครั้งนี้ วันนี้ไฟล์ทที่จะบินไปยังประเทศYจึงถูกยกเลิกทั้งหมด

เลยทำได้เพียงสั่งให้เครื่องบินส่วนตัวของเขารีบบินมาที่เมืองหนาน

เหอจ้าวพยายามห้ามเอาไว้ "ไม่ได้นะครับประธานยวี่ คุณเพิ่งจะทำการผ่าตัดสมองมายังไม่ถึงสามเดือนเลย ไม่สามารถเดินทางด้วยเครื่องบินได้ ถ้าขึ้นเครื่องบินตอนนี้จะได้รับอันตรายนะครับ!"

ยวี่จิ้นเหวินไม่ฟังคำตักเตือนอะไรทั้งนั้น เขารู้แค่ว่าเขาจะต้องรีบไปอยู่ข้าง ๆ หนานซ่งให้เร็วที่สุด ยิ่งใกล้เท่าไหร่ยิ่งดี!

เขาต้องการหาเธอให้เจอ!

เขาจะต้องหาเธอให้เจอ!

เห็นประธานยวี่ที่ไร้สติ เหอจ้าวก็ไม่รู้จะทำยังไง เลยทำได้แค่ฟังข่าวเรื่องเครื่องบินไปด้วย แล้วก็พยายามขอให้เหล่าลูกเรือของเครื่องบินส่วนตัวนั้นประวิงเวลาเอาไว้อีกทาง

ในเกท ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในมุมมุมหนึ่ง ไม่รู้เพราะบังเอิญโดนเม็ดฝนหรือเปล่า ตัวของเขาถึงได้แข็งทื่อ แถมใบหน้ายังซีดเซียว

ตอนนี้สนามบินที่กว้างใหญ่ดูไม่ต่างอะไรไปจากตลาดสด ญาติต่างก็พากันร้องไห้ โวยวาย ตะโกน มีบางคนโวยวายโหวกเหวก มีบางคนที่ลงไปนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นราวกับจะขาดใจ ต้องการให้สายการบินชดใช้.....

ตำรวจเลยจำเป็นจะต้องมาที่นี่เพื่อควบคุมสถานการณ์

ดวงตาทั้งสองข้างของยวี่จิ้นเหวินแดงก่ำ ณ ตอนนี้ เขาเองก็อยากจะไปเป็นส่วนหนึ่งของคนพวกนั้นเช่นกัน ถ้าเกิดว่าทำเหมือนกันแล้วสามารถพาหนานซ่งกลับมาหาเขาได้ เขาเองก็อยากจะไปนั่งร้องไห้ โวยวายบ้าง!

คนไปขึ้นเครื่องบินดี ๆ ทำไมอยู่ ๆ ถึงเกิดอุบัติเหตุได้ จะขาดการติดต่อได้ยังไง?!

เฉียวเหลิงเองก็โดนจับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

อย่างนั้นเป็นใครที่ทำเรื่องบ้า ๆ นี่เอง?

เพื่อที่จะฆ่าหนานซ่ง เขาไม่เสียดายชีวิตอีก300ชีวิตที่เหลือเลยหรือไง?

ความคิดต่าง ๆ นานา โผล่ขึ้นมาในหัวของยวี่จิ้นเหวิน ความรู้สึกหมดหวังและสิ้นหวังกำลังหัดกินเขาอยู่ เขารอไม่ไหวแล้ว เขาทนนั่งรอต่อไปไม่ได้แล้ว!

"เครื่องบินฉันล่ะ? จะมาถึงตอนไหน?"

เขาถามเหอจ้าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด จากนั้นก็ขู่เขาต่อ "ถ้าเกิดว่าภายในหนึ่งชั่วโมงเครื่องบินยังมาไม่ถึง นายก็ลาออกไปเลย!"

เหอจ้าว: "......"

หน้าผากของเขามีเหงื่อไหลออกมาเป็นจำนวนมาก เขาแอบภาวนาในใจ: เหล่าเทพผู้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย พวกท่านจะต้องปกป้องประธานหนานคุณนายใหญ่ของพวกเราด้วยนะครับขอให้เธอปลอดภัย!