สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 366

เมื่อเทียบกับใบหน้าที่วิตกกังวลของลูกชายสองคน นายท่านยวี่นั่งอยู่บนเก้าอี้กุหลาบสไตล์จีนโบราณด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง

เขายกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย "ไม่ใช่ว่าพวกแกทำให้เขาโกรธจนจากไปหรอกหรือ ทำไมตอนนี้กลับกระวนกระวายขึ้นมาล่ะ พวกแกเป็นนักพยากรณ์อากาศเหรอถึงได้อารมณ์แปรปรวนในทุกๆวัน?"

"นี่มันใช่เวลาไหมเนี่ย พ่อยังจะพูดเรื่องตลกออกมาได้อยู่อีก"

คุณท่านยวี่สามขมวดคิ้วแน่น "พ่อ สถานการณ์แนวโน้มในปัจจุบันของบริษัทยวี่กรุ๊ปมันไม่ได้อยู่ในเกณฑ์ดีแล้วนะพ่อ ถ้าหากว่าเราเสียโปรเจ็กต์ 'ไม่ลืมเลือน' ไปให้กับบริษัทหนานจิวเวลรี่ ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆเราจะขายหน้ามาก!"

"ยิ่งกว่าคำว่าขายหน้าอีก เกรงว่าในวงการนี้เราคงจะไม่ได้เกิดอีกต่อไปแล้วอย่างแน่นอน!"

สีหน้าของคุณท่านยวี่สองนั้นมัวหมอง "แบบนี้ไม่ใช่ว่าหนานซ่งฉวยโอกาสหรอกใช่ไหม? พวกเราต้องเอื้อเฟื้อต่อเธอเหรอ พออาจิ้นจากไป เธอกลับหันมาแว้งกัดเราทันที ที่อาจิ้นตายไปก็เพราะใครล่ะ...."

"หุบปาก!"

นายท่านยวี่จ้องตาเขม็ง "แกกำลังพูดจามั่วซั่วอะไร? การตายของอาจิ้นเกี่ยวอะไรกับหนานซ่ง? อย่าให้ฉันได้ยินเรื่องแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!"

คุณท่านยวี่สองสีหน้าเจื่อนลงทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "เข้าใจแล้วครับพ่อ ผมก็แค่โมโห...."

นายท่านยวี่พ่นลมหายใจออกมาอย่างเยือกเย็น

"โมโห? ที่เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ไม่ใช่เพราะฝีมือของพวกแกหรอกหรือไง?"

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ตอนแรกโปรเจ็กต์ก็ไปได้ด้วยดี พวกแกก็แส่หาเรื่องส่งคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ไปออกคำสั่งคนอื่นไปทั่ว เรื่องอารมณ์ของหนานซานไฉน่ะคนอื่นไม่รู้ไม่เข้าใจหรอก แต่ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้ เขาไม่เอาเรื่องอะไรพวกแกมันก็บุญหัวแล้ว!"

คุณท่านยวี่สามพูดด้วยใบหน้าขมขื่น "พ่อ เรื่องนี้พวกผมเองที่ผิดพลาด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมารับผิดชอบ สิ่งที่เราต้องทำในตอนนี้คือเราต้องพาผู้เฒ่าหนานกลับมา!"

นายท่านยวี่ชำเลืองมองพวกเขา

"ใครสร้างปัญหาก็ไปจัดการปัญหาของตัวเองซะ ใครเป็นทำคนให้เขาโกรธจนทิ้งเราไป แต่ละคนต่างก็เป็นพ่อคนแล้ว อย่าให้ฉันคอยตามล้างตามเช็ดให้พวกแก!"

เมื่อสิ้นคำพูด นายท่านยวี่ก็เอามือไพล่หลังและเดินจากไป

เหลือทิ้งไว้เพียงคุณท่านยวี่สองและคุณท่านยวี่สามอยู่ภายในห้องทำงาน พวกเขามองหน้ากันและขมวดคิ้วแน่น

พวกเขากลัวจะขายหน้าจึงส่งลูกชายของตัวเองไป

—

เช้าตรู่ของเช้าวันรุ่งขึ้น ยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่ผู้เคราะห์ร้ายสองคน "ออกเดินทางในนามของพ่อของพวกเขา" ถูกบังคับให้นั่งเครื่องไปยังเมืองหนาน ใบหน้าของพวกเขาดูเบื่อโลก

เมื่อถึงเมืองหนาน พวกเขาตรงไปที่สวนกุหลาบและเตรียมไปรับโทษในนามพ่อของพวกเขา

เด็กทั้งสองคนนั้นหัวไว พวกเขาไม่ได้มามือเปล่า พวกเขาถือของขวัญชิ้นน้อยชิ้นใหญ่ติดมือมาด้วย

จากนั้นเมื่อพวกเขามาถึงประตูใหญ่ของสวนกุหลาบ ทั้งสองคนต่างประหลาดใจกับสิ่งที่ได้พบ บ้านของพี่หนาน....ทั้งใหญ่โตทั้งหรูหรา!

งั้นที่พี่หนานแต่งงานเข้าสู่ตระกูลยวี่ของพวกเขา มันเหมือนเป็นการแต่งงานเข้าสู่ตระกูลชนชั้นล่างอย่างไรอย่างนั้น

ตอนที่หนานซ่งรับสายโทรศัพท์จากพ่อบ้านจ้าว ตอนนั้นเธอและพี่ใหญ่ลั่วจวินหังกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล เธอและพี่ใหญ่ไปเยี่ยมเหยียนยวน

เดิมทีการกลับประเทศของตระกูลเหยียนก็เพื่อการบูชาบรรพบุรุษ คาดไม่ถึงเลยว่าเหยียนยวนจะเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น นอกจากคุณปู่เหยียนที่แก่ชราซึ่งยังอยู่ในเมืองจิง คนอื่นในตระกูลเหยียนต่างก็รีบออกจากเมืองจิงและมาพักอาศัยอยู่ที่เมืองหนาน

ในฐานะลูกเขยของตระกูลเหยียน ลั่วจวินหังจึงต้องจัดการดูแลและคอยช่วยเหลือทุกอย่าง

ในวันนี้เหยียนยวนก็ยังไม่ได้สติ ก่อนหน้านี้มีสัญญาณว่าจะฟื้นขึ้นมา แต่สรุปสุดท้ายอาการเขาก็กลับกลายเป็นโคม่า เมื่อไหร่ที่เขาจะตื่นขึ้นมานั้นไม่มีใครสามารถบอกได้

แต่โชคยังดีที่กระดูกของเขาสมานกันดีแล้วและสถานการณ์ของเขานั้นไม่ร้ายแรงเท่ากับยวี่จิ้นเหวิน แต่ที่ทำให้เขาตกอยู่ในอาการโคม่าคือรอยบาดเจ็บบนร่างกายของเขา แต่อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้เทียบเท่ากับการเกิดใหม่เลยก็ว่าได้

สภาวะของร่างกายนั้นหนานซ่งไม่อาจอธิบายให้เหล่าญาติพี่น้องตระกูลเหยียนฟังได้ แต่ขอแค่ให้พวกเขามีความเชื่อมั่น ให้พวกเขาพูดคุยกับผู้ป่วยในทุกๆวัน เขาจะต้องตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน

แม้ว่าตระกูลเหยียนนั้นจะเป็นลูกหลานของเหล่าขุนนางและในตอนนี้ในประเทศTพวกเขาเองก็ยังเป็นบุคคลสำคัญของประเทศอีกด้วย แต่ท่าทีของพวกเขานั้นไม่มีการเสแสร้งใดๆ การศึกษาและการเลี้ยงดูที่ดีทำให้พวกเขาดูเป็นมิตรมาก