สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 361

เสี่ยวซ่ง:

อยู่ดีๆ ผมก็คิดถึงคุณมาก

ควรจะกล่าวว่าตั้งแต่คุณจากเมืองหนานมา ผมก็ใช้เวลาทุกวันเพื่อคิดถึงคุณ

ตอนกลางคืนที่นอนไม่หลับ ผมจะถือปิ่นปักผมที่ให้ไว้ แล้วมองดูกุหลาบ ที่คุณแกะสลักคำว่า “หนานซ่ง” ซ้ำๆ

ตอนนี้ที่เมืองหนานเป็นเวลาเช้ามืด แต่ที่เบอร์มิงแฮมน่าจะเพิ่งเข้าตอนกลางคืน ที่นั่นอากาศหนาวไหม? ฝนตกบ่อยไหม?

ผมได้แต่ตรวจสภาพอากาศในเบอร์มิงแฮมทุกวัน แต่ก็ไม่สามารถรู้ได้ถึงสภาพจิตใจของคุณเลย

คุณสบายดีใช่ไหม

น่าจะสบายดี

ไม่มีผมไปรบกวนคุณ อีกทั้งที่นั่นยังมีพี่ใหญ่ที่รักคุณ ผมเชื่อว่าคุณต้องมีความสุขแน่ๆ

ผมอยากไปเบอร์มิงแฮมเพื่อไปหาคุณจริงๆ อยากจองเที่ยวบินหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมบินไม่ได้เพราะเพิ่งผ่าตัดศีรษะมา ถ้าผมไปทางเรือ คุณคงโกรธผมมาก จนโยนผมลงทะเลเลยใช่ไหม?

คุณมันอารมณ์ร้าย เหมือนแมวจริงๆ คุณมักจะเย็นชาและเฉยเมยต่อผู้คน เมื่อคุณโกรธ คุณจะดูน่ากลัวมาก

พวกพี่ของคุณไม่กล้ายั่วคุณและผมยิ่งไม่กล้าเลย

แต่ผมรู้ว่าคุณไม่กล้าทำอะไรผม แต่คุณจะฆ่าผมด้วยตาของคุณ เพียงแค่มองมาเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ผมแหลกสลาย

ดังนั้น ผมมักจะคิดว่า เมื่อสามปีที่แล้ว เกิดอะไรขึ้นกับผม ทำไมผมไม่พบตัวจริงของคุณภายใต้ใบหน้าที่ประพฤติดีนั้น ผมเหมือนถูกคุณขังไว้ในความมืดเป็นเวลาสามปี

เป็นความผิดของผมเอง เพราะตาผมไม่ดีและหัวใจถูกปิดกั้น

ตลอดสามปีมานี้ ผมไม่รู้ว่าผมผ่านมันมาได้อย่างไร ผมแค่รู้สึกเหมือนมีความฝันและตกลงไปในขุมนรก และจากนั้นก็ได้รับการช่วยเหลือจากนางฟ้าในชุดขาว

แต่ผมจำใบหน้าของนางฟ้าได้ไม่ชัดเจนตอนที่เธออยู่เคียงข้างผม ผมเมินคุณ

ผมมักจะรู้สึกว่าคุณไม่ใช่คุณ

ความฝันนี้ไม่ตื่นขึ้น จนกว่าคุณจะจากไป

ผมจำได้ว่าหลังจากที่ผมขอหย่ากับคุณ พอผมกลับจากโรงพยาบาลไปที่คฤหาสน์ยวี่ คนใช้บอกกับผมว่าคุณไปแล้ว

ผมเปิดประตูห้องและได้กลิ่นกุหลาบที่คุ้นเคยซึ่งเป็นกลิ่นของร่างกายคุณ ต่อมา กลิ่นเริ่มจางลงเรื่อยๆ เมื่อคุณจากไป จนกระทั่งค่อยๆ หายไป และผมก็เริ่มตื่นตระหนก

เพราะผมรู้ว่าคุณกำลังค่อยๆ จากโลกของผมไป

ผมทำร้ายคุณมามาก

คุณดูแลผมมาสามปี และผมไม่เคยดูแลคุณแม้แต่วันเดียว ผมมันคนไม่ดี และไม่คู่ควรที่จะเป็นผู้ชาย

ผมไม่รู้ความจริงว่า "ความเสน่หาย่อมมาช้ากว่าหญ้า" และผมรู้ว่าคุณไม่ชอบแบบนั้น "วัวที่กลับมากินหญ้าเก่า" ผมเข้าใจความจริง แต่ผมปล่อยคุณไปไม่ได้

ดังนั้นการเขียนจดหมายฉบับนี้ ผมแค่ยังอยากจะบอกคุณ--

ผมรักคุณ และผมอยากอยู่กับคุณ!

หวังว่าคุณจะกลับมาหาผมเร็ว ๆ นี้

——ยวี่จิ้นเหวิน

XX ปี X เดือน X วัน

หลังจากอ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว หนานซ่งก็รู้สึกขมขื่นในปากของเขา ราวกับว่าเขากลืนยาขมไปทั้งตัว และไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นตราประทับสีแดง "ยวี่จิ้นเหวิน" บนชื่อของเขาที่มุมล่างขวา รู้สึกเพียงว่าปลายหัวใจของเธอถูกกำแน่นด้วยมือของเขา

เธอตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด ขาของเธออ่อน และเธอนั่งบนเก้าอี้

หลังจากนั่งบนเก้าอี้ได้ครู่หนึ่ง เธอบอกตัวเองว่าความเจ็บปวดในระยะยาวดีกว่าความเจ็บปวดในระยะสั้น และเธอก็อ่านทั้งหมดพร้อมกัน

ดูว่าเขาจะพูดอะไรอีก?

จะพูดอะไรได้อีก!

เธอจึงเปิดจดหมายฉบับที่สอง

——

เสี่ยวซ่ง:

ยังคงคิดถึงคุณมาก

ในช่วงเวลาที่โชคร้ายนี้ สิ่งที่มีความสุขที่สุดคือคุณได้เพิ่มเป็นเพื่อนผมกลับคืนมา!