สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 315

การระเบิดอย่างกะทันหัน ทำให้ผู้โดยสารในห้องโดยสารตกใจเป็นอย่างมาก

รวมทั้งลูกเรือด้วย

ทุกคนมองหน้ากันอย่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

นอกหน้าต่างมีฝูงนกสีดำตัวใหญ่บินเข้ามา ไม่นานก็ได้กลิ่นของขนละเนื้อไหม้ลอยเข้ามาในห้องโดยสาร

“แย่แล้ว!”

สีหน้าของกัปตันวิตกกังวล เขาเข้าไปในห้องนักบินทันที ก่อนจะเห็นว่าบนแผงหน้าปัดบอกทิศของเครื่องบินหยุดทำงาน

บางทีความโชคร้ายก็เกิดขึ้นได้เพียงชั่วครู่

รองกัปตันจอห์นสันที่ขับเครื่องบินอยู่ก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ทำให้เขาตระหนกในทันที

เขารายงานสถานการณ์เป็นภาษาอังกฤษว่า “กัปตัน จู่จู่ฝูงนกก็บินเข้ามา มันเกิดขึ้นเร็วมาก ยังไม่ทันได้ทำอะไรพวกมันก็โดนเครื่อง ตอนนี้น่าจะติดที่ใบพัดแล้ว....”

สีหน้ากัปตันนิ่งขรึม เค้าเปลี่ยนตำแหน่งกับรองกัปตันทันที เมื่อเข้าควบคุมเครื่องเขาก็รีบติดต่อหอส่งสัญญาณ เพื่อค้นหาสนามบินสำรอง

สถานการณ์เกิดขึ้นเร็วเกินไป อย่าว่าแต่ผู้โดยสารเลย แม้แต่ลูกเรือก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่รู้สึกได้ว่าเครื่องบินเริ่มบินต่ำลงเรื่อยๆ

“เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ทำไมเครื่องบินถึงลงต่ำไปเรื่อยๆ”

“เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม ฉันได้กลิ่นไหม้ เป็นกลิ่นไหม้ของฝูงนกที่เพิ่งบินผ่านไปใช่ไหม”

ทั้งผู้โดยสารชั้นประหยัดและผู้โดยสารชั้นธุรกิจต่างเริ่มเกิดคำถาม พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็กำลังทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับพวกเขา แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็น้อยมาก จนห้องโดยสารเกิดความวุ่นวาย

ฉันเฟิร์สคลาส มือซ้ายและมือขวายังไม่เข้าใจสถานการณ์

ม่านตาของหนานซ่งขยายขึ้น “ ไม่ดีแล้ว”

“มีอะไรครับคุณหนู”

“ฝูงนกเมื่อกี้นี้…”

ดวงตาของหนานซ่งร้อนผ่าวขึ้นมาทันที “… ชนกับเครื่องยนต์ของเครื่องบินและระเบิด”

ถ้าเธอเดาไม่ผิด น่าจะเป็นฝูงนกเมื่อกี้ที่ทำลายเครื่องยนต์ของเครื่องบิน ทำให้เครื่องบินที่บินอยู่บนท้องฟ้าสูญเสียพลังงาน ทำได้แค่ตกลงไปเท่านั้น

มือซ้ายมือขวาตะลึงทันที

ถึงพวกเค้าจะไม่เคยขับเครื่องบิน แต่ก็ขับรถเป็น รู้ว่าเครื่องยนต์มีความหมายต่อเครื่องบินอย่างไร

ถ้าเครื่องยนต์พังเครื่องบินก็บินไม่ได้ จึงทำได้แค่ตกลงไปเรื่อยๆ…

มือซ้ายขยับไปข้างหน้าต่างมองดูความสูงที่กำลังจะตก แล้วก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา “ดิ่งลงหนักขึ้นเรื่อยเรื่อยแล้ว เครื่องบินตกจริงๆงั้น…”

ผลลัพธ์ก็ไม่อยากจะคิด

ไม่ใช่แค่ผู้โดยสาร 300 กว่าคน แต่แม้แต่คนในตึกข้างล่างก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน

หนานซ่งผู้สงบอยู่เสอ ตอนนี้มีใบหน้าซีดเผือก หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ท้ายลำก็วุ่นวายมากเช่นกัน

“นี่มันเครื่องบินตก เครื่องบินตกนี่นา!”

“ไหนบอกว่าเครื่องบินปลอดภัยมากไง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง จ๊อกแจ๊กๆ…”

“พวกคุณเป็นสายการบินไหน ฉันจะฟ้องพวกคุณ! กัปตันขับเครื่องบินยังไง เห็นนกทำไมไม่หลบ”

“เหี้ย ฉันจ่ายเงินมากขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อจะมาตายนะ! พวกเธอต้องให้คำตอบในเรื่องนี้!”

คำปลอบโยนของพนักงานต้อนรับไม่มีประโยชน์แล้ว พนักงานต้อนรับที่ยังไม่รู้สถานการณ์ก็ได้แต่พูดว่า “โปรดอยู่ในความสงบ ได้โปรดเชื่อมั่นในพวกเรา เชื่อมั่นในความเป็นมืออาชีพของกัปตันของเรา…”

ขณะนี้ในห้องนักบิน

หลังจากทราบสถานการณ์ปัจจุบันของเครื่องบินแล้ว หอส่งสัญญาณก็หาสนามบินสำรองอย่างรวดเร็ว ซึ่งอยู่ห่างไปอีกไม่กี่กิโลเมตร

ถึงสีหน้าของกัปตันจะไม่ค่อยดีนัก ภายใต้สถานการณ์ที่เครื่องบินไม่มีแรงขับเคลื่อน ถึงระยะทางจะอยู่ห่างออกไปอีกไม่กี่กิโลเมตร พวกเขาก็ไม่สามารถลงจอดฉุกเฉินได้

ทันใดนั้นน้ำทะเลสีฟ้าก็เข้ามาอยู่ในระยะสายตาของกัปตัน

เขารีบตัดสินใจอย่างรวดเร็ว แจ้งไปทางหอส่งสัญญาณว่าเค้าจะจอดฉุกเฉินในแม่น้ำไห่เหอ

“วุ่นวายอะไร”

เสียงเย็นชาของหนานซ่งดังขึ้นในห้องโดยสาร “ยกเครื่องบินให้คุณคุณขับได้ไหม”

เธอค่อยๆกวาดสายตามองไปที่ทุกคน

“ตอนนี้ชีวิตของพวกเราแขวนอยู่บนเส้นด้าย ทั้งชีวิตอยู่ในกำมือของกัปตัน ตอนนี้ใครกันแน่ที่เป็นใหญ่ พวกเราทำได้แค่เชื่อเขาเท่านั้น! ต้องเชื่อในตัวเขา!”

บรรยากาศเงียบสงบในทันใด

หนานซ่งพูดภาษาอังกฤษกับรองกัปตัน “คุณทำได้ไหม”

รองกัปตันเช็ดมุมปากแล้วพยักหน้า

“งั้นฝากด้วย ฉันเชื่อในความสามารถของพวกคุณ”

ความมุ่งมั่นและไว้วางใจของหนานซ่งไม่เพียงแต่ทำให้ลูกเรือได้รับกำลังใจ แต่มันยังส่งไปให้ผู้โดยสารทุกคนด้วย

ผู้โดยสารกลับไปนั่งที่ของตัวเองและต่างพูดว่า “ฉันก็เชื่อในตัวพวกคุณ! สอนพวกเราสิว่าต้องทำยังไง”

ลูกเรือใช้วิทยุสอนทุกคนให้เตรียมพร้อมสำหรับการลงจอดฉุกเฉิน ผู้โดยสารฟังและทำตามขั้นตอน

หนานซ่งและมือซ้ายมือขวาก็เช่นกัน

ทุกกระบวนการเหมือนจะช้าแต่ที่จริงเร็วมาก

ในห้องนักบิน เหยียนยวนนำเครื่องลงจอดอย่างสงบ และเข้าสู่ระบบลงจอดฉุกเฉิน ระดับความสูงของเครื่องบินอยู่ที่ 76 เมตร แต่ความเร็วกับเครื่องบินอยู่ที่ 129 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเท่านั้น

ผู้ช่วยกัปตันช่วยบอกความเร็วเครื่องบินกับความสูงแค่เขา ทำให้เขามีสมาธิมากขึ้น

เครื่องบินเข้าใกล้แม่น้ำมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนต่างก็ลุ้นละทึก

มือของหนานซ่งชื้นเหงื่อ ใบหน้าก็ซีดจนไม่มีสีเลือด

“ตูม!”

ท้องเครื่องบินลงจอดบนผิวน้ำ ทำให้น้ำกระเซ็นและสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!!!