สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 336

ฝนตกอีกแล้วในช่วงตอนเย็น

หนานซ่งตอบกลับข้อความยวี่จิ้นเหวินและเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ เมื่อออกมา ก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของบาร์บีคิว

หลังจากว่ายน้ำเป็นเวลานาน หนานซ่งหิวมากจนตัวสั่น เธอจึงรีบไปหยิบปีกไก่ย่างขึ้นมากินอย่างมีความสุข

ชายทั้งสามมองมาที่เธอและพูดพร้อมกัน: “ระวังร้อน”

หนานซ่งทำท่า "ok"

เวลากินบาร์บีคิวพร้อมดื่มเหล้า และฟังเสียงฝนตกมันช่างรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

นายท่านเชลบี้หลังจากดื่มเหล้าเข้าไปหน่อยรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว เลยรีบบอกราตรีสวัสดิ์กับลูกชายและลูกสาว และเข้าไปในห้องนอน

ปล่อยให้หนุ่มสาวอยู่กันต่อ

หลังจากหนานซ่งดื่มเหล้าเข้าไปร่างกายรู้สึกร้อนระอุและพูดว่า "หรือให้ฉันร้องเพลงเพื่อเป็นกำลังใจให้พวกพี่เอาไหม"

"ไม่จำเป็น."

ลั่วจวินหังรีบกล่าว: "ตอนนี้บรรยากาศกำลังดี"

เฮ่อเซินรีบพยักหน้าอย่างจริงจัง “คิดว่ามันกำลังดี เสียงฝนข้างนอกน่าฟังมากกว่าเธอร้องเพลงเสียอีก”

"..."

ความอยากร้องเพลงของหนานซ่งถูกทำลายลงและพูดอย่างโกรธเคือง: "ถ้าอย่างนั้นพวกพี่ก็ร้องเพลงให้ฉันฟัง"

เธอนั่งบนเก้าอี้สูงแล้วพูด "ที่นี่มีเปียโนและกีตาร์ พี่ใหญ่เล่นเปียโน ส่วนพี่สามร้องเพลงเล่นกีตาร์ !"

หนานซ่งดีดนิ้วและจัดการเรียบร้อย

ลั่วจวินหังและ เฮ่อเซินชำเลืองมองกันขอแค่เธอไม่ร้องเพลงออกมา ให้พวกเขาทำอะไรก็ยอม

พี่ทั้งสองคนยกแก้วชนกันและดื่มจนหมดแก้วและลุกขึ้น

คนหนึ่งไปนั่งตรงเปียโน อีกคนไปหยิบกีตาร์

"ว้าว!"

หนานซ่งดูตื่นเต้นเล็กน้อย เปียโนของพี่ใหญ่เข้ากันได้ดีกับกีตาร์และเสียงของพี่สาม

ลั่วจวินหังปรับเปียโนและถามอย่างแผ่วเบา: "เธออยากฟังเพลงอะไร"

หนานซ่งพูดอย่างไม่ลังเล “เพลง Yellow”

เฮ่อเซินนั่งบนเก้าอี้โดยถือกีตาร์ไว้ในอ้อมแขน จูนสายอยู่สองสามครั้ง จากนั้นมองขึ้นไปที่หนานซ่งยิ้มเล็กน้อย "ให้เธอสมใจอยาก"

พี่น้องทุกคนชอบเพลงนี้มาก เล่นมากกว่าหนึ่งครั้ง และแสดงให้พ่อกับแม่ที่งานสังสรรค์ในครอบครัวเมื่อสองสามปีก่อน

พี่ใหญ่เล่นเปียโน พี่สองตีกลอง พี่สามและพี่สี่เป็นนักร้องนำ ร้องเพลงและเล่นกีตาร์ ส่วนพี่เล็กรับผิดชอบประสานเสียง

น่าเสียดายที่ หนานซ่งมีเสียงไม่เพราะทำได้แค่เป็นตัวประกอบให้บรรยากาศในกลุ่มพี่น้องเท่านั้น

แม้ว่าจะมีเพียงพี่ใหญ่และพี่สามในขณะนี้ แต่ก็เป็นทีมสมบูรณ์

ทันทีที่ท่วงทำนองที่คุ้นเคยออกมา เสียงแม่เหล็กของเฮ่อเซินก็ดังขึ้น และดึงความทรงจำของ หนานซ่งกลับไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน จมูกและตาของเธอเริ่มแดง

มันคงจะดีถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธออยากให้ชีวิตของเธออยู่ในช่วงเวลานั้นตลอดไป

พ่อแม่ที่ยังมีชีวิตอยู่และทุกคนในครอบครัวที่มีความสุข

ทุกคนดูมีความสุข

น่าเสียดายที่เวลาไม่เคยหยุดนิ่ง และคนเรานั้นได้แต่มองไปข้างหน้าและพยายามใช้ชีวิตทุกนาทีของช่วงเวลานั้นให้มีความสุขให้ได้มากที่สุดได้เท่านั้น

หวงแหนสิ่งที่คุณรักและคนที่รักคุณ

*

เมื่อแสงอรุณผุดขึ้นในยามเช้า

ยวี่จิ้นเหวินมีอาการนอนไม่หลับทั้งคืน ในสมองได้แต่คิดถึงเรื่องของหนานซ่งและถือปิ่นปักผมเธอไว้ในมือ

ในใจได้แต่คิดถึงและคะนึงหา

ในอดีตเคยคิดว่านักเขียนพวกนั้นล้วนชอบแต่งกลอนที่เลี่ยนมาก แต่ตอนนี้ ถึงคราวที่ต้องทนทุกข์จากความรัก

เขาเข้าใจได้ถึงคนเขียนกลอนที่อยู่ในอารมณ์ในขณะนั้น

เมื่อนอนไม่หลับ เลยได้แต่ลุกขึ้น

ยวี่จิ้นเหวินเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้า เปิดไฟ และนำผนึกกุหลาบที่ หนานซ่งมอบให้ออกมาจากลิ้นชัก

เขาลูบอักขระที่พิมพ์ชื่อเขาไว้ "ยวี่จิ้นเหวิน" อย่างระมัดระวังที่ด้านล่าง และทันใดนั้นก็เหมือนมีแรงกระตุ้นที่อยากเขียนจดหมายถึงหนานซ่ง

“ช่างมันไปเถอะ” เธอโบกมือ: “ยังไงตอนที่พวกพี่เล่นและร้องเพลง มันก็เหมือนฉันได้ทำเอง”

หนานซ่งมองดูพี่ใหญ่ที่หล่อเหลาและพี่สามเหล่ตาและยิ้ม: “บางครั้ง ฉันคิดว่าแม่ของเราช่างน่าทึ่งมาก เด็กที่เกิดมาทั้งหล่อสวยและฉลาดทุกคน”

“ใช่” เฮ่อเซินกล่าว “หากยีนของแม่ไม่แข็งแรง คงไม่ได้ถึงเพียงนี้”

คำพูดที่แทงลึกเข้าไปในหัวใจของคนสามคน ทุกคนก็เงียบไป

ลั่วจวินหังกล่าวอย่างเคร่งขรึม “สิ่งที่ทรงพลังที่สุดเกี่ยวกับแม่ของเราคือการที่เธอพบพวกเราและให้พี่น้องเราอยู่ด้วยกัน”

"ใช่."

หนานซ่งหัวเราะอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่สดใส “โชคดีที่สุดในชีวิตของเธอคือการมีพี่ชายอย่างพวกเขา และพวกเขามีความสุขมากที่ได้มีน้องสาวอย่างเธอใช่ไหม”

เฮ่อเซินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ก็ยังดี”

ลั่วจวินหังกล่าวว่า: "น่าจะไม่ใช่"

"..."

หนานซ่ง : “...”

เธอแสร้งทำเป็นโกรธ “ให้โอกาส พวกพี่ลองพูดใหม่อีกครั้งซิ ไม่งั้นคืนนี้อย่าคิดว่าจะได้นอน!”

"เมื่อถึงเวลานอนก็ควรนอนซิ"

เฮ่อเซินมองดูลั่วจวินหัง"พี่ใหญ่ ดึกแล้ว ไปพักผ่อนกันเถอะ"

ลั่วจวินหังกล่าว "ใช่"

คนสองพากันเดินไปที่ห้องพร้อมกัน

หนานซ่งโกรธมากจึงไล่ตาม "เดี๋ยวก่อน พวกพี่หมายความว่าอย่างไรที่ 'ก็ยังดี', 'น่าจะไม่ใช่' มีน้องสาวอย่างฉัน มันทำไมหรือ"

เฮ่อเซิน: "มีนิดหน่อยจริงๆ"

ลั่วจวินหัง: "มากกว่านิดหน่อย"

หนานซ่ง : "..."

อย่างน้อยขอร้องช่วยพูดให้ดูดีกว่านี้หน่อยได้ไหม?