สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 36

ตอนที่เกิดเรื่องอาจจะมีเวลาไม่ถึงวินาที แต่หนานซ่งไม่ใช่ว่าจะหลบไม่ทัน

แต่ไม่รอให้เธอหลบ ก็โดดฝ่ามือใหญ่ดึงไป แล้วร่างกายก็ล้มไปทิศทางตรงกันข้ามอย่างควบคุมไม่ได้ จมูกก็ชนกับแผ่นอกที่แข็งแรงเต็มๆ ทั้งแสบทั้งปวด จนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา

แรงยวี่จิ้นเหวินเยอะ สถานการณ์ที่เร่งรีบจึงไม่ได้เก็บแรง แล้วกดหนานซ่งเข้ามาในอ้อมกอดเขา ใบหน้าเกือบครึ่งของหนานซ่งแนบอยู่ที่แผ่นอกเขา จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างชัดเจน ตึก! ตึก! ตึก!

ความรู้สึกนี้ เป็นความรู้สึกที่ไม่คุ้นชิน

มีชั่ววินาทีหนึ่งหนานซ่งก็อึ้งนิ่งไป

เธอแต่งงานกับผู้ชายคนนี้มาสามปี เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลย ระยะห่างที่ใกล้ชิดเหมือนวันนี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยตั้งแต่ที่เธอรู้จักเขา

หนานซ่งก็เคยจินตนาการว่าความรู้สึกที่โดนยวี่จิ้นเหวินกอดจะเป็นยังไง เธอคิดว่าคงหวานมาก ไม่คิดเลยว่าจะแสบ เธอคิดว่าอ้อมกอดเขาจะนุ่มนวล ไม่คิดเลยว่าจะแข็งขนาดนี้!

เขาไปยกลูกทุ่มในฟิตเนสเหรอ? ทำไมหน้าอกถึงแข็งขนาดนี้!

หนานซ่งจับจมูกที่น่าสงสารของตัวเอง ดีนะที่เป็นของแท้ ไม่งั้นตอนนี้คงต้องไปทำใหม่แล้ว

"ขอโทษนะครับ ขอโทษครับ……" สตาฟเห็นว่าเกือบจะล้มทับคน จึงตกใจแล้วรีบขอโทษ

ยวี่จิ้นเหวินพูดเสียงเข้มงวด "ทำอะไรระวังหน่อย"

ถึงแม้สตาฟจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่การแต่งตัวแล้วก็ภาพลักษณ์ของเขา แค่ดูก็รู้ว่าต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่มีเรื่องด้วยไม่ได้แน่นอน จึงรีบพยักหน้าให้ แล้วถอยออกไป

หนานซ่งอดทนกับความแสบจมูก จนสตาฟออกไปหมดแล้ว หลังเวทีจึงเหลือแค่พวกเขาสองคน บรรยากาศจึงเงียบกริบทันที

ทั้งสองยืนอยู่เงียบๆ ยืนตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น แล้วเพิ่งรู้ตัวว่า……

ร่างกายของพวกเขาสองคน แนบชิดติดกันอยู่

ความแข็งแกร่งของผู้ชาย ความนุ่มนวลของผู้หญิง แนบชิดติดกันอยู่อย่างนั้น กลิ่นเฟอร์กับกลิ่นกุหลาบผสมกัน ความรู้สึกนี้……มีความอันตรายถึงชีวิต!

เหมือนมีกระแสไฟฟ้าช็อตจากเท้าขึ้นมาถึงบนหัว รู้สึกได้ว่าทั้งสองคนตัวแข็งทื่อ จากนั้นก็เหมือนไฟช็อตแล้วรีบแยกจากกัน

หนานซ่งกอดหน้าอกตัวเองไว้ ยวี่จิ้นเหวินก็กำมือแน่น ใบหูของทั้งสองคน แดงมาก

บรรยากาศก็เริ่มอึดอัดมากกว่าเดิม

หนานซ่งแอบหลับตาลง แล้วกำลังคิดว่าตัวเองควรปกป้องตัวเอง แล้วจะตบหน้าผู้ชายที่ฉวยโอกาสไหม

แต่พอมาคิดดูอีกที เมื่อกี้ที่เขากอดเธอก็เพื่อช่วยเธอ……คนอื่นมีน้ำใจช่วยเหลือ ควรได้รับคำชม แต่ไม่ใช่โดนตบหน้า

วินาทีนี้ในใจเธอว้าวุ่นมาก ส่วนยวี่จิ้นเหวินกลับไม่ได้คิดมากอะไรขนาดนั้น บรรยากาศความอึดอัดเริ่มหายไป เขาจึงรีบปรับสีหน้าให้เข้มงวด แล้วพูดตำหนิ "ทำไมถึงไม่ระวังขนาดนี้ ยืนอยู่กลางทางเดินได้ยังไง ถ้าล้มลงมาทับเธอจะทำยังไง?"

น้ำเสียงของเขาทั้งเย็นชาทั้งเยือกเย็น ฟังไม่ออกเลยว่าเป็นห่วง ได้ยินแต่คำตำหนิ

หนานซ่งที่ตั้งแต่เด็กจนโตไม่ค่อยโดนตำหนิจึงเถียงกลับทันที "คุณผู้ชายคะ ถ้าเมื่อกี้คุณไม่ดึงแบบนั้น ฉันก็หลบแล้ว ขอบคุณที่คุณมีน้ำใจช่วยเหลือ แต่ว่าไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะอ่อนแอเหมือนสุดที่รักของคุณ ที่ต้องให้ผู้ชายมาปกป้องนะคะ"