สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 355

เมื่อรับโทรศัพท์ ในใจหนานซ่งก็สับสนอย่างบอกไม่ถูก

ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

"เกิดอะไรขึ้น? " ลั่วจวินหังหันหน้ามาถาม

หนานซ่งมองพี่ใหญ่ แอบหยิกโทรศัพท์แล้วพูดว่า "น้ายวี่บอกว่า ยวี่จิ้นเหวินทิ้งพินัยกรรมไว้ แล้วได้พูดถึงฉันด้วย ”

"อะไร?" พินัยกรรม?!”

ไป๋ลู่ยวี๋เป็นคนแรกที่ประหลาดใจ "หรือว่าเขาได้คาดการณ์การตายของเขาไว้นานแล้วเหรอ?”

ดวงตาสีฟ้าสดใสของลั่วจวินหังสงบนิ่งดั่งมหาสมุทร เขาตอกเสียงลง "ไปดูกันเถอะ" ”

ในใจของหนานซ่งเย็นเฉียบ

เธอไม่รู้ว่าพินัยกรรมนี้คืออะไร และเขายังพูดถึงเธอในพินัยกรรมด้วย?

ยวี่จิ้นเหวินนะยวี่จิ้นเหวิน นายคิดจะทําอะไรกันแน่?

หนานซ่งหลับตาลงอย่างเคร่งขรึม

รถได้เลี้ยวกลับ แล้วขับไปทางคฤหาสน์เก่าตระกูลยวี่

ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่รออยู่ที่หน้าประตู พอเห็นรถมาก็รีบเข้าไปต้อนรับ แล้วร้องเรียกหนานซ่งว่า "พี่หนาน"

เขาพยักหน้าอย่างสุภาพให้กับลั่วจวินหังและไป๋ลู่ยวี๋

"สองคนนี้คือพี่ชายของฉัน”

ยวี่เจียหางพยักหน้า "สวัสดีครับพี่ชายทั้งสอง เชิญครับ ”

ยวี่เจ๋ออวี่รีบพูด "พี่หนาน รีบเข้าไปเถอะ คุณปู่คุณย่ากําลังรอพี่อยู่ ”

หนานซ่งเดินเข้าด้านในอย่างอึดอัด

ครั้งที่แล้วที่มาที่คฤหาสน์เก่าของตระกูลยวี่ เป็นครั้งที่เธอกับยวี่จิ้นเหวินหย่ากัน แล้วตัวตนก็ถูกเปิดเผย กลับมาแบไต๋ให้ทุกคนได้เห็นในครั้งนั้น

เดิมทีคิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะมาที่นี่ คิดไม่ถึงว่า...... โลกนี้ช่างไม่มีอะไรแน่นอน

ยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่สองพี่น้องพาพวกเขาเดินเข้าไป เมื่อมาถึงเรือนหลัก เป็นเรือนที่นายท่านยวี่และนายหญิงยวี่พักอยู่ หนานซ่งไม่ใช่คนแปลกหน้าอะไร

ห้องชาขนาดใหญ่ ยังเป็นห้องนั่งเล่นด้วย

ตอนที่หนานซ่งเข้าไป ก็พบว่าทุกคนในตระกูลยวี่มากันครบแล้ว ในห้องเต็มไปด้วยผู้คน

"เสี่ยวซ่งมาแล้ว ”

นายท่านยวี่และนายหญิงยวี่ลุกขึ้นยืน เดิมทีนายท่านยวี่สองและนายท่านยวี่สามนั่งอยู่ที่ตำแหน่งถัดมา เห็นผู้เฒ่าทั้งสองยืนหมด ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย ก็ลุกขึ้นยืนตามด้วย

เมื่อคนรุ่นหลังเห็นหนานซ่ง บางคนก็เรียกว่า"พี่หนาน" บางคนเรียกว่า"พี่สะใภ้" เรียกกันอย่างสับสนวุ่นวาย

หนานซ่งเดินเข้าไปเรียกคน แนะนําลั่วจวินหังกับไป๋ลู่ยวี๋ให้รู้จัก "นี่คือพี่ใหญ่ของฉัน และยังมีพี่เล็กของฉันด้วย ”

ไป๋ลู่ยวี๋คนอื่นๆยวี่เฟิ่งเจียเคยได้พบกันแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วจวินหังได้พบกัน เมื่อมองไปที่ใบหน้าลูกครึ่งที่ประณีตและสมบูรณ์แบบของเขา เขาก็อดที่จะถอนใจไม่ได้ว่ายีนของลั่วหยินนั้นแข็งแกร่งจริงๆ

เด็กที่เกิดแต่ละคนมีความสวยงามมาก

"คุณลั่วเชิญนั่ง" ”

หลังจากทักทายกันอย่างเรียบง่ายแล้ว ก็เริ่มพูดเรื่องสําคัญ

หนานซ่งถามยวี่เฟิ่งเจียวว่า "น้ายวี่คะ ท่านบอกว่ายวี่จิ้นเหวินทําพินัยกรรมก่อนตาย คือเรื่องเป็นมายังไงคะ?”

เขาอายุยังน้อย จะทําพินัยกรรมได้อย่างไร?

ยวี่เฟิ่งเจียวถอนหายใจ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี "ทนายถาน คุณพูดเถอะ”

ทนายถานก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว "เป็นอย่างนี้ครับประธานหนาน ตามลำดับของคุณยวี่ คือเผื่อไว้หากเกิดเหตุไม่คาดฝัน จึงได้ทำพินัยกรรมนี้ขึ้น และนี่เป็นกฎที่นายท่านกําหนดไว้”

นายท่านยวี่ผงกศีรษะเล็กน้อย เพื่อรีบปล่อยวางให้พ้นไป

เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่า พินัยกรรมของตัวเองยังไม่ได้นำออกมาใช้ แต่หลานชายแท้ๆ กลับวิ่งนําหน้าเขาไป

คนผมขาวส่งคนผมดํา

"เมื่อการสะสมและการเปลี่ยนแปลงของทรัพย์สิน พินัยกรรมจะมีการเปลี่ยนแปลงทุกปี พินัยกรรมฉบับสุดท้าย เป็นประธารยวี่แจ้งให้ผมแก้ไขเมื่อไม่นานมานี้"

ทนายถานกล่าวว่า "เพราะในพินัยกรรมกล่าวถึงคุณ ดังนั้นผมจึงต้องการรอให้คุณมาก่อน จากนั้นก็ค่อยเริ่มประกาศอ่านอย่างเป็นทางการ”

คุณท่านยวี่สองทําหน้าบึ้งตึง "เกี่ยวกับทรัพย์สินอะไรนั้นฉันไม่มีความคิดเห็น อาจิ้นอยากให้ใครก็ให้ไป แต่หุ้นของยวี่ซื่อ นั่นจะสามารถมอบให้ให้ใครก็ได้ตามใจชอบได้ยังไง?”

คุณท่านยวี่สามก็ลุกขึ้นทันที "ใช่แล้ว! แถมยังให้คนนอกมาเป็นประธานยวี่ซื่อของฉันอีก ตลกสิ้นดี! นี่ถือว่าตระกูลยวี่ของฉันไม่มีคนแล้วเหรอ?”

เขาทั้งสองร้องโอดโอย ลั่วจวินหังนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ขมวดคิ้วไม่พูดอะไร

นายท่านยวี่พูด "เอาล่ะ ทะเลาะอะไรกัน นี่เป็นพินัยกรรมของอาจิ้นเหลือไว้ให้ จะแบ่งอย่างไรก็เป็นสิทธิเสรีภาพและอํานาจของเขา แล้วเกี่ยวอะไรกับพวกแก? ฉันยังไม่ตาย ทะเลาะอะไร?”

"พ่อ ท่านอย่าเลอะเลือนสิ"

คุณท่านยวี่สองพูด "ท่านรังเกียจที่ผมกับเจ้าสามที่ไม่มีประโยชน์ ตอนนั้นที่ประคองอาจิ้นขึ้นนั่งตำแหน่งประธาน พวกเราไม่ได้พูดอะไร แม้อาจิ้นจะเป็นหลาน แต่อย่างไรก็เป็นตระกูลยวี่ของพวกเรา หนานซ่ง......"

เขาชี้ไปทางหนานซ่ง ถูกยวี่เฟิ่งเจียวใช้มือตีลงไป และดวงตาที่สวยงามคู่นั้นจ้องเขาเขม็ง "พูดเหลวไหลอะไร?”

คุณท่านยวี่สองหดมือกลับอย่างกระอักกระอ่วน สะบัดแขนอย่างแรง "ถึงอย่างไรฉันก็ไม่เห็นด้วย!”

"พี่รองพูดถูก"

คุณท่านยวี่สามพูด "พ่อ พี่ใหญ่ ฉันรู้ว่าพวกท่านชอบหนานซ่ง แต่หล่อนได้หย่ากับอาจิ้นแล้ว ไม่ใช่สะใภ้สตระกูลยวี่ของพวกเราแล้ว อีกทั้งหล่อนยังเป็นคนของหนานซื่อกรุ๊ป ให้หล่อนมาเป็นประธานยวี่ซื่อของพวกเรา นี่ไม่ใช่เรื่องตลกหรอกหรือ? คนนอกคิดยังไงกับเรา? ตระกูลยวี่ไม่มีคนแล้วเหรอ? ถ้าฉันกับพี่รองใช้ไม่ได้ แล้วยังมีเจียหางอยู่ ถ้ายังไม่พอยังมีเจ๋ออวี่ของผมก็ได้......"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่ก็โบกมือพร้อมกัน

อวี้เจียหาง "ผมทําไม่ได้!"”

อวี้เจ๋ออวี่ "ผมยิ่งแย่!”

ทั้งสองคนหลบไม่ทัน กลัวว่าปัญหาใหญ่จะตกใส่ที่พวกเขา

คุณท่านยวี่สองกับคุณท่านยวี่สามหน้าตาเข้มงวดเพราะอยากให้ได้ดี จึงถลึงตาใส่พวกเขา "หุบปากซะ! พวกที่ไม่มีอนาคต!”

"เอาล่ะ หยุดทะเลาะกันได้แล้ว"

หนานซ่งสีหน้าเฉยเมย เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนเพลีย "ยวี่จิ้นเหวินมีสิทธิ์ทําพินัยกรรม ฉันเองก็มีสิทธิ์ที่จะไม่รับพินัยกรรมเช่นกัน" ฉันมาแล้ว และก็ฟังแล้ว ไม่รบกวนธุระของครอบครัวของพวกคุณแล้ว”

เธอลุกขึ้นยืน "คุณตา คุณยาย คุณน้ายวี่ ฉันขอตัวก่อนนะคะ ลาก่อนค่ะ”

หนานซ่งกับพี่ใหญ่และพี่เล็กเดินออกไป ยวี่เจ๋ออวี่ตามมาติดๆ

"พี่หนาน เดี๋ยวนะ ผมมีของบางอย่างจะให้พี่......"