สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 362

มือทั้งสองข้างของหนานซ่งจับโต๊ะไว้แน่น กัดฟันดังกรอก น่าโมโห น่าหงุดหงิดมาก!

ในหลายๆเรื่องเธอมีประสบการณ์โชกโชน แต่แค่เรื่องนี้ เธอไม่มีประสบการณ์เลย

เหมือนเคยเห็นแค่หมูวิ่ง แต่ไม่เคยกินเนื้อหมูอย่างนั้น

สะสมหลักการคำแนะนำต่างๆไว้ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่ได้ใช้ประโยชน์

ครั้งนั้นเธอดื่มจนเมาโดนยวี่จิ้นเหวินพาตัวไป เช้าวันต่อมากลับพบว่าบนตัวยวี่จิ้นเหวินมีแต่บาดแผล แล้วพูดอย่างน่าสงสารว่าเขาโดนเธอรังแก

ถ้าเธอเมาเธอจะลืมอะไรง่าย จึงจำอะไรไม่ได้เลย บวกกับรอยแผลบนตัวเขาเป็นของจริง เธอจึงเชื่อ คิดว่าตัวเองเก่งมาก

เมาแล้วอาละวาด แล้วเจอเขาโดยบังเอิญ

คิดไม่ถึงเลยว่า ทั้งหมดนั้นเขาแค่เสแสร้ง!

ทำไมบนโลกนี้ถึงมีผู้ชายหน้าไม่อายขนาดนี้?!

ในสวนกุหลาบไม่ค่อยเก็บเสียง พอหนานซ่งตะโกน พวกพี่ๆจึงได้ยินกัน จึงรีบเปิดประตูพุ่งเข้ามา

"เป็นอะไร? เมื่อกี้เธอพูดทักทายไอ้ยวี่จิ้นเหวินเหรอ?"

ไป๋ลู่ยวี๋มองหนานซ่งที่ใบหน้าบูดบึ้ง แล้วพูดว่า "ไอ้ยวี่จิ้นเหวินทำอะไรอีก ตายแล้วยังทำให้เธอโกรธได้ขนาดนี้?"

จี้อวิ๋นสะกิดเขา แล้วส่งสายตาให้ ให้เขาอย่าพูดถึงยวี่จิ้นเหวิน

นี่กำลังโรยเกลือบนแผลน้องหกไม่ใช่เหรอ?

ไป๋ลู่ยวี๋พูดบ่น "เธอเป็นคนพูดถึงเอง……"

เฮ่อเซินเดินไปหา เห็นจดหมายบนโต๊ะ จึงเข้าใจทันที เลยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "จดหมายนี้ ยวี่จิ้นเหวินเป็นคนส่งให้เธอ?"

สีหน้าหนานซ่งเข้มขรึม แล้วพยักหน้า

เธอพูดกับพวกไป๋ลู่ยวี๋อย่างโมโห "พวกพี่ยังจำได้ไหม ที่ยวี่จิ้นเหวินโดนหนูข่มขืนที่โรงแรม?"

พูดคำว่าข่มขืนออกมา สายตาพี่ๆทั้งสามคนจึงเปลี่ยนไปทันที

"จำได้สิ"

ไป๋ลู่ยวี๋เป็นแนวหน้าเรื่องสอดรู้สอดเห็น เรื่องของน้องตัวเองจะจำไม่ได้ได้ยังไง "ครั้งนั้นเธอดุดันมาก พี่สองกลัวว่าเธอจะเสียเปรียบ เลยรีบไปหา แต่สุดท้ายเธอกลับรังแกยวี่จิ้นเหวิน……"

จี้อวิ๋นอ่านจดหมายทั้งหมดอย่างรวดเร็ว จึงขมวดคิ้วแน่น "อะไรนะ? ที่โรงแรมครั้งนั้น ไอ้ยวี่นี่มันแกล้ง?!"

"หา?!"

ไป๋ลู่ยวี๋เหมือนกบ แล้วส่งเสียง"อ๊บ"ออกมา "ไหนฉันดูสิ!"

เขาแย่งจดหมายไป แล้วกวาดอ่าน จึงอดสบถคำหยาบไม่ได้ "ไอ้ยวี่จิ้นเหวินเลวมาก เรื่องแบบนี้ก็ทำออกมาได้? คนอื่นจะเป็นผู้หญิงที่แกล้งทำเหมือนโดนรังแก แต่มัน หน้าไม่อายมาก!"

"แต่ว่า" เฮ่อเซินหันมองไปทางหนานซ่ง "สรุปพวกเธอมีอะไรกันหรือเปล่า เธอไม่รู้สึกเหรอ?"

จี้อวิ๋นกับไป๋ลู่ยวี๋หันมองไปทางหนานซ่งพร้อมกัน

"ใช่ ครั้งแรกของผู้หญิง……”

พวกเขาไม่ได้พูดต่อ ถึงแม้พวกเขาจะไม่มีประสบการณ์ แต่ได้ยินว่า……เจ็บมาก

หนานซ่งเม้มปากแน่น ไม่มีอะไรจะพูด

แค่รู้สึกว่าเลือดพุ่งขึ้นมาบนหน้าอก แล้วอยากจะกระอักเลือดออกมา

ตอนนั้นเธอมัวแต่โมโห ไม่ได้สงสัยอะไรเลย เพราะความฝันเหมือนความจริงมาก จนทำให้เธอคิดว่า พวกเขามีอะไรกันจริงๆ

เธอเรียนหมอมา รู้ว่าร่างกายของผู้หญิงไม่เหมือนกัน บางคนเจ็บจนจะตาย แต่บางคนอาจจะไม่ได้เจ็บขนาดนั้น ก็เหมือนครั้งแรกจะมีเลือดหรือเปล่า ไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ขนาดนั้น

แต่ใครจะคิดว่า ยวี่จิ้นเหวินจะชั่วขนาดนั้น!

ไป๋ลู่ยวี๋มองหนานซ่ง แล้วอดแซวไม่ได้ "คิดไม่ถึงจริงๆ น้องสาวฉันยี่สิบห้าแล้ว แต่ยังเป็นเด็กน้อยบริสุทธิ์อยู่"

"……"

หนานซ่งมองเขาตาขวาง : มารยาทอยู่ไหนคะ?

จี้อวิ๋นมองไป๋ลู่ยวี๋ตาขวาง "แกก็ยังเวอร์จิ้นอยู่ไม่ใช่เหรอ? ยังมีหน้ามาขำน้องหกอีก?"

ไป๋ลู่ยวี๋เบิกตาโต "อะไรกัน เธอเคยแต่งงานแล้ว แต่ผมยังไม่เคยมีแฟนเลย!"

เฮ่อเซินตบไหล่ไป๋ชี "ใช่ น้องเล็กของเราเคยแต่งงานแล้ว แต่แกยังไม่เคยมีแฟนเลยสักครั้ง ใครน่าสงสารกว่ากัน แกคิดดูดีๆ"

ไป๋ลู่ยวี๋ "???"

ยังมีจดหมายฉบับที่สาม แต่หนานซ่งไม่อยากอ่านแล้ว

ใครจะรู้ว่ายวี่จิ้นเหวินจะเขียนอะไรไว้อีก

ตอนมีชีวิตอยู่ก็ทำให้คนอื่นเกลียด ตายแล้วยังน่ารำคาญอีก หนานซ่งอยากจะขุดเขาขึ้นมา แล้วขย้ำเขาให้เละ

"ยังมีฉบับสุดท้าย อ่านให้จบเถอะ"

เฮ่อเซินปล่อยใจเธอ "รีบดูให้มันจบๆดีกว่า”