สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 354

ตอนเย็น ฟู่ยวี่สวมแว่นกันแดดมาที่สุสาน

ฝนโปรยปรายสายลมอ่อนๆ แต่เขากลับไม่ได้กางร่ม ปล่อยให้สายฝนที่เย็นเฉียบสาดใส่ร่างกายจนเปียกโชก บุรุษที่เอาแต่ทําตัวเป็นชายที่เอาแต่ใจ จู่ๆ ก็หม่นหมองขึ้นมา

เขาถอดแว่นกันแดดออก ดวงตาเย้ายวนคู่สวยๆ คู่นั้นได้แดงระเรื่อขึ้น เขาจุดบุหรี่หนึ่งมวน สูบอย่างหนักหน่วง และไอไม่หยุด

หลายวันมานี้ ฟู่ยวี่กับจ้าวซวี่ไม่ได้อยู่เฉยๆ

ในฐานะที่เป็นพี่น้องและสหายร่วมรบที่ดีที่สุดของยวี่จิ้นเหวินก่อนที่เขาจะเสียชีวิต ทั้งสองคนได้ส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย และจัดการเรื่องเรื่องฌาปนกิจของเขาให้เรียบร้อย

จ้าวซวี่เห็นอวี่จิ้นเหวินตายต่อหน้าต่อตาตัวเอง ทั้งฟู่ยวี่เองก็ไม่เห็นหน้าของเขาเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อตอนที่เห็นคนก็อยู่ในห้องเก็บศพที่หนาวเหน็บแล้ว

ไอ้ยวี่ และกลายเป็นปลาแห้งตัวน้อยแช่แข็งจริงๆ

"พวกเราเคยอยู่ในกองทัพ ผ่านภารกิจที่ยากลำบากมามากมาย พวกเราหนีตายมานับครั้งไม่ถ้วน และได้ติดต่อกับมัจจุราชมามากมาย ก็ยังรอดมาได้”

ฟู่ยวี่พ่นควันสีขาวราวหิมะออกมาแล้ว กระแอมไออีกครั้ง เสียงแหบพร่าอย่างบอกไม่ถูก "คิดไม่ถึงว่า เขาจะจากไปแบบนี้ จะทักทายฉันสักคําก็ไม่มี ย่ามันนี่”

หนานซ่งนั่งยองๆ อยู่หน้าหลุมศพ ยวี่จิ้นเหวินในภาพใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นดำคล้ำราวกับมีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดอีกมากมาย

น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้ยินมันอีก

ฟู่ยวี่ไม่ได้ยินคําว่า "ลาก่อน"

เธอก็ไม่ได้ยินคำว่า "ฉันขอโทษ" ของเขาอีกต่อไป

ฝนตกหนัก ลั่วจวินหังและคนอื่นๆ ก็ส่งผู้เฒ่าหนานกลับไป ส่วนหนานซ่งก็ขึ้นรถของฟู่ยวี่ไปดื่มกับเขา

ลั่วจวินหังขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ห้ามปรามไม่ได้ แต่เอ่ยว่า "ระวังร่างกายให้ดี อย่าอวกจนน้ำดีจะออกมาอีก"”

หนานซ่งบอกว่าเป็นไปไม่ได้

เฉวียนเยี่ยเชียนมองฟู่ยวี่อย่างตักเตือน "ดูแลเธอให้ดี"”

นานๆ ทีฟู่ยวี่จะไม่ได้คุยกับเฉวียนเยี่ยเชียน "วางใจเถอะ ก่อนเก้าโมง ฉันจะพาเธอกลับไปส่ง”

*

มองหาบาร์ดนตรี และเมื่อเข้าไปนักร้องประจําการกําลังร้องเพลงลูกทุ่งด้วยกีตาร์

ที่บาร์คนไม่เยอะ ดูเงียบสงบมาก

ฟู่ยวี่อยากจะสั่งไวน์ผลไม้ที่มีระดับแอลกอฮอล์ไม่สูงให้หนานซ่ง แต่หนานซ่งถลึงตาใส่ เปลี่ยนเป็นไวน์แดงแทน

เธอไม่ได้มาจิบไวน์กับเขา แต่มาซื้อความเมา

หลังจากดื่มไวน์แดงแก้วใหญ่ลงไป ฟู่ยวี่ก็ยื่นมือออกไปห้ามเธอไว้ "ดื่มให้น้อยหน่อย ถ้าเธอดื่มจนทำให้ตัวเองตาย คงสังเวยความรักกับไอ้ยวี่จริงๆ”

คําว่า " สังเวยความรัก" ทําให้หนานซ่งทนไม่ไหว อ้วกออกมาเต็มพื้น ถูกไวน์ทำให้สำลักแล้ว จากนั้นก็ไออย่างรุนแรง

"เฮ้อ ดูแกสิ......"

ฟู่ยวี่เดินไปตบหลังให้เธอ แล้วหยิบกระดาษทิชชู่สองแผ่นส่งให้เธอ เพื่อเช็ดปาก

ด้านพนักงานบริการเดินเข้ามาหยิบไม้ถูพื้นมาถูให้สะอาด ฟู่ยวี่ให้ทิปเขาสองร้อยหยวนแล้วกล่าวขอบคุณ

ระหว่างที่พูด กลิ่นของยาสูบก็ลอยมาทางเขา

หนานซ่งจุดบุหรี่มวนหนึ่ง แล้วพ่นควันออกมา ท่าทางมึนเมาและชีวิตพังทลายลง ไม่เหมือนเธอเป็นอย่างมาก

ฟู่ยวี่มองเธออย่างลึกซึ้ง และรู้สึกว่าได้เห็นเมื่อครึ่งปีก่อนอีกครั้ง ได้เห็นเธอเป็นครั้งแรกที่ซุ่ยอวินบาร์ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเศร้าโศก แต่ภายนอกกลับเหมือนเจ้าแมวป่าตัวน้อยที่ดูจะตามใจตัวเอง

การที่สามารถทําให้เธอกลายเป็นเช่นนี้ได้ ตั้งแต่ต้นจนจบก็เป็นเพียงแค่ยวี่จิ้นเหวินเท่านั้น

"แกกําลังสร้างปัญหาอะไร?"

ฟู่ยวี่พูด "ไอ้อวี่ก็ไปแล้ว แกปล่อยตัวเองงั้นเหรอ? หรือว่า แกเสียใจ?”

หนานซ่งเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาแดงก่ำและเย็นชาจ้องเขม็งมาที่เขา

"เสียใจอะไร?"

ฟู่ยวี่ "เสียใจที่ไม่ได้ให้อภัยเขา”

เขามองหนานซ่งแล้วสะอึกสะอื้นเล็กน้อย "แกยังรักเขาอยู่ ใช่ไหม?”

หนานซ่งสูบบุหรี่และไม่ได้พูดอะไร

ลําแสงสายหนึ่งวาบผ่าน มันสาดลงที่ดวงตาของเธอ ทําให้ดวงตาของเธอแสบร้อนและหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาเริ่มพร่ามัวขึ้น