สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 340

กลับไปถึงเบอร์มิงแฮม ลั่วจวินหังก็ส่งตัวหนานซ่งกลับไปที่ปราสาท จากนั้นจึงไปที่ฮว่าเหมยวิลล่า

ความแค้นส่วนตัวระหว่างเขากับคุณนายเหมย ต้องไปเคลียร์ให้จบ

ที่เบอร์มิงแฮมดึกมากแล้ว แล้วในประเทศก็เลยเที่ยงคืนพอดี

คิดได้ว่าคนบางคนอาจจะนอนหลับแล้ว หนานซ่งจึงไม่ได้โทรไป จึงกลับห้องแล้วอาบน้ำนอน

ส่วนยวี่จิ้นเหวิน กลับเปิดโทรศัพท์นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ดูว่ามีข้อความจากหนานซ่งไหม สุดท้ายก็ไม่มี

ตอนที่เขาหลับตาลง ข้างหูก็เหมือนมีเสียงวนเวียน เหมือนได้ยินเสียงการแจ้งเตือน เขาจึงเปิดเสียงโทรศัพท์ให้ดังที่สุด

พลิกตัวไปมา นอนไม่หลับทั้งคืน

ส่วนอีกฝั่ง หนานซ่งจุดเทียนหอมกลิ่นกุหลาบ สวมผ้าปิดตาให้ความร้อน ฟังเสียงลมฝนข้างนอก พอศีรษะแตะหมอน ก็หลับอย่างสบาย

เช้าวันต่อมา เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างขี้เกียจ แล้วอยากจะวอร์มร่างกายสักหน่อย

พี่ใหญ่ยังไม่กลับมา พี่สามก็ยังไม่กลับมา ยังดีที่พ่อใหญ่อยู่ในปราสาท

หนานซ่งปลุกท่านขึ้นมา แล้วดึงตัวท่านไปที่สวน "พ่อใหญ่คะ เดี๋ยวหนูสอนมวยอู่ฉินซี่ให้นะคะ มีผลดีทำให้อายุยืน"

เธออธิบายอังกฤษคำจีนคำ นายท่านเชลบี้ก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วทำตามเธออย่างงงๆ

แต่ผลของการทำตามอย่างไม่เข้าใจ ท่านซ้อมมวยอู่ฉินซี่กลับกลายเป็นแอโรบิคแทน

กระดูกแก่ๆเกือบจะหัก

พอได้สอนนายท่านไปแล้ว หนานซ่งก็อารมณ์ดีขึ้น จากนั้นจึงกินมื้อเช้ากับพ่อใหญ่ เพิ่งขึ้นไปชั้นบนหนานหลินก็โทรมา

"มีอะไรเหรอหลินหลิน?"

หนานหลินบอกเธอ "พี่คะ ฉินเจียงหยวนตายแล้ว"

……

ฉินเจียงหยวนตายแล้ว

ประมาณหกโมงเช้าในประเทศ ที่นอกเมืองพบศพในรถหรูคันหนึ่ง พอตรวจสอบแล้ว จึงทราบว่าคนคนนี้คือฉินเจียงหยวน คุณชายบริษัทตระกูลฉินที่ล้มละลายไปแล้ว

"ตายที่นอกเมืองเปลี่ยวๆ ทางตำรวจตรวจสอบแล้วว่าเมื่อคืนเขาออกไปเที่ยวเล่นกับพวกคุณชาย แล้วดื่มหนักมาก ยังเสพยาอีกค่ะ"

ได้ยินหนานหลินพูดแบบนี้ หนานซ่งจึงขมวดคิ้วแน่น

เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าฉินเจียงหยวนติดยาเสพติด ก่อนหน้านั้นที่บอกว่าเขาคงไม่มีชีวิตรอดเลยฤดูฝนปีนี้ เพราะรู้ว่าเขาต้องรนหาที่ตายเอง ถึงไม่ตายก็คงต้องเข้าคุก

"ตายได้ยังไง?" เธอถามอย่างไร้ความรู้สึก

หนานหลินเอ่ย "หมอนิติเวชบอกว่าขาดอากาศหายใจในรถ แต่พบว่าที่ศีรษะเขามีบาดแผล มีเศษกระจก ก่อนตายคงเกิดการทะเลาะวิวาห์ โดนคนอื่นใช้ขวดฟาด ทางตำรวจได้สอบปากคำพวกคุณชายแล้ว ตอนนี้พวกเขากลัวกันหมด เพราะ……หมอนิติเวชตรวจพบHIVในตัวฉินเจียงหยวน"

สีหน้าหนานซ่งเปลี่ยนไป "อะไรนะ? งั้นหนานหยา……"

"พี่สาวใจเย็นก่อนนะคะ พอข่าวออกมาปุ๊บ หนูกับรุ่นพี่ก็พาพี่สองไปตรวจที่โรงพยาบาล ร่างกายพี่สองปลอดภัยดี ไม่ได้ติดเชื้อค่ะ"

พอได้ยินแบบนี้ หนานซ่งค่อยโล่งอกไปหน่อย "โชคดีที่ยังมีเธออยู่"

เธอเอ่ยย้ำอย่างไม่วางใจกับหนานหลิน "เธอเฝ้าหนานหยาให้ดี อย่าให้ไปหาฉินเจียงหยวน ถึงแม้คนจะตายไปแล้ว แต่ก็ยังอันตรายอยู่ดี"

"ค่ะ หนูรู้แล้วค่ะ"

หนานหลินเอ่ยเสียงเบา "พอพี่สองรู้ว่าฉินเจียงหยวนตาย อารมณ์ไม่ได้แปรปรวนมาก แค่นั่งนิ่งๆไปนานมาก จากนั้นก็พูดว่า ทุกอย่างจบแล้ว"

หนานซ่งไม่รู้ว่าควรพูดอะไร คนที่น่าสงสารก็ต้องมีเรื่องที่น่ารังเกียจ ไม่ว่าจะเป็นฉินเจียงหยวนหรือว่าหนานหยา ไม่มีค่าพอที่จะไปสงสาร

"วันนี้น้าสองกลับประเทศ แล้วรับตัวพี่สองไปแล้วค่ะ"

"ไปแล้วก็ดี"

หนานซ่งเอ่ย "เธอช่วยพวกเขาเก็บของด้วย เดี๋ยวพี่ให้กู้เหิงโอนเงินไป เธอเอาไปให้น้าสองด้วย"

"ไม่ต้องค่ะพี่สาว หนูมี……"

"เชื่อฟัง"

หนานซ่งตัดสาย แล้วส่งข้อความไปหากู้เหิง

เธอค่อยเห็นว่าในวีแชทมีข้อความมากมายที่ยังไม่ได้อ่าน

สองพี่น้องซือตั๋วกับซือเจ๋อ ส่งข้อความหาเธออย่างไม่ได้นัดหมาย