สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 348

เธอรีบขึ้นรถไปยังโรงพยาบาลชิงซาน ฝ่ามือของหนานซ่งมีเหงื่อซึมออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

สมองของเธอมีเพียงเสียงหึ่งหึ่ง รู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นเย็นยะเยือก ไม่มีความร้อนหรือความอบอุ่นใด หัวใจของเธอจมลงสู่ก้นบึ้งและสัมผัสได้เพียงความตื่นตระหนก

พี่เล็กบอกเธอว่าระหว่างทางไปสนามบินกลุ่มคนของเฉียวเหลิ่งได้ดักซุ่มโจมตี เขาต้องการหลบหนี เขาถูกตำรวจยิง เขาถูกยิงหลายจุดและเสียชีวิตในที่สุด

เฉียวเหลิ่งตายแล้ว

มารที่ทรมานเธอและทำให้เธอหมดหวังที่จะมีชีวิต ในที่สุดก็ตายจากโลกนี้ไป

แต่รถของยวี่จิ้นเหวินและเหยียนยวนที่อยู่ภายในรถได้ชนเข้ากับรถของเฉียวเหลิ่ง เกิดอุบัติเหตุที่ร้ายแรงอย่างมาก

ทั้งสองคนถูกส่งไปยังโรงพยาบาลชิงซาน โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่...ความโชคร้ายมีมากกว่าความโชคดี

เดิมทีท้องฟ้าที่สดใสกลับมืดครึ้มในทันใด

พระเจ้าแปรพักตร์เร็วจนเกินไป มันเหลือทน

ร่างกายของหนานซ่งแข็งทื่อ พี่เล็กปลอบโยนเธอไม่หยุดหย่อน แต่โสตประสาทของเธอนั้นไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น เธอไม่ได้ยินอะไรเลย

ราวกับด้านหน้าของเธอมีโคมไฟหมุนอยู่และภาพฉากต่างๆก็ฉายขึ้น

เธอนึกถึงวันนั้นเมื่อสิบปีก่อน ชายร่างสูงกับใบหน้าหล่อเหลาที่โอบกอดเธอไว้ คอยปลอบเธอว่าไม่ต้องกลัวและบอกกับเธอว่า "ฉันคือยวี่จิ้นเหวิน"

ในช่วงเวลาสามปีที่เขาปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา เธอจำมันไม่ได้เลย เธอจำได้เพียงแต่ว่าเขาขอโทษเธอครั้งแล้วครั้งเล่า สารภาพความผิดกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อเอาใจเธอ

เธอรักผู้ชายคนหนึ่งมานานนับสิบปีแล้ว

ในขณะที่เธอรักเขามาเป็นเวลาสิบปี แต่ภายในใจของเขากลับไม่ใช่เธอ

ในช่วงหกเดือนที่เขาพยายามไล่ตามเธอกลับมา เธอนั้นเย็นชา รังเกียจ ปฏิเสธและขยะแขยงเขา

สำหรับความไม่ยุติธรรมที่เขาได้ทำกับเธอ เธอส่งมันคืนกลับไปให้เขาเป็นร้อยเท่า การแก้แค้นนั้นเต็มไปด้วยความสุข เธอหยิ่งในศักดิ์ศรี บอกว่าไม่รักก็คือไม่รักแล้ว

แต่ทำไมในเวลานี้ในความคิดของเธอกลับมีแต่ความดีของเขา?

ความเลวของเขาล่ะ?

ทำไมจู่ๆเธอก็นึกไม่ออก?

หนานซ่งก้าวลงจากรถด้วยอาการชาไปทั่วร่างกาย เมื่อเดินไปถึงประตูโรงพยาบาลชิงซาน จู่ๆฝีเท้าของเธอก็หยุดชะงัก เธอไม่กล้าเดินเข้าไปด้านใน

เธอกลัว

เมื่อลั่วจวินหังเห็นใบหน้าซีดขาวและริมฝีปากที่ไร้เลือดของเธอ เขาก็เข้ามากอดเธอ ลูบไหล่ของเธอแล้วพูดอย่างอบอุ่น "ไม่ต้องกลัว พี่ใหญ่จะอยู่กับเธอ"

หนานซ่งเดินเข้าไปด้านใน เธอเข้าไปในลิฟต์และขึ้นไปยังชั้นบน

ทันทีที่ออกจากลิฟต์ ฉันก็ได้ยินเสียงคำรามผสมกับเสียงร้องห่มร้องไห้

"ตอนที่ส่งตัวมาเขายังหายใจอยู่เลย เห็นได้ชัดว่าเขายังมีชีวิต พวกคุณฆ่าคนได้ยังไง ทำได้ยังไง?!"

"พวกคุณไม่ใช่หมอหรือไง? ช่วยชีวิตคนสิ รีบไปช่วยชีวิตคน!"

"พวกคุณไปช่วยเขา ฉันขอร้องล่ะ.."

จ้าวซวี่คว้าคอของหมอ เขาร้องไห้ ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย จนกระทั่งเขาไม่มีเสียงที่จะเอ่ยออกมา

เหอจ้าวกอดเขาไว้ ไม่สามารถหยุดเขาไว้ได้ จากนั้นก็ล้มพับไปกับพื้นพร้อมกับเขา

ชายสองคนที่สูงกว่าร้อยเจ็ดสิบเซน ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำและร้องไห้อย่างหนักหน่วง

บอดี้การ์ดชุดดำที่อยู่ข้างๆต่างก็ยืนพิงกำแพง สีหน้าหม่นหมอง ดวงตาแดงก่ำ ก้มศีรษะลงและคร่ำครวญอย่างเงียบๆ

เสียงหึ่งภายในสมองของหนานซ่ง ราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจ เธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตูลิฟต์

บนเปลหาม มีร่างกายนอนแน่นิ่งอยู่ คลุมด้วยผ้าขาวตั้งแต่เท้าจรดศีรษะ ผ้าขาวผืนนั้นมีรอยเลือดแห้งเกรอะกรัง

รอยเลือดสีแดงสดจนน่าตกใจ

ทุกอย่างค่อยๆเข้าสู่ความเงียบ

เงียบสงัด...

เมื่อเหอจ้าวและจ้าวซวี่เห็นว่าหนานซ่งมาถึงแล้ว พวกเขาแทบกลั้นหายใจ จากนั้นการแสดงออกของพวกเขาก็ชะงัก พวกเขาปิดหน้าผากและสะอื้นไห้อย่างเงียบๆ

หนานซ่งราวกับหุ่นเชิดที่ไม่มีวิญญาณ เดินไปที่เปลหามทีละก้าว

"น้องหก..." ไป๋ลู่ยวี๋คิดจะห้ามเธอ แต่กลับโดนเธอผลักออกไป

เฮ่อเซินเรียกเธอ แต่เธอกลับไม่ฟัง

ลั่วจวินหังห้ามไป๋ลู่ยวี๋และเฮ่อเซินไว้ เขาส่ายหน้า มองดูน้องสาวค่อยๆก้าวเท้าไปด้านหน้า พวกเขาเพียงเดินตามหลังเธออย่างเงียบๆ

ดวงตาของหนานซ่งแห้งสนิท ไม่มีความชื้นใด