สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 321

ข่าวการช่วยเหลืออย่างปลอดภัยของเที่ยวบิน Y1106 ได้แพร่กระจายไปทั่วประเทศและต่างประเทศ

ลูกเรือ10กว่าคนและผู้โดยสารมากกว่า 300 คนได้รับการเคลื่อนย้ายและถึงจุดหมายปลายทางอย่างปลอดภัย

เครื่องบินถูกกู้ขึ้นมาจากแม่น้ำหลานเหน่า เจ้าหน้าที่สอบสวนดึงข้อมูลในกล่องดำที่บันทึกการโทรระหว่างกัปตันเหยียนยวนและเจ้าหน้าที่บนหอคอย รวมถึงข้อมูลการบิน คำให้การของลูกเรือและผู้โดยสารกว่า 300 คนบนเครื่องบินที่ต่างชมการแสดงความเป็นมืออาชีพของกัปตันทั้งสอง จนกัปตันเหยียนยวนและรองกัปตันจอห์นสันกลายเป็นวีรบุรุษที่ดึงดูดความสนใจจากทั่วโลก

ด้านของหนานซ่งเมื่อถูกสอบสวนทางโทรศัพท์กับแผนกที่เกี่ยวข้อง เธอก็ชมเหยียนยวนจนไม่ลืมหูลืมตา

ลั่วจวินหังที่อยู่ข้างๆแทบจะทนฟังไม่ได้

หลังจากวางสายหนานซ่งก็มองการแสดงออกของลั่วจวินหังและพูด “เป็นอะไร ฉันพูดอะไรผิดไปหรอ เพื่อนของพี่เก่งจริงๆนี่นา”

“เขาเป็นกัปตัน เป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องปกป้องความปลอดภัยของผู้โดยสาร อะไรจะดีขนาดนั้น”

ใบหน้าของลั่วจวินหังนิ่งเฉยไม่แสดงถึงความชื่นชมสักนิด

หนานซ่งส่งเสียง “ฮึ่ม”ออกมา “พวกพี่เป็นเพื่อนกันจริงๆ กัปตันเหยียนยวนก็พูดแบบนี้ตอนถูกสัมภาษณ์”

เมื่อลั่วจวินหังได้ยินสิ่งนี้ เขาก็เงยหน้าขึ้น “เขายอมสัมภาษณ์แล้วหรอ”

“สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์”

หนานซ่งกินแอปเปิลและพูดว่า “เขาเป็นคนถ่อมตัวมาก ยังไงก็ไม่ยอมเปิดเผยหน้าตา สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ก็พูดแค่สองสามคำ โอ้ มันแทบจะเหมือนกับที่พี่เพิ่งพูดเลย”

นี่สิถึงจะเป็นเขา

ลั่วจวินหังพยักหน้าอย่างสงบ

หนานซ่งยื่นแอปเปิ้ลหั่นแล้วชิ้นหนึ่งให้ลั่วจุนเหิง และถามด้วยความสงสัย “พี่ใหญ่ พี่กับกัปตันเหยียนยวนมีความสัมพันธ์กันยังไงกันแน่ รู้จักกันได้ยังไง”

ยกเว้นซูรุ่ยและพี่ๆในครอบครัว หนานซ่งก็ไม่เคยเห็นลั่วจวินหังเดินเข้าใกล้ใครอีก

ลั่วจวินหังกินแอปเปิ้ล ยกดวงตาสีฟ้าของเขาขึ้นเหลือบมองเธอ และรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาซะเลย

“จำชื่อภาษาจีนของพี่สะใภ้ตัวเองได้ไหม”

“แน่นอน จำได้สิ”

หนานซ่งพูด “เหยียนซีไง”

พูดเสร็จเธอก็เงยหน้าขึ้นทันที แอปเปิ้ลชิ้นหนึ่งยังติดอยู่ที่ปากของเธอ เธอรีบกลืนมันลงไป จากนั้นเธอก็สำลักขึ้นมา “แค่กๆๆ...”

ลั่วจวินหังยื่นมือออกมาตบหลังเธอเบาๆ

แอปเปิ้ลกระเด็นออกมาจากปากของหนานซ่งมาอยู่ในมือของเขา

ลั่วจวินหังขมวดคิ้วด้วยความขยะแขยง เขาโยนแอปเปิ้ลลงในถังขยะ เช็ดฝ่ามือของเขาด้วยผ้าเช็ดหน้าและพูด “เธอยังใจดำได้มากกว่านี้อีกไหม”

หนานซ่ง “……”

เธอไม่ได้ให้เขารับสักหน่อย

เรื่องนี้ไม่สำคัญ

ประเด็นก็คือ!

“ที่แท้นามสกุลของพี่สะใภ้ก็คือ 'เหยียน' เธอคิดว่านามสกุลของเธอจะเป็น 'ซ่างกวน' หรือ 'ต้วนมู่' ซะอีก ก็เป็นลูกหลานของขุนนางชั้นสูงนี่นา”

หนานซ่งพูดอย่างจริงจัง

ลั่วจวินหังถอนหายใจอย่างหมดคำพูด “ พ่อกับแม่ฉลาดมาก ทำไมถึงเกิดเธอมาได้โง่แบบนี้”

“ใครโง่ ฉันฉลาด”

หนานซ่งแค่ใช้สมองน้อยมากต่อหน้าพี่ชายคนโต ดังนั้นเธอจึงอยากพูดอะไรก็พูด “นามสกุลของพี่สะใภ้คือเหยียน งั้นเธอกับกัปตันเหยียนก็เป็น?”

“เหยียนซีเป็นลูกพี่ลูกน้องของเหยียนยวน”

“อย่างนี้นี่เอง”

หนานซ่งพูดอย่างเพิ่งเข้าใจ “ ฉันบอกแล้วว่าพวกเขาหน้าตาไม่ค่อยเหมือนกัน งั้นก็แสดงว่ากัปตันเหยียนน้องเขยของพี่หรอ”

ลั่วจวินหังตอบ “อืม” เบาๆ และพูดว่า “เราเคยต่อสู้ด้วยกัน เป็นเพื่อนร่วมรบ”

“พวกพี่ก็เป็นเพื่อนร่วมรบกันด้วยหรอ”

ลั่วจวินหัง “ด้วย?”

“อ้อ ไม่มีอะไร ฉันแค่…นึกถึงอีกคู่ขึ้นมา”