สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 325

ลั่วจวินหังยกมือขึ้นเบาๆ

ในที่ที่หนานซ่งไม่เห็น มุมปากก็โค้งเล็กน้อย

หนานซ่งเหมือนถูกปลดปล่อย รีบรวบชายกระโปรงขึ้นแล้วพุ่งออกไป แล้วกลับไปที่ห้องของตัวเอง

คนรับใช้หญิงรีบช่วยเธอถอดชุดกระโปรงรัดเอว จนหนานซ่งต้องหายใจเข้าลึกๆไปสามรอบ ชุดแบบนี้เป็นการทารุณกันชัดๆ ไม่รู้ว่าคุณหนูผู้ดียุคก่อนทนได้ยังไง

เธอเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสบายๆ ไม่กล้าให้พี่ใหญ่รอนาน แล้วฝืนทนกลับไป นั่งเขียนหนังสือสำนึกผิดต่อ

ทีแรกอยากจะใช้โอกาสนี้ขอร้องอ้อนวอนพี่ใหญ่ แต่สีหน้าของพี่ใหญ่ ช่างย่ำแย่เหลือเกิน

ตอนนี้เธออย่าไปเล่นกับระเบิดดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวตัวเองจะโดนระเบิดไปด้วย

จากนั้นจึงเขียนหนังสือสำนึกผิดอย่างตั้งใจ

หนังสือสำนึกผิดสามพันตัวว่ายากแล้ว หกพันตัวควักสมองไปได้เลย!

หนานซ่งผันตัวไปเป็นเด็กศิลป์ ใช้ความรู้ความสามารถที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาทั้งหมด แล้วเขียนลงบนกระดาษ เขียนเต็มไปแผ่นแล้วแผ่นเล่า

จนกระทั่งเขียนจนเมื่อยมือ แล้วเกือบจะกระอัก ค่อยเขียนครบหกพันตัว

หนานซ่งวางพู่กันลง แล้วหมุนข้อมือ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกางหนังสือสำนึกผิดที่เขียน ค่อยๆวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ ค่อยถือไปหาพี่ใหญ่

ลั่วจวินหังรอเธอเขียนเสร็จ จนอ่านหนังสือจบสามเล่มแล้ว เท้าคางบนโซฟาจนจะหลับ

"เขียนเสร็จแล้ว?" เขาเอ่ยถาม

หนานซ่งรีบพยักหน้า ไม่กล้าเอ่ยพูด กลัวว่าพี่ใหญ่จะลงโทษเพิ่มอีก

วิธีการลงโทษของพี่ใหญ่ มีนับไม่ถ้วน

ถ้ายังให้เขียนอีกเธอคงต้องกระอักเลือดแน่

ลั่วจวินหังรับหนังสือสำนึกผิดของเธอไป วางไว้บนมือแล้วเปิดดูทีละแผ่น สีหน้าเปลี่ยนจากสะลึมสะลือเป็นไร้ความรู้สึก คิ้วก็ค่อยๆขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ดูจนสุดท้าย เขาจึงเงยหน้าขึ้น "นี่เป็นหนังสือสำนึกผิดที่เธอเขียน?"

หนานซ่งใจสั่นเกร็งทันที "อื้อ ค่ะ"

"เอานู้นเอานี่มาปะติดปะต่อกัน ไปเรียนมาจากใคร?"

สีหน้าของลั่วจวินหังรังเกียจ

หนานซ่งเอ่ยเสียงเบา "ยังต้องเรียนอีกเหรอคะ? เรียนรู้เองก็ได้"

"พูดว่าอะไรนะ?"

สีหน้าลั่วจวินหังเข้มขรึม เหมือนคุณครูที่เข้มงวดในยุคโบราณ

"ไม่อะไรค่ะ"

หนานซ่งเจียมตัวทันที แล้วทำหน้าน่าสงสาร "พี่ใหญ่คะ พี่ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ หนูเขียนจนข้อมือบวมแล้ว ไม่เชื่อพี่ดูสิคะ……"

เธอชูข้อมือที่บวมแดงให้ลั่วจวินหังดู ลั่วจวินหังไม่รู้สึกเป็นห่วง แต่กลับซ้ำเติม

"สมควรโดน"

หนานซ่ง "……"

ลั่วจวินหังดึงกระดาษออกมาหนึ่งแผ่นอย่างเย็นชา แล้วยื่นให้หนานซ่ง "ลองอ่านแผ่นนี้สิ"

"ค่ะ"

หนานซ่งรับมา มองตัวหนังสือบนนั้น แล้วค่อยๆอ่านออกมา "หนูไม่ควรเอาแต่ใจ แล้วใช้ตัวเองเป็นตัวล่อ ทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย……"

พออ่านถึงตรงนี้ เสียงก็ค่อยๆเบาลง แล้วค่อยๆหุบปาก

"อ่านสิ"

แววตาลั่วจวินหังไม่มีความรู้สึกใดๆแอบแฝง เย็นชามาก "ทำไมไม่อ่านล่ะ?"

หนานซ่งจะอ่านต่อได้ยังไง มองพี่ใหญ่ แล้วยิ้มแห้ง

"พี่ใหญ่ พี่ดูออกหมดแล้ว?"

แววตาลั่วจวินหังเยือกเย็น

"เธอไม่ค่อยไปร่วมงานเลี้ยงงานเต้นรำอะไรพวกนี้อยู่แล้ว ตอนเด็กไม่ว่าจะลากยังไงก็ไม่ไป แต่ตอนนี้กลับไปโผล่ที่นั่นที่นี่ กลัวว่าไม่มีคนรู้จัก"

เขาหึเสียงเบา "นิสัยเปลี่ยน หรือว่ามีจุดประสงค์อื่น เธอคิดว่าพี่ดูไม่ออกเหรอ?"

ถึงขั้นนี้แล้ว หนานซ่งจะพูดอะไรได้อีก?

เธอรีบเปลี่ยนสีหน้า ไม่ทำตัวน่าสงสารอ้อนวอนพี่ใหญ่อีก เริ่มทำหน้าจริงจัง แล้วสบตากับเขา

"พี่ใหญ่ พี่พูดถูก หนูมีจุดประสงค์อื่นจริงๆค่ะ"

แววตาหนานซ่งแหลมคม "หนูไม่อยากรอแบบนี้อีกแล้ว หนูอยากจะล่อเซียวเอินออกมา"