สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 353

คำพูดนี้ของหนานซ่ง แทงหัวใจของโจ๋เยว่และโจ๋เซวียน ขณะเดียวกันก็ทำให้คนตระกูลยวี่ใจสั่น

เห็นความจริงในยามยาก บนโลกนี้คนที่เสริมสิ่งที่ดีงามให้งามยิ่งขึ้นมีเยอะแยะ คนที่ให้ความช่วยเหลือในขณะที่ตกทุกข์ได้ยากก็มีเยอะ ในเวลาแบบนี้ ใครจริงใจ ใครเสแสร้ง มองปราดเดียวก็รู้ สามารถตัดสินกันได้

นายท่านยวี่ลุกขึ้นยืน หน้าเขียวหน้าดำพูดกับเสิ่นหลิวซู “เสิ่นหลิวซู วันนี้ฉันอนุญาตให้แกมา เพราะยังไงแกก็คือพ่อของอาจิ้น สมเหตุที่จะมาส่งเขา แต่ฉันไม่ได้ใช้ให้แกพาคนรักของแกมาโอ้อวด! หลานของฉันตายแล้ว แต่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันยังมีชีวิตอยู่วันหนึ่ง แกก็อย่าคิดที่จะเข้าตระกูลยวี่อีกเลย! ตอนนี้ พาคนของแกออกจากที่นี่ไป ไม่อย่างงั้นเกิดอะไรขึ้น นายพิจารณาเอาเอง!”

เสิ่นหลิวซูเหมือนกับถูกคนที่เคยเป็นพ่อตาตบหน้าเข้าให้ เขาที่รักษาหน้าตามาตลอดก็โมโหเดือด

เขาอดไม่ได้ที่จะเริ่มเกลียดโจ๋เยว่

ผู้หญิงคนนี้ ตอนแรกยั่วยวนเขาอย่างหน้าไม่อาย ใครจะไปรู้ว่าเธอจะพัวพันเขาไปตลอดชีวิต

สะบัดยังไงก็ไม่หลุด!

นี่คือความแปดเปื้อนตลอดชีวิตของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเธอตั้งท้องลูกของเขา...

เสิ่นหลิวซูเม้มปากแน่น จับข้อมือของโจ๋เยว่ไว้ “ไปกับฉัน!”

ยังไงเขาก็เต็มใจจะดูแลเธอ

โจ๋เยว่รู้สึกว่าตัวเองชนะเลิศอีกครั้ง เธอส่งสายตาลำพองใจไปทางยวี่เฟิ่งเจียว แต่น่าเสียดายที่ยวี่เฟิ่งเจียวไม่ได้มองมาทางนี้แม้แต่น้อย

เสิ่นหลิวซูกระชากโจ๋เยว่ออกไป โจ๋เซวียนกลับไม่อยากจะกลับไป

เธอเก้ ๆ กัง ๆ อยากจะสะบัดมือบอดี้การ์ดออก “พวกแกให้ฉันดูเขาอีกสักหน่อย ฉันแค่อยากจะอยู่ต่ออีกสักพัก พี่จิ้น…”

สายตาเฉียบคมของหนานซ่งมองไปทางโจ๋เซวียน ทำให้เธอตกใจ

เสียงสะอื้นเบาลงไปเยอะ…

หนานซ่งมองดูท่าทางเจ้าเล่ห์ของโจ๋เซวียน ก็รู้สึกสะอิดสะเอียน

“เธอยังอยากจะอยู่ที่นี่ หน้าใหญ่จริงนะ”

โจ๋เซวียนถูกหนานซ่งจ้องมอง รู้สึกเสียวสันหลัง ไม่กล้าสบตาเธอ “แก แกหมายความว่ายังไง?”

“เฉียวเหลิ่งตายยังไง เขาหนีรอดไปได้ยังไง เธอไม่รู้เหรอ?”

หนานซ่งกวาดตามอง รัศมีเย็นชาเหมือนภูเขาไท่ ทำให้โจ๋เซวียนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น “ฉัน ฉันไม่รู้ว่าแกหมายความว่าอะไร...”

วินาทีต่อมา หนานซ่งก็เข้าไปบีบคอของโจ๋เซวียน

ร่มของบอดี้การ์ดบดบังภาพนี้ไว้อย่างแน่นหนา กล้องของนักข่าวจับภาพไว้ไม่ได้ จะเข้ามาข้างหน้า ก็ถูกบอดี้การ์ดถลึงตาใส่กลับไป

หนานซ่งจับคอของโจ๋เซวียน คอเรียวยาวของเธออยู่ในมือของหนานซ่ง เหมือนกับแค่บีบเบา ๆ ก็สามารถส่งเธอไปชมพูทวีปได้

โจ๋เซวียนถูกหนานซ่งจับยกขึ้น ปลายเท้าห่างพื้น เธอถลึงตาโต มองหนานซ่งอย่างหวาดกลัว เธอรู้สึกถึงความเย็นชาในสายตาของหนานซ่ง เธอคิดว่าตัวเองจะต้องตายแน่ ๆ

แต่เธอมองหนานซ่งผิดไป

หนานซ่งจะถูกฟ้องคดีเพราะแมลงเหม็นเน่าน่าเกลียดได้ยังไง?

อยากให้เธอตายทั้งเป็น มีวิธีมากมาย ทำให้มือตัวเองแปดเปื้อน มันไม่คุ้มค่า

หนานซ่งขยับเข้าไปใกล้โจ๋เซวียน พูดเสียงต่ำข้างหูเธอ “เธอจำไว้นะ การตายของยวี่จิ้นเหวิน ตัดเธอออกไม่ได้ เธอก็คือผู้สมรู้ร่วมคิด เฉียวเหลิ่งแบกชีวิตคนนับไม่ถ้วน เป็นคดีใหญ่ คดีสำคัญ ระหว่างเธอกับเขามีความลับอะไร การแลกเปลี่ยนอะไร เธอรู้ดีที่สุด ฉันบอกเธอไว้ให้ ทางที่ดีเธอเก็บหางให้ดี ไม่อย่างงั้น สักวันเธอตายในที่รกร้าง ไม่มีคนเก็บศพให้เธอนะ”

เธอค่อย ๆ ปล่อยโจ๋เซวียน โจ๋เซวียนเข่าอ่อนล้มลงบนพื้น จับคอแล้วไออย่างแรง

หนานซ่งไม่อยากเห็นใบหน้าสะอิดสะเอียนนี้อีกแล้ว เธอโบกมือให้บอดี้การ์ดพาเธอออกไป นักข่าวค่อย ๆ หันกล้องมา กล้องจับภาพนี้ได้ เป็นภาพที่โจ๋เซวียนถูกลากออกไปเหมือนกับหมาตัวเมีย

ไร้ศักดิ์ศรีจริง ๆ...

คุณหนูใหญ่ตระกูลหนานคนนี้ เหมือนกับที่เล่ากันมาว่าเป็นคนโหดเหี้ยม

เพียงแต่เธอกับตระกูลยวี่มีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ ไม่เพียงแค่พูดว่าจะปกป้องตระกูลยวี่ แถมยังทำแบบนี้ต่อหน้าหลุมศพของยวี่จิ้นเหวิน คนตระกูลยวี่ก็ไม่สนใจ

ไม่เพียงไม่สนใจ แถมส่งเสริมเต็มที่