สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 349

ยวี่จิ้นเหวินจากไปทั้งแบบนี้

ในตอนที่หนานซ่งเกลียดเขามากที่สุด เธอยังไม่เคยนึกอยากให้เขาตาย

แต่ตอนนี้ เขาเสียชีวิตไปแล้ว

ตายไปพร้อมกันกับเฉียวเหลิ่ง

ครั้งนั้นที่เกิดอุบัติเหตุทางรถ คือสามปีก่อน อุบัติเหตุครั้งนั้นเกือบคร่าชีวิตเขาไป หนานซ่งใช้เวลากว่าสามชั่วโมงเพื่อที่จะเชื่อมกระดูกทุกส่วนบนร่างกายของเขาให้ต่อกันอย่างเดิม

ครั้งก่อนที่ศีรษะของเขาถูกกระแทกอย่างแรง จนมีเลือดคั่งในสมอง หนานซ่งก็เข้าไปห้องผ่าตัดเพื่อผ่าตัดสมองให้เขา เป็นอีกครั้งที่เธอช่วยให้เขานั้นรอดพ้นจากความตายมาได้

แต่ครั้งนี้ หนานซ่งไม่แม้แต่จะได้มีโอกาสในการช่วยชีวิตเขาเลยด้วยซ้ำ เขาก็จากไปเสียแล้ว

ห้องดับจิต

หนานซ่งนั่งอย่างเหม่อลอย อยู่เป็นเพื่อนเขาอยู่นานแสนนาน

มองร่างของเขาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าที่ขาวซีด เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ ว่านี่คือผู้ชายที่เธอรักมาถึงสิบปี

เขายังคงดูหล่อเหลา เย็นชา ริมฝีบางของเขาปิดสนิทเป็นเส้นตรง เห็นแล้วก็รู้สึกว่าเข้านั้นช่างไม่น่าเข้าหา

และก็เป็นใบหน้าที่เรียบนิ่ง เย็นชา ไร้อารมณ์ใบหน้านี้แหละ ที่เคยทำร้ายเธอจนเจ็บปวดแสนสาหัส

หนานซ่งมองยวี่จิ้นเหวิน ก็อดคิดไม่ได้:

ถ้า ถ้าเกิดพวกเธอไม่เคยเจอกัน

ถ้า ถ้าหากเธอไม่ได้รักเขา

หาก หากระหว่างพวกเธอนั้นจบลงตั้งแต่ตอนที่หย่ากัน......

อย่างนั้น เรื่องน่าเศร้าที่เกิดขึ้นในตอนนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นใช่หรือเปล่า?

เขากับเธอ ก็คงจะอยู่ในโลกสองใบที่แตกต่างกัน คนหนึ่งอยู่เหนือคนหนึ่งอยู่ใต้ ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง

เธอนั้น ไม่ได้มีโอกาสจะบอกลาเขาเลยด้วยซ้ำ

*

คนตระกูลยวี่ เริ่มทยอยมาที่เมืองเป่ย ยวี่เฟิ่งเจียวเองก็รีบกลับมาจากเหมยซูเหมือนกัน

เสิ่นหลิวซูเองก็มาด้วย

คนทั้งครอบครัว ยืนล้อมรอบยวี่จิ้นเหวินเองไว้ ต่างก็พากันร้องไห้ออกมาเสียงดัง ทำให้คนที่ฟังอยู่พลอยรู้สึกเศร้าไปด้วย

หนานซ่งนั่งยอง ๆ อยู่ด้านนอก เธอมองปิ่นปักผมที่ตอนนี้หักเป็นสองท่อน ชิ้นหนึ่งถูกยวี่จิ้นเหวินกำเอาไว้ในมือ อีกชิ้นหนึ่งถูกเหยียนยวนกำเอาไว้ในมือ

ปิ่นปักผมที่ทำจากไม้อันนี้หักในตำแหน่งตรงกลางพอดี แถมหักออกมาแล้วยังเป็นความยาวที่พอดีกันอีกด้วย ทำให้ชื่อ "หนานซ่ง" ที่ถูกสลักเอาไว้บนนั้นถูกหักและแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนที่เป็นคำว่าหนานและส่วนที่เป็นคำว่าซ่ง แถมมันยังถูกย้อมไปด้วยสีแดงของเลือด

ไม่ว่ายังจะเช็ดยังไงก็เช็กไม่ออก

ราวกับว่าถูกเคลือบเอาไว้ด้วยแลกเกอร์าีแดง

มีเงาของคนกำลังเดินมา สูทนอกตัวหนึ่ง ถูกคลุมเอาไว้บนตัวของหนานซ่ง

ลั่วจวินหัง ซูรุ่ย เฉวียนเยี่ยเชียน เฮ่อเซิน จี้อวิ๋น ไป่ลู่ยวี๋ ต่างก็มาถึงกันครบแล้ว พวกเขามาอยู่เป็นเพื่อนหนานซ่งด้านนอก

คนตระกูลยวี่ออกมาจากห้องดับจิตแล้ว หนานซ่งเอามือยันเข่าตัวเองแล้วลุกขึ้นยืน เธออ้าปากเหมือนจะพูด แต่กลับไม่รู้จะปลอบใจพวกเขาว่ายังไง ทำได้เพียงแค่กะพริบตาที่บวมแดงของตัวเอง แล้วก็กำปิ่นปักผมเอาไว้ในมือ

ยวี่เฟิ่งเจียวร้องไห้จนเป็นลมไปแล้วรอบหนึ่ง เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ผู้หญิงที่เคยดูสง่างาม ในตอนนี้มีความเศร้าหมองที่เธอก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ดูสิ้นหวัง

ดวงตาของเธอบวมแดงเช่นเดียวกันกับหนานซ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ อ้าแขนมาหาหนานซ่ง

หนานซ่งพุ่งตัวเข้าไปกอดเธอในทันที อดีตแม่สามีและลูกสะใภ้กำลังกอดกันร้องไห้

เสิ่นหลิวซูยืนอยู่นอกกลุ่มคนพวกนั้น ใบหน้าที่เคยดูหยิ่งในศักดิ์ศรี ในตอนนี้กลับเหลือแค่เพียงความหมองเศร้า ดวงตาทั้งคู่หลังแว่นตาเป็นสีแดงก่ำจนเห็นได้ชัด

ลูกชายคนเดียวของเขา อยู่ ๆ ก็มาจากไปแบบนี้

สิ่งที่ทรมานที่สุดของโลกใบนี้ คงไม่เกินไปกว่าการที่พ่อแม่ต้องมาจัดงานศพให้กับลูกตัวเอง

คนของตระกูลเหยียนหลังจากที่รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับลูกชายของตัวเอง ก็ต่างพากันรีบมาเช่นเดียวกัน แต่ว่าพวกเขานั้นไปเยี่ยมเหยียนยวนก่อนแล้วค่อยมาโค้งคำนับคนตระกูลยวี่เท่านั้นเอง

ทั้งเพื่อแสดงความเสียใจ แล้วก็เพื่อที่จะขอบคุณ

จากภาพจำลองแบบ3Dของตำรวจ

ในตอนที่เกิดอุบัติเหตุขึ้น ยวี่จิ้นเหวินนั้นนั่งอยู่ที่ตำแหน่งคนขับ และรับอันตรายเองด้วยขีดจำกัดที่มากที่สุด เพื่อที่จะปล่อยให้เหยียนยวนได้มีชีวิตอยู่ต่อ

พวกเขาเองก็รู้สึกขอบคุณหนานซ่ง ถ้าเกิดไม่มีเธอ เหยียนยวนก็อาจจะตายไปแล้วเหมือนกัน

แต่ว่าสีหน้าของคนตระกูลเหยียนก็ยังไม่ได้ดูดีเท่าไหร่นัก