สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 324

พอคุณนายเหมยได้ยิน เลยหันกลับไป จึงเห็นลั่วจวินหังเดินมาท่ามกลางผู้ดีมากมาย

เขาสวมใส่เสื้อสูทสีน้ำตาลเข้ม เนกไทสีดำลาย เผยหน้าผากทำให้เห็นโครงหน้า ทั้งสง่าทั้งดูดี

พอเหมยเห็นลั่วจวินหัง แววตาที่แฝงไปด้วยความเยือกเย็น เจ้าเล่ห์แล้วก็แหลมคมกลับอ่อนโยนทันที แล้วดวงตาก็เป็นเส้นโค้ง

"เอร์ล ฮิลล์……"

เธอเดินไปหาด้วยรอยยิ้ม แต่สายตาของลั่วจวินหังกลับไม่มองไปที่เธอเลย จ้องมองตรงไปที่หนานซ่ง แล้วโบกมือให้เธอ "มานี่"

สีหน้าเขานิ่งเฉย แต่หนานซ่งกลับสัมผัสได้ถึงภูเขาไฟที่อยู่ภายใต้ภูเขาน้ำแข็ง แค่ดูก็รู้ว่าโมโห

นี่พี่ใหญ่กำลังโกรธเธอเหรอ?

อยู่ๆใจก็เต้นแรง

หนานซ่งเดินไปหาอย่างเชื่อฟัง แล้วเอ่ยเรียกเสียงเบา "พี่ใหญ่"

จากนั้นจึงถามว่า "พี่มาได้ยังไงคะ?"

ลั่วจวินหังยุ่งจนแม้กระทั่งงานเลี้ยงระดับชาติยังไม่มีเวลาไปร่วมงาน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงงานเลี้ยงเพื่อความสนุกแบบนี้

"มาหาเธอ"

ลั่วจวินหังมองเธอนิ่งๆ เสียงเข้มมาก "สนุกมากสินะ"

"เปล่าค่ะ"

หนานซ่งก้มหน้า แล้วพูดเสียงน้อยใจ กลัวว่าพี่ใหญ่จะสั่งสอนเธอข้างนอก

เธอก็ต้องรักษาหน้าตัวเองเหมือนกัน……

ลั่วจวินหังก็ไม่อยากสั่งสอนน้องสาวข้างนอก จึงเอ่ยว่า "กลับบ้าน"

"ค่ะ" หนานซ่งรีบเดินตามเขาไปเหมือนเด็ก คุณนายเหมยก็จับชายกระโปรงแล้ววิ่งตามมา แล้วขวางทางลั่วจวินหังไว้ "เอร์ล ฮิลล์……"

ลั่วจวินหังดึงหนานซ่งเข้ามาในอ้อมกอด ให้เธอออกห่างจากคุณนายเหมย เหมือนกลัวว่าเธอจะสัมผัสของสกปรกอะไรอย่างนั้น

ส่วนเขาก็มองคุณนายเหมยอย่างเยือกเย็น ดวงตาสีฟ้ามีแต่ความเย็นชา จนคนดูต้องรู้สึกขนลุก

"มีอะไรครับ คุณนายเหมย?"

น้ำเสียงเข้มขรึม ดูเป็นทางการมาก

คุณนายเหมยก็รู้สึกใจหายกับท่าทางที่เย็นชาของเขา โดยเฉพาะต่อหน้าหนานซ่ง รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว เหมือนโดนไฟลวกอย่างนั้น

"คุณจะเย็นชาแบบนี้กับฉันจริงๆเหรอคะ?"

แววตาคุณนายเหมยที่มองสบตาลั่วจวินหัง มีความโกรธกับความเสียใจ แล้วถามด้วยน้ำตา "ความรู้สึกตั้งหลายปีของเรา คุณ……"

"คุณนายเหมยระวังคำพูดด้วยครับ"

ลั่วจวินหังพูดแทรกเธออย่างเย็นชา "ระหว่างเรา ไม่มีความรู้สึก"

เขาโอบหนานซ่ง แล้วเดินอ้อมคุณนายเหมยออกไปข้างนอก

คุณนายเหมยมองแผ่นหลังที่เย็นชาของลั่วจวินหัง ทั้งอายทั้งโมโห แล้วใบหน้าก็บิดเบี้ยวมาก "เอร์ลฮิลล์ เชลบี้!"

ไม่สนใจสายตาของผู้คน เธอตะโกนเรียกชื่อเขา

"ชีวิตของฉันโดนคุณทำลายไปแล้ว คือคุณ! ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับฉัน? ทำไม!!!"

ลั่วจวินหังไม่เคยหยุดฝีเท้าเพื่อเธอ

ตั้งแต่ต้นจนจบ แม้แต่หางตาก็ไม่แลมาที่เธอ

หนานซ่งรู้สึกประหลาดใจมาก

พี่ใหญ่เป็นสุภาพบุรุษอังกฤษ ถึงแม้จะเย็นชา แต่ในที่สาธารณะต้องรักษามารยาทอยู่แล้ว

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอเห็นเขาเย็นชากับผู้หญิงขนาดนี้ ถึงขั้นรังเกียจเลยล่ะ

คุณนายเหมยคนนั้น คือใครกันแน่?

ทำไมเธอต้องพูดว่าชีวิตของเธอโดนพี่ใหญ่ทำลาย?

หนานซ่งมีแต่ความสงสัย พอขึ้นรถแล้ว เธอกำลังจะเอ่ยพูด ก็โดนสายตาที่เข้มงวดของลั่วจวินหังจ้องมอง

เขาขยับริมฝีปาก น้ำเสียงเย็นชามาก "เธออยากทำอะไร?"

"หนู……" หนานซ่งร้อนตัว "หนูไม่ได้อยากทำอะไร แค่ออกมาเที่ยว"

"วันๆทำตัวโดดเด่น เหมือนนกยูงรำแพน นี่เหรอเที่ยว?"

เสียงของลั่วจวินหังเยือกเย็นมาก

หนานซ่งเถียงเสียงเบา "นกยูงรำแพนคือนกยูงตัวผู้ ปกติตัวเมียไม่รำแพน……"

น้ำเสียงของลั่วจวินหังเข้มงวดกว่าเดิม "นี่เธอกำลังเสริมความรู้ทั่วไปให้พี่งั้นเหรอ?"