สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 350

"ครืน" เสียงฟ้าร้อง ดังสนั่น

ฝนที่ค่อย ๆ ตกลงมา ทำให้เมืองหนานถูกปกคลุมไปด้วยความชื้นแฉะ เข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศก็ค่อย ๆ เย็นลงเรื่อย ๆ เช่นกัน

หนานซ่งดูเหมือนว่าจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ หน้าต่าง ที่ไหล่ของเธอมีผ้าคลุมไหล่คลุมเอาไว้ กำลังนั่งมองสายฝนนอกหน้าต่างที่โหมกระหน่ำ พร้อมความรู้สึกที่อยากออกไปตากฝนเล่น

ที่พื้นมีเหล้าต่างประเทศวางเอาไว้สองขวด คือไอร์แลนด์วิสกี้ที่มีปริมาณแอลกอฮอล์สูง

ความจริงเธอเองก็ไม่ได้คอแข็งอะไร ดื่มนิดดื่มหน่อยก็เมาแล้ว แถมยังชอบทำตัวรั่ว ๆ อีก

แต่วันนี้ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ยิ่งดื่มก็ยิ่งได้สติ

ที่จริงเธอนั้นอยากเมา พอเมาก็จะได้หลับ

ตอนที่ยังตื่นอยู่มันทรมานเกินไป

ความรู้สึกทรมานนี้ เกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาด

ราวกับหัวใจของเธอนั้นโดนนำไปแช่ในน้ำมะระขมปี๋ เป็นความรู้สึกขมขื่นที่ไม่สามารถบอกออกมาได้ เป็นความรู้สึกว่างเปล่าในหัวใจที่ไม่รู้จะบอกออกมายังไง

หัวใจที่เคยหนักแน่น อยู่ ๆ ก็เหมือนมีคนมาขุดมันออกไป รู้สึกเหมือนมีลมคอยพัดหมุนวนอยู่ในอก เธอนั้นถึงขั้นได้ยินเสียงลมพัดหวนในอกของเธอด้วยซ้ำไป

ลมที่พัดไปพัดมาไม่หยุด ทำให้หัวใจห้องหนึ่งของเธอกระตุกรัดจนเจ็บร้าว

ประตูห้องของเธอโดนเคาะ ศีรษะของไป๋ลู่ยวี๋โผล่เข้ามาด้านใน ในมือของเขามีถาดอาหารอยู่ด้วย

ด้านหลังของเขา มีพวกพี่ ๆ คนอื่นยืนอยู่ คอยชะเง้อหน้าเข้ามามอง

พอเปิดประตูเข้ามา กลิ่นเหล้าก็ตีปะทะเข้ากับใบหน้าของพี่ชายจนเขาต้องขมวดคิ้ว

"เข้าไป" จี้อวิ๋นที่ยืนอยู่ด้านหลัง ผลักไป๋ลู่ยวี๋เบา ๆ

ไป๋ลู่ยวี๋ถือถาดเดินมาทางหนานซ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ พูดขึ้น "น้องหก อย่าดื่มหนักขนาดนั้นสิ ทรมานแย่เลยนะ ดื่มน้ำผสมน้ำผึ้งหน่อยสิ จะได้ไม่มวนท้อง"

เฮ่อเซินกับจี้อวิ๋นเดินตามเข้ามา "ใช่ ๆ น้องหก จะดื่มแต่เหล้าได้ยังไงกัน กินอะไรหน่อยสิ"

เฉวียนเยี่ยเชียนตามมาเงียบ ๆ ด้านหลัง เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่มองใบหน้าขาวซีดของน้องสาวเท่านั้น คิ้วเรียวราวกับกระบี่ขมวดเข้าหากันแน่น

หนานซ่งไม่ได้เมินพวกเขา เธอหันหน้าไปหาเหล่าพี่ชาย จากนั้นก็ค่อย ๆ พูดขึ้น

"ฉันยังไม่หิว เดี๋ยวถ้าหิวแล้วจะกิน"

เหล่าพี่ชายไม่สบายใจ เธอก็ไม่สามารถที่จะบังคับเธอได้ จากนั้นก็ต่างพากันหันหลังกลับไปมองพี่ใหญ่ที่กำลังเดินเข้ามา

ลั่วจวินหัง: "วางไว้นี่แหละ เดี๋ยวฉันเฝ้าเธอกินเอง"

จากนั้นก็โบกมือเล็กน้อย ไป๋ลู่ยวี๋กับคนอื่น ๆ มองมาที่หนานซ่งด้วยสายตาเป็นห่วง จากนั้นก็พากันออกไป

หัวใจของหลาย ๆ คนก็รู้สึกหนักอึ้งเช่นเดียวกัน

การจากไปของยวี่จิ้นเหวิน ทำให้หนานซ่งนั้นดูเหมือนกับหุ่นยนต์ที่ถ่านหมด พระอาทิตย์ของพวกเขาหมองเศร้า ภายในบ้านก็เลยดูเศร้าหมอง มีความรู้สึกอึดอัดบางอย่างที่ไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง

ทุกสิ่ง ย้อนกลับไปเป็นเหมือนเมื่อสามปีครึ่งที่ผ่านมา ในตอนที่พ่อกับแม่เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถ

เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่ดวงตาของหนานซ่งนั้นแดงก่ำ แล้วก็ปูดบวม

ความตาย กลายเป็นภูเขาก้อนโตที่ไม่สามารถก้าวผ่านไปได้ในจิตใจของเธอ และทำให้หัวใจที่เคยสดใสของเธอ ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

พวกเขารู้ดี ในชีวิตของน้องสาว ยวี่จิ้นเหวินอยู่ในฐานะอะไร

พวกเขาจำได้ตลอดว่า ในตอนที่หนานซ่งพูดถึงยวี่จิ้นเหวินนั้นเธอดูตื่นเต้นและสดใสขนาดไหน ราวกับว่าเขาก็คือความฝันของเธอ เป็นแสงไฟในชีวิตของเธอ