สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 369

ดวงตาที่แดงก่ำของหนานซ่ง ทำให้หัวใจของคุณท่านยวี่สองตกใจ

คุณท่านยวี่สามหัวอกเดียวกับพี่สอง เขาพูดด้วยรอยยิ้ม: “เสี่ยวซ่ง อย่าโกรธเลย เราไม่มีเจตนาที่จะอ้างศีลธรรมเพื่อบังคับเธอ แค่หวังว่าเธอจะพิจารณาความต้องการของอาจิ้น”

"ฉันไม่พิจารณา"

หนานซ่งแสดงอารมณ์ที่เฉยเมย "ฉันไม่ใช่ภรรยาของเขา ฉันไม่มีสิทธิ์นั้นหรอก"

“ผู้ดูแลบ้าน ส่งแขก”

เธอไม่อยากพูดอะไรอีก ก้าวเดินขึ้นไปชั้นบน

คุณท่านยวี่สองและคุณท่านยวี่สามแตะจมูกของพวกเขา ไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการมาครั้งนี้ แต่ยังทำให้เธอขุ่นเคือง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหม่นหมอง

ยวี่เจ๋ออวี่ย่นจมูกด้วยความไม่พอใจ “คุณลุงสอง คำพูดของลุงน่าเกลียดเกินไป ไม่น่าแปลกถ้าพี่หนานจะโกรธ อีโก้สูงด้วย เหมือนหาเรื่องให้ลำบากใจ”

คุณท่านยวี่สอง "ลุง..."

“จริงด้วย พ่อ พี่หนานไม่เคยเป็นหนี้พวกเรา พี่ใหญ่ทิ้งพินัยกรรมให้พี่หนานตามความประสงค์ของเขามากมาย ทั้งๆที่เธอไม่ต้องการ พวกพ่อเองนั่นแหละที่กังวลใจว่าเธอจะรับหรือเปล่า?”

ยวี่เจียหางพูดแทนหนานซ่ง และบ่นกับพ่อของตัวเองว่า "ตอนนี้คือพ่อเองที่ขอร้องให้พี่หนานรับไว้ ทั้งๆที่เธอไม่ต้องการ ช่างน่าอายจริงๆ"

คุณท่านยวี่สอง: ตำหนิพ่อ?

“พอเถอะ ไม่พูดอะไรยังรู้สึกดีกว่านี้”

คุณท่านยวี่สามเหลือบมองพวกเขา นึกถึงรูปร่างผอมบางและใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหนานซ่ง เขารู้สึกอึดอัดในใจ

เธอเองก็เป็นเด็กอายุ20กว่าปีแล้ว พวกเราบีบบังคับเธอมากเกินไปหรือเปล่า?

"เรากลับกันเถอะ"

คุณท่านยวี่สองขมวดคิ้ว “จะกลับแล้วเหรอ? แต่พวกเขายังไม่ตกลงเลย!”

คุณท่านยวี่สามกล่าวว่า "ต่อให้พวกเราอ้อนวอนอยู่ที่นี่สามวันสามคืนก็ไม่มีประโยชน์หรอก กลับไปคิดหาวิธีใหม่กันเถอะ”

ทั้งสี่คนเดินขมวดคิ้วและจากไป

—

หนานซ่งกลับมาที่ห้อง หยิบไวน์แดงหนึ่งขวดจากตู้เก็บไวน์ รินไวน์ลงแก้ว เงยหน้าขึ้นและดื่ม

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอเดินไปเปิดประตูที่ล็อกไว้

"คุณปู่"

หนานซานไฉเข้ามาพร้อมกับกล้องยาสูบในปาก กลิ่นฉุนของยาสูบทำให้หนานซ่งได้สติ

ทั้งปู่และหลานคนหนึ่งสูบบุหรี่ และอีกคนดื่มไวน์ อธิบายอารมณ์หดหู่ของพวกเขา

“รินให้ปู่หนึ่งแก้ว คนแก่จะดื่มเป็นเพื่อนเอง”

หนานซานไฉดับไฟที่กำลังมอดไหม้ และวางกล้องยาสูบลง

หนานซ่งรินไวน์ครึ่งแก้วให้หนานซานไฉ เมื่อเห็นว่าคุณปู่ยกแก้วขึ้นเตรียมที่จะกระดกหมดแก้ว เธอจึงรีบหยุด: “คุณปู่ ไวน์แดงไม่แรงเท่าไวน์ขาว แต่หลังจากนั้นฤทธิ์จะค่อยๆออก คุณปู่ดื่มทีละนิดดีกว่า”

“ปู่รู้ ปู่รู้” หนานซานไฉจิบไวน์เบาๆ

หนานซ่งมองไปที่ภาพริมแม่น้ำในเทศกาลเช็งเม้งที่หนานซานไฉนำมา เขาค่อยๆเปิดมันออก มองดูความเจริญรุ่งเรืองของเมืองเปี้ยนจิง ที่สดใสและคึกคัก

"ภาพนี้วาดได้ดีจริงๆ"

เธอถูกระดาษที่ใช้วาดภาพ ดวงตาของเธอเป็นประกาย

"ก็ดี”

หนานซานไฉจิบไวน์แดง แล้วพูดว่า “หลานรู้ไหมว่าภาพวาดนี้คือภาพวาดฝีมือเด็กอายุสิบขวบ”

"อะไรนะ?!"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้าง “แค่สิบขวบ?”

ผู้เชี่ยวชาญดูอย่างละเอียด ภาพวาดนี้เลียนแบบได้ดี แต่ลายเส้นของจิตรกรยังไม่สมบูรณ์ เธอดูออกและเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือเด็ก แต่เธอคาดไม่ถึงว่าแค่เพียง...สิบขวบ!

เธอตกใจและตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "คุณปู่เหวินบอกปู่ ว่าใครเป็นคนวาดภาพนี้เหรอ?”

"อืม"

หนานซานไฉกล่าวว่า "ปู่ทนไม่ไหวจริงๆ ถามตาแก่ทั้งวัน ตอนแรกเขาลังเลและปฏิเสธที่จะพูด ต่อมาปู่บอกว่าถ้าไม่บอก ต่อให้มีคนมาเชิญอีกสิบคนปู่ก็จะไม่กลับไป เขาก็เลยยอมบอก”

หนานซ่งก้มลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ภาพนี้น่าจะวาดนานแล้ว ตอนนั้นจิตรกรอายุสิบขวบ แสดงว่าตอนนี้ก็คงไม่ใช่เด็กแล้ว”

"ไม่เด็กแล้ว"

“ยวี่จิ้นเหวิน?”

หนานซ่งลืมตาขึ้นและมองไปที่หนานซานไฉ แม้ว่าจะมีคำตอบในใจอยู่แล้ว แต่ก็ยังถามคำถามนี้อีกครั้ง ราวกับว่ารอคำยืนยัน

หนานซานไฉหลับตาลง ตอนแรกเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน แต่ต่อมาก็ต้องยอมรับ

"เขาเอง”

คุณปู่ยืนยันอีกครั้ง

คือเขา

แต่ มันจะเป็นเขาได้อย่างไร?

หนานซ่งส่ายหัว พยายามอย่างหนักที่จะกำจัดสิ่งที่วุ่นวายในหัวของเธอ “หลานเคยจับมือของเขา มือหนังหนาด้านของเขา ไม่ใช่ของปลอม”

มือหนังหนาด้านของเธอเกิดจากการเสียดสีของมีดแกะสลัก ในขณะที่หนังหนาด้านในมือของยวี่จิ้นเหวินเกิดจากกิจกรรมในกองทัพ

หนานซานไฉกล่าวว่า "นั่นคือภายหลัง ตอนที่เขาเป็นจิตรกร เขายังไม่ได้อยู่ในกองทัพ และเขาก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะไปอยู่ในกองทัพ เหวินจิ่งอี้ บอกว่า ยวี่จิ้นเหวินตอนเด็ก เขาเก่งและสนใจเรื่องโบราณวัตถุและภาพวาด ครูสอนวาดภาพที่สอนเขาในตอนนั้น แท้จริงแล้วเป็นปรมาจารย์แห่งการลอกเลียนแบบ เขาเอาจินตนาการและความสามารถของเขาในการวาดภาพ ฝึกฝนมันเป็นพิเศษ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากยวี่หังเหยียนและเหวินจิ่งอี้”

“เกิดอะไรขึ้นในภายหลัง?” หนานซ่งขมวดคิ้ว “ทำไมเขาถึงเลิกวาดภาพ?”

“ว่ากันว่าอาจารย์ของเขาทำให้ใครขุ่นเคือง และหายตัวไป ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครหาเจอ ภาพริมแม่น้ำในเทศกาลเช็งเม้งเขาก็เป็นคนสอนและแนะนำยวี่จิ้นเหวินจนวาดเสร็จ”

หนานซานไฉเงยหน้าขึ้นและดื่มไวน์แดงที่เหลือ “คนพวกนั้นคงจะหาอะไรไม่เจอในตัวของอาจารย์ ดังนั้นพวกเขาจึงมุ่งเป้าไปที่ยวี่จิ้นเหวิน เขาเกือบจะถูกลักพาตัว เหวินจิ่งอี้และยวี่หังเหยียนกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา ก็เลยให้เขาเข้าไปอยู่ในกองทัพ ประการแรกเพื่อความปลอดภัย ประการที่สองก็เพื่อปกป้องเขาจากคนพวกนั้นเหมือนกัน ทำให้มือของเขาหนังหนาด้าน ล้มเลิกในอาชีพนี้ คนพวกนั้นก็ค่อยๆหยุดตามไปด้วย”

เมื่อได้ฟังประสบการณ์เหล่านี้ของยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่งก็นึกถึงมือของเขา และทันใดนั้นก็นึกถึงครั้งแรกที่เขาเข้าไปในห้องทำงานของเธอ เห็นภาพเขียน "ติ้งเฟิงโป" ติดอยู่บนพนังห้อง

ดวงตาของเขาเป็นประกายทันที ตอนนั้นเธอคิดว่าเขาแค่ประหลาดใจที่ได้เห็นภาพวาดโบราณ

พอมาคิดดู เขาไม่ได้ประหลาดใจ แต่แค่นึกถึงความหลัง

แต่ก็ยังคงคล้ายกันกับประหลาดใจ

คล้ายกัน……

อดีตของเธอและยวี่จิ้นเหวินนั้นคล้ายกันมาก

พรหมลิขิตหรือความซวย