สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 356

ยวี่เจ๋ออวี่เริ่มร้องไห้ตั้งแต่ได้รับข่าวการตายของพี่ใหญ่ สองวันมานี้ร้องไห้จนตาทั้งแดงทั้งบวม ใบหน้าหล่อเหลาของเขาบวมเป่ง

คนรุ่นหลังของตระกูลยวี่ หนานซ่งกับยวี่เจ๋ออวี่ปกติด็พูดคุยกันมากที่สุด เหมือนกับเขาเป็นน้องชายของตัวเอง

เมื่อเผชิญหน้ากับเขา สีหน้าเย็นชากลับดูอ่อนโยนขึ้นมาเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่า "พี่ขอให้ผมนําของขวัญมาให้ ผมเอามาให้แล้ว อีกไม่กี่วันจะส่งให้พี่”

"ของขวัญ?" ”

ยวี่เจ๋ออวี่นิ่งอึ้งไป ก่อนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ใบหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติ เขาลูบจมูกอย่างกระอักกระอ่วน "ดี ดีมาก ขอบคุณพี่หนาน ”

หนานซ่งรู้สึกว่าปฏิกิริยาของเขาแปลกขึ้น

วินาทีถัดมา ยวี่เจ๋ออวี่ก็ยื่นโทรศัพท์ที่ถืออยู่ออกไป จากนั้นหนานซ่งรับโทรศัพท์มา แล้วค่อยๆ พิมพ์เครื่องหมายคําถามออกมา "หมายความว่ายังไง?”

ยวี่เจ๋ออวี่กล่าวว่า "นี่เป็นมรดกของพี่ใหญ่ของผม ผมจัดการมันให้สะอาดแล้ว โทรศัพท์เครื่องนี้ ผมเคยใช้มาก่อน แต่ต่อมาถูกพี่ชายขอไปใช้รหัสผ่านคือ131420 ”

“...... ในระยะอันสั้นนั้น พี่เปิดมันดูก็รู้แล้ว ก่อนอื่นผมจะต้องพูดให้เข้าใจก่อน คือว่าผมถูกบังคับ!”

ยวี่เจ๋ออวี่พูดจบ ก็หันหลังวิ่งหนีไปราวกับกลัวว่าหนานซ่งจะตีเขา

หนานซ่งถือโทรศัพท์ก็อึ้งไป

เธอรู้สึกได้รางๆ รับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง

ไป๋ลู่ยวี๋สับสน "ทําไมเจ้าเด็กนี่พูดพล่ามอะไรกัน?”

เมื่อเห็นว่าเธอกําโทรศัพท์ไว้ไม่ขยับ เสียงทะเลาะวิวาทในห้องรับแขกก็ดังขึ้น ลั่วจวินหังขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงเข้มว่า "ไปเถอะ ออกไปจากที่นี่ก่อน”

ระหว่างทางกลับ หนานซ่งถือโทรศัพท์อย่างเงียบกริบ

เมื่อมาถึงเขตชุมชนลู่หมิง พอเปิดประตู เหล่าพี่ชายอยู่กันเต็มไปหมด จากนั้นก็มองหนานซ่งอย่างพร้อมเพรียงกัน

ระหว่างทางกลับไป๋ลู่ยวี๋ก็เดินเตร็ดเตร่อยู่ในกลุ่มอยู่นาน เล่าเรื่องพินัยกรรมของยวี่จิ้นเหวินทำขึ้นและเรื่องที่เขาทิ้งทรัพย์สินภายใต้ชื่อเขา ทรัพย์สินและหุ้นไว้ให้หนานซ่ง ให้คนในกลุ่มได้พูดคุยกันอย่างร้อนแรง

เมื่อได้เห็นหนานซ่ง พวกเขาถามเธอตรงๆว่า "เธอคิดอย่างไร? สิ่งที่เขาทิ้งไว้ให้เธอ เธอต้องการเหรอ?”

หนานซ่งไม่พูดไม่จา เสียงนางแห้งผากมาก จึงได้เดินไปรินน้ำที่โต๊ะชาให้ตัวเอง

จี้อวิ๋นพูด "ถ้าเป็นฉันพูดคือต้องการ ทําไมไม่ต้องการล่ะ? น้องหกของเราสูญเสียช่วงวัยรุ่นมาหลายปี แล้วยังดูแลเขามาสามปีแล้ว เงินก็ไม่ได้โอกาสคว้าไว้ ตอนนี้เขายินดีที่จะให้มันเอง งั้นก็รับไว้สิ”

ไป๋ลู่ยวี๋กลอกตาใส่เขา"พี่สี่ พี่พูดมันง่าย น้องหกรับทรัพย์สินที่ยวี่จิ้นเหวินทิ้งไว้ แล้วตําแหน่งประธานยวี่ซื่อจะต้องการอยู่ไหม? เธอไม่ใช่สะใภ้ตระกูลยวี่ แล้วจะสนใจเรื่องบ้าๆ ของตระกูลยวี่ทำไม?”

เฮ่อเซินพยักหน้า "ฉันกับเจ้าห้ามีความเห็นเดียวกัน พวกเราไม่ขาดเงินนั้น และก็ไม่ได้ขาดบ้าน เพื่อพินัยกรรมฉบับเดียวขายตัวเองให้ตระกูลยวี่ไป มันไม่คุ้ม ”

คืนนี้เฉวียนเยี่ยเชียนไม่อยู่ ลั่วโยวจะมาเมืองเป่ย เขาไปรับคนที่สนามบินแต่เช้าแล้ว

ซูรุ่ยก็อยู่ แต่มึนๆ ไม่ได้พูดอะไร

จี้อวิ๋น ไป๋ลู่ยวี๋และเฮ่อเซินต่างมีความเห็นเป็นของตัวเอง เถียงกันไม่หยุด อดไม่ได้ที่จะหันไปมองลั่วจวินหังพี่ชายคนโต

ลั่วจวินหังเองก็ไม่พูดอะไร ใบหน้าที่เคร่งขรึม พวกเขาไม่กล้าที่จะถาม และเบนสายตาไปที่ซูรุ่ย

ไป๋ลู่ยวี่เดินเข้าไปจิ้มซูรุ่ย "พี่รุ่ย พี่พูดสักสองสามประโยคหน่อยสิ" ”

"ไม่มีอะไรจะพูด ”

ซูรุ่ยทําหน้าเรียบเฉย และมองหนานซ่ง "น้องสาวตัวเองคนอื่นไม่รู้ ตัวเองก็ยังไม่รู้เหรอ? สิ่งที่เธอต้องการจะทํา ไม่มีใครห้ามไว้ได้ เรื่องที่เธอไม่ต้องการที่จะทําและก็ไม่มีใครที่จะบังคับให้สําเร็จหรอก”

นั่นสินะ

พี่ๆ ทั้งสามพยักหน้าพร้อมกัน แล้วหันไปมองหนานซ่งพร้อมกัน ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับความคิดของตัวเธอเองแล้ว

หนานซ่งเหนื่อยมาก สมองสับสนจนแทบขยับเขยื้อนไม่ได้

"นี่ก็ดึกมากแล้ว เข้านอนเร็วๆ เถอะ"

ลั่วจวินหังพูดจบ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปประจำที่

จี้อวิ๋นไปหาเฉิงเสี้ยนที่โรงแรมจวินอี้ แล้วพาไป๋ลู่ยวี๋ไปด้วย ลั่วจวินหังกับซูรุ่ยอยู่ต่อ ดูหนานซ่ง

หนานซ่งกล่าวราตรีสวัสดิ์ ก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเอง ในมือยังถือโทรศัพท์ที่ยวี่เจ๋ออวี่มอบให้เธอ