สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 322

หนานซ่งไม่รู้ว่าเธอกำลังออกข่าวอะไร

อาจเป็นเพราะว่าพ่อแม่ของเธอสอนให้เธอ "ถ่อมตัว ไม่ทำตัวเป็นจุดเด่น" ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เธอจึงพยายามลดความโดดเด่นให้ได้มากที่สุด แต่แสงของตัวเองก็แรงเกินไป และบางครั้งเธอก็ไม่สามารถปกปิดมันได้

พี่ใหญ่โทรมาด้วยตัวเองแบบนี้ แม้ว่าหนานซ่งจะอยากไปงานพรอม โรเบิร์ตก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของลูกพี่ลูกน้องของเขา ทำได้แค่ชวนให้หนานซ่งกลับไป

หนานซ่งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับมาด้วยความปวดร้าว

ระหว่างทางกลับ หนานซ่งค้นหาพรางๆ เพราะนึกว่าเผลอเปิดเผยอะไรที่ไม่ควรเปิดเผยเข้า คิดไม่ถึงว่าแท้จริงจะเป็นเรื่องที่แทบไม่มีมูลอยู่เลย

เมื่อเห็นแล้วเธอก็แทบจะลุกเป็นไฟ

เหตุเครื่องบินตก Y1106 ทำให้เกิดการอภิปรายอย่างเผ็ดร้อนในวงกว้าง

ในยุคอินเทอร์เน็ตสิ่งเล็กๆน้อยๆสามารถเป็นชนวนได้ ไม่ต้องพูดถึงเครื่องบินตกขนาดนี้ ซึ่งก่อให้เกิดผลกระทบทางสังคมหลายต่อหลายครั้ง

นอกจาก 2 กัปตันนักบินและนักบินร่วมที่กลายเป็นฮีโร่แล้ว ลูกเรือก็ได้พื้นที่สื่อด้วย แอร์โฮสเตสสุดสวยถูกตาต้องใจเศรษฐีร้อยล้าน จนถูกขอแต่งงาน

หนานซ่งยังส่งคนเอาของขวัญแสดงความยินดีไปให้เป็นพิเศษด้วย และเธอก็มีความสุขมาก

ผู้โดยสารมากกว่า 300 คนบนเครื่องบินก็ยุ่งรับสัมภาษณ์สื่อ โพสต์เรื่องราวระหว่างนั้นทั้งหมด และยังมีนักเขียนบางคนเริ่มเขียนแล้ว

มีด้านดีอย่างข้างบนแล้ว ก็มีด้านเสียเช่นกัน เช่นข่าววันนี้

ผู้โดยสารที่สร้างปัญหาบนเครื่องบินระหว่างที่เครื่องบินตก ได้เขียนจดหมายเพื่อขอโทษพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน และหลังจากกล่าวคำขอโทษง่ายๆแล้ว เขาก็ต่อท้ายจดหมายไปในทางกลับกันว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งตบเขา

ประเด็นคือ ผู้หญิงที่ "นั่งในชั้นเฟิร์สคลาส ท้าทาย หยิ่ง และสั่งการไปจนสุดทาง" ตบเขาโดยฉวยโอกาสช่วงโกลาหล

แถมยังแสดงรอยฝ่ามือบนใบหน้าของเขา ซึ่งแดงมาก เป็นรอยนิ้วมือห้านิ้วชัดเจน

คำกล่าวขอโทษของเขาเดิมถูกโพสต์ในวิดีโอสั้นๆ แต่มีการส่งต่ออย่างบ้าคลั่ง และข้อความในนั้นถูกตีความโดยไม่มีบริบท

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หนานซ่งก็ถูกด่าอย่างร้อนแรงทันที

หัวข้อคือ-บางคนเป็นผู้กอบกู้ระหว่างเครื่องบินตก และบางคนก็เป็นอึ

เธอคืออึนั้นเหรอ???

นี่มันทนไม่ได้จริงๆ!

หนานซ่งรีบกลับไปที่ปราสาทเวทมนตร์ เมื่อเห็นลั่วจวินหังก็พับแขนเสื้อแล้วพูดว่า “ไม่ได้แล้ว ฉันโกรธจะแย่! ฉันจะไปเถียงกับพวกที่ด่าฉัน!”

“ส่วนไอ้คนเคราะห์ร้ายที่โดนตบ ทำไมตอนนั้นฉันไม่ตบให้หน้าหันสักสองสามฉาดนะ!”

“พี่ใหญ่ หลบไป เอาคอมมา ฉันจะฆ่ามัน!”

เจ้าหญิงหนานซ่งเปิดโหมดโมโห

ลั่วจวินหังนั่งบนเก้าอี้อย่างมั่นคงราวกับภูเขาไท่ และพูดเนิบๆว่า: “รักษาหน้าตากับท่าทางหน่อย”

“หน้าตา ท่าทางอะไร ตอนนี้ฉันรู้แค่ว่าฉันโกรธ!”

หนานซ่งใบหน้ากรุ่นโกรธ ยกมือเท้าเอว “ฉันจะด่าให้แหลกเลย!”

ลั่วจวินหังค่อยๆเหลือบตาขึ้น และจุดบุหรี่อย่างช้าๆ "ได้ ลองด่าให้ฟังซิ"

“โถ่ พี่ใหญ่”

หนานซ่งก้าวไปข้างหน้าและคว้าบุหรี่ของเขา "ลุกขึ้นเร็วๆ ไปสูบที่อื่น ฉันอยากใช้คอมพิวเตอร์"

ลั่วจวินหังยังคงนั่งนิ่ง หันคอมพิวเตอร์ต่อหน้าเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและเย็นชา “อธิบายเรื่องนี้ก่อนไม่ดีกว่าหรอ”

"อะไรนะ?"

ทิศทางของความคิดเห็นของประชาชนเปลี่ยนไปในทันที ชาวเน็ตที่เกลียดชังคนรวยในโลกออนไลน์ก็หลับหูหลับตาลบโพสต์และความคิดเห็นหายไปในพริบตา

ระหว่างทางที่หนานซ่งกลับมา ลั่วจวินหังก็ได้จัดการเรื่องนี้ให้เธอแล้ว ขนาดจะด่ายังไม่มีที่ให้ด่า

“เยี่ยมมากคุณหนานซ่ง เป็นหัวหน้า และผู้บังคับบัญชายันบนฟ้า”

เมื่อน้องสาวไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่ ดังนั้นลั่วจวินหังจึงสามารถดื่มกาแฟและสอนหนานซ่งขณะดื่มได้เท่านั้น

หนานซ่งแอบบ่นออกมา พี่น้องรู้จักกันดี เธอรู้ว่าพี่ใหญ่จะดุเธออย่างแน่นอนถ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม้แต่คำพูดก็เหมือนกันทุกประการ

เธอทิ้งความเย่อหยิ่งของเธอเมื่อสักครู่ของเธอ แล้วยืนอย่างเชื่อฟังเพื่อฟังคำสอน และกระซิบเบาๆเหมือนคนที่พร้อมรับคำด่าแล้ว “พี่ใหญ่ จะด่าก็ด่ามาเลย ทำไมทำตัวแปลกๆ”

ลั่วจวินหังgหลือบมองหนานซ่งอย่างเย็นชา เสียงถ้วยกาแฟกระแทกบนโต๊ะดังอย่างชัดเจน

“ฉันผิดไปแล้ว!”

หนานซ่งยอมรับความผิดพลาดของตัวเองอย่างไตร่ตรองดีแล้ว จากนั้นก็แอบมองใบหน้าของลั่วจวินหังแล้วรีบเดินไปข้างหลังเขา กอดคอและเกลี้ยกล่อม:

“โอเคๆ อย่าโกรธเลยพี่ใหญ่ ตอนนั้นฉันก็อยากเอาตัวรอดด้วย จะทันไปสนใจอะไร วิชาศิลปะการต่อสู้ทั้ง 18 อันถูกเปิดเผย ทักษะทั้งหมดก็ออกไป และฉันไม่ได้ตั้งใจจะสั่งไม่ลืมหูลืมตา ฮึ่ม เพราะเหยียนยวนเลย ไม่มีอะไรจะพูดแล้วรึไง ทำไมถึงพูดเรื่องนี้ ทำพี่ใหญ่โกรธเลย..."

ลั่วจวินหังเหลือบมองเธอ “เขามาเพื่อปกป้องเธอ อย่ามาทำไม่รู้ไม่ชี้”

“ฉันรู้น่า”

หน่านซ่งหัวเราะ “เดี๋ยวฉันจะเตรียมของขวัญขอบคุณให้เขา พี่ใหญ่ช่วยมอบมันให้กับเขาได้ไหม”

“ฉันไม่ยุ่ง อยากขอบคุณก็ไปเอง”

ลั่วจวินหังเย็นชามาก เขาดึงเธอออกจากตัวของเขาแล้วไปประชุมพร้อมกับกาแฟแก้วนั้น

หนานซ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้ แล้วบ่นพึมพำ “ส่งอะไรเป็นของขวัญให้มนุษย์น้ำแข็งนั่นดี"