สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 357

หนานซ่งไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเธอจะร้องไห้อย่างขมขื่นเพื่อยวี่จิ้นเหวิน

เธอเคยรักเขาหมดทั้งหัวใจและวิญญาณ และตอนนี้เธอกลับร้องไห้เอาเป็นเอาตายเพื่อเขา ราวกับร้องไห้เสียน้ำตาทั้งหมดในชีวิตเพียงเพื่อเขา

เมื่อตอนยังเด็ก เธอโหยหาความรัก แต่ถ้าความรักเป็นสิ่งที่ทรมาน เธอคงไม่อยากรักมัน

เธอยังคงเข้าใจว่าเธอเป็นเจ้าหญิงน้อยหนานซ่งที่ยังอยู่ในโลกแห่งเทพนิยาย

ไม่รู้จักโลกแห่งความเศร้าโศก

ความสุขที่สุดในทุกๆ วัน คือการได้ดูรูปคนที่เธอแอบชอบ ฝันว่าจะได้อยู่กับเขาในสักวันหนึ่งในอนาคต สวมชุดแต่งงาน และกลายเป็นเจ้าสาวของเขา

น่าเสียดายที่สิ่งต่างๆ เมื่อย้อนกลับมามันกลับเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา

สุดท้ายเธอแค่เป็นหนี้ชีวิตเขา?

หรือเขาเป็นหนี้ชีวิตเธอ?

——

หลังจากไปร่วมงานศพของยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่งก็กลับไปเมืองหนานพร้อมกับพวกพี่ชาย

เมื่อกำลังจะจากไป กลับได้รับโทรศัพท์จากยวี่เฟิ่งเจียว

ขอให้เธอไปที่ร้านกาแฟชั้นล่างในเขตชุมชนลู่หมิง

คนอื่นเธอไม่จำเป็นต้องให้เกียรติ แต่ไม่ใช่สำหรับยวี่เฟิ่งเจียว

อดีตแม่สามีและในฐานะแม่ลูก วันนี้ทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากัน แต่พวกเขากลับพูดอะไรไม่ออก

ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ทั้งคู่ดูผันผวนเป็นอย่างมาก

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของหนานซ่งยวี่เฟิ่งเจียวรู้สึกเจ็บปวดในใจและมองดูเธออย่างทุกข์ใจ "เสี่ยวซ่ง ดูเธอผอมลงไปมากเลยนะ"

"คุณด้วย."

หนานซ่งเริ่มพูดและมองดูยวี่เฟิ่งเจียวที่ดูแก่ชรากว่าครั้งก่อนเธอรู้สึกอึดอัด จับมือยวี่เฟิ่งเจียวและพูดว่า "คุณน้าค่ะ คุณต้องดูแลร่างกายของคุณให้ดีนะคะ ฉันจะหาเวลาไปเยี่ยมคุณ"

"ฉันรู้."

ยวี่เฟิ่งเจียวสำลักครู่หนึ่ง เช็ดดวงตาของเธอที่มีรอยน้ำตา ตบมือของหนานซ่งและพูดว่า "ที่ฉันมาหาเธอวันนี้เพราะมีเรื่องพินัยกรรมจะพูดด้วย"

หนานซ่งเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้ไวแล้วและแสดงทัศนคติของเธอโดยตรง

“น้ายวี่ ตามที่หนูเคยพูดไว้ตอนที่อยู่บ้าน ของทุกอย่างที่ยวี่จิ้นเหวินให้ หนูขอไม่รับ คุณเก็บมันไว้ได้เลย”

“ฉันรู้ ว่าเธอไม่ได้ขาดสิ่งของเหล่านี้ แต่สิ่งเหล่านี้คือทั้งหมดที่เธอสมควรได้รับ”

ยวี่เฟิ่งเจียวถอนหายใจเบา ๆ “อันที่จริงอาจิ้นถามความคิดเห็นของฉันก่อนที่เขาจะทำตามใจ เธอแต่งงานเข้ามาในครอบครัวตระกูลยวี่มาสามปี ทำงานอย่างหนัก ทั้งกตัญญู มีเหตุผล เราทุกคนเห็นมัน ทั้งยังสามารถรักษาร่างกายอาจิ้นให้หาย สามารถพาฉันก้าวออกจากการแต่งงานที่ล้มเหลวนั้นได้ และไม่ต้องพูดถึงทั้งชายชรา หญิงชรา และคน ในครอบครัว ทุกอย่างเป็นฝีมือของเธอ

และพวกเราไม่ใช่คนที่เนรคุณ เราทุกคนจำได้ว่าใครปฏิบัติต่อเราเป็นอย่างไร เพราะเธอกับอาจิ้นหย่ากัน ครอบครัวเราไม่ได้อยู่เคียงข้างเขา เราทุกคนรู้ดีว่าเขาไม่ดี และเขาเป็นคนทำให้เธอเสียใจ"

หนานซ่งก้มศีรษะและดื่มกาแฟ พูดเบา ๆ ว่า "มันเป็นอดีตไปแล้ว ในช่วงสามปีที่ผ่านมาตอนหนูอยู่ในครอบครัวตระกูลยวี่ คุณปฏิบัติต่อหนูอย่างดี หนูจำมันได้เสมอ"

เธอพูดมาหลายครั้งแล้วว่าถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวยวี่ค่อยดูแลเอาใจใส่เธอ การแต่งงานของเธอกับ ยวี่จิ้นเหวินคงไม่อยู่นานถึงสามปี

“ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้เป็นหนี้ชีวิตฉัน ตอนหย่าหนูไม่ต้องการอะไร และไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องการตอนนี้”

เจ้าหญิงน้อยแห่งตระกูลหนานไม่เคยขาดเงิน

สิ่งที่เธอต้องการตั้งแต่ต้นจนจบคือความรักที่บริสุทธิ์

ลั่วโยวแตะริมฝีปากของเขา "นี่ไม่ใช่รูปแบบการออกแบบของเหล่ายวี่ น่าจะเป็นฝีมือของนักออกแบบ"

หนานซ่งตกใจ สีนี้และผ้านี้ไม่ใช่ส่งแปลกใหม่สำหรับเธอ

เมื่อก่อนอยู่ในคฤหาสน์ยวี่เธอคิดว่าสีในห้องนั้นเย็นเกินไป แม้ว่าเธอเองจะชอบการตกแต่งที่เท่ แต่ตอนนั้น ยวี่จิ้นเหวินยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บและต้องนอนอยู่ที่บ้าน

เพื่อให้เขารู้สึกดีขึ้น เธอไปตลาดของตกแต่งเป็นเวลาหลายวัน พยายามทำให้บ้านดูสวยงามและอบอุ่นขึ้น เพื่อให้ผู้คนผ่อนคลาย

เธอเลือกผ้าสีเหลืองสดใส ผ้าปูที่นอน และผ้าคลุมโซฟามาเป็นพิเศษ ซึ่งทั้งหมดเป็นแบบเดียวกัน

เมื่อตอนซื้อมันครั้งแรก ยวี่จิ้นเหวินเห็นได้ชัดว่าไม่ชอบมัน แต่เขาแค่ทำหน้ามุ่ยและไม่พูดอะไร

ในขณะนั้น หนานซ่งก็แค่เม้มปากและไม่พูดอะไร

ลั่วโยวเดินเข้ามาอย่างคุ้นเคยและทันใดนั้นก็ตะโกนว่า "เสี่ยวซ่งมาดู!"

"มีอะไรหรือ?"

หนานซ่งตามเสียงของเธอและเห็นห้องขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยถุงของขวัญ กล่องของขวัญ และตุ๊กตาที่ตระการตามากมาย เหมือนการเปิดสวนสัตว์ที่เต็มไปด้วยพวกเขา

ไม่มีแม้แต่ที่ยืน

"มันเกินอะไรคือ? ทั้งหมดนี้เหล่ายวี่ซื้อมาให้หรือ?"

ลั่วโยวรู้สึกประหลาดใจมาก เขานั่งลงและหยิบถุงของขวัญที่อยู่ข้างประตู หลังจากเปิดออก ก็มีการ์ดอวยพรอยู่ข้างใน

บนการ์ดนั้นเป็นแบบอักษรอันงดงามของยวี่จิ้นเหวิน ด้านในเขียนไว้ว่า——

“ของขวัญสำหรับวันเกิดปีที่ยี่สิบหกของเสี่ยวซ่ง จากจิ้น”