สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 314

จากการใช้ชีวิตมาเนิ่นนาน หนานซ่งก็มีชื่อเรียกมากมาย

ตอนเธอแต่งงานกับยวี่จิ้นเหวิน เธอยังตั้งชื่อแฝงว่า “ลู่หนานซ่ง” สามพยางค์นี้

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคนเรียกเธอว่า “หนานซ่งสะสมหนังสือ”

นามสกุลหนาน ส่วนชื่อคือซ่งสะสมหนังสือหรือ

เขาคิดว่าเธอเป็นยี่หยางเชียนสี่หรือไง ถึงต้องมีชื่อยาวอินเตอร์ขนาดนั้น

“คุณกัปตัน”

หน่านซ่งยังคงถามอย่างสุภาพ “ไม่ทราบว่าเป็นคนจีนหรือเปล่า”

ชายหนุ่มแสดงสีหน้านิ่งเฉย มองเธออย่างสงบ “ผมเป็นคนเชื้อสายจีนจากประเทศ T มีรากเหง้าอยู่ที่จีน และเป็นลูกหลานของหยานฮวง”

แค่ประโยคนั้นก็ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ลดลงทันที

ประเทศ T หรอ

หนานซ่งเลิกคิ้วขึ้น

“บังเอิญจัง” เธอเริ่มยื่นมือออกไป ในใจของเธอมั่นใจมากแล้ว “คุณรู้จักพี่ชายคนโตของฉัน ลั่วจวินหังไหม”

หลังพูดจบ เธอก็พูดอีกครั้ง “อ้อ ลั่วจวินหัง เป็นชื่อภาษาจีนของเขา คนของเขามักจะเรียกเขาว่าเอิร์ลฮิลล์”

“ผมไม่ใช่คนของเขา”

กัปตันยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย “ดังนั้นผมเลยเรียกเขาว่าลั่วจวินหัง”

“…”

หนานซ่งรู้สึกหนาวๆ เขากำลังเล่นมุกแป๊กอยู่หรอ

เป็นก้อนน้ำแข็งจริงๆ

ดูเหมือนเขาจะไม่มีความสนใจในการพูดคุยใดๆอีก จึงหันความสนใจไปที่หนังสืออีกครั้ง แต่ทันใดนั้นก็เขาก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้

“อ้อ” เขาพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “เธอไม่ได้ชื่อ หนานซ่งสะสมหนังสือ หนังสือเล่มนี้เธอเป็นคนเก็บ ดังนั้นเธอน่าจะชื่อ….หนานซ่ง”

เขาหันสายตาที่เย็นชาไปที่หนานซ่ง เขาแสดงออกอย่างจริงจังราวกับรอฟังเรื่องน่าทึ่งอยู่

“ใช่ไหม”

ถ้าไม่ใช่จะเป็นอะไรได้ล่ะคุณพี่

หนานซ่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่เขาจริงจังขนาดนี้ เราก็ไม่ควรไปพูดเล่นกับพี่น้องชาติเดียวกันใช่หรือไม่

“ใช่”

เธอแนะนำตัวเอง “ฉันชื่อหนานซ่ง”

ชายคนนั้นพยักหน้า ดูเหมือนจะพอใจกับสติปัญญาของตัวเองมาก และมั่นใจในตัวเองอย่างเต็มที่

“หนานซ่ง” เขาค่อยๆพูดชื่อเธอ “ฟังดูดีนะ”

หน่านซ่งรู้สึกประหลาดใจกับปฏิกิริยาของเขา “พี่ชายของฉันให้คุณมารับฉัน แต่ไม่ได้บอกชื่อของฉันแก่คุณเหรอ”

“ไม่ได้บอก”

เขาส่ายหน้า "ผมรู้ชื่อภาษาอังกฤษของคุณ เกรซ เขาบอกว่าเป็น ผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเฟิร์สคลาสเป็นน้องสาวของเขา"

นั่นคือ…

หน่านซ่งมีความสุขชั่วขณะ ก่อนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หลังจากชำเลืองมองมือซ้ายขวา ก็เจอแต่ใบหน้าทั้งดำและขรึมของคนสองคน

"..."

บนเครื่องบิน เฟิร์สคลาส ผู้หญิงที่สวยที่สุดหรอ

ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงคนเดียวในชั้นนี้

ที่แท้ความสวยของเธอก็เอาชนะได้แค่พวกที่อยู่ตรงนี้

เธอขมวดคิ้ว “ชนะก็เหมือนไม่ชนะ”

มือซ้าย “?”

มือขวา “?”

ทั้งสองคนอึ้ง

กัปตันไม่รู้เลยว่าเขาบังเอิญจุดชนวนเหตุขึ้นมาแล้ว สายตาเย็นชายังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือ มองตัวอักษรสวยๆที่เขียนว่า “หนังสือของหนานซ่ง ไม่ให้ใครยืม”