ดวงตาที่แดงก่ำของหนานซ่ง ทำให้หัวใจของคุณท่านยวี่สองตกใจ
คุณท่านยวี่สามหัวอกเดียวกับพี่สอง เขาพูดด้วยรอยยิ้ม: “เสี่ยวซ่ง อย่าโกรธเลย เราไม่มีเจตนาที่จะอ้างศีลธรรมเพื่อบังคับเธอ แค่หวังว่าเธอจะพิจารณาความต้องการของอาจิ้น”
"ฉันไม่พิจารณา"
หนานซ่งแสดงอารมณ์ที่เฉยเมย "ฉันไม่ใช่ภรรยาของเขา ฉันไม่มีสิทธิ์นั้นหรอก"
“ผู้ดูแลบ้าน ส่งแขก”
เธอไม่อยากพูดอะไรอีก ก้าวเดินขึ้นไปชั้นบน
คุณท่านยวี่สองและคุณท่านยวี่สามแตะจมูกของพวกเขา ไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการมาครั้งนี้ แต่ยังทำให้เธอขุ่นเคือง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหม่นหมอง
ยวี่เจ๋ออวี่ย่นจมูกด้วยความไม่พอใจ “คุณลุงสอง คำพูดของลุงน่าเกลียดเกินไป ไม่น่าแปลกถ้าพี่หนานจะโกรธ อีโก้สูงด้วย เหมือนหาเรื่องให้ลำบากใจ”
คุณท่านยวี่สอง "ลุง..."
“จริงด้วย พ่อ พี่หนานไม่เคยเป็นหนี้พวกเรา พี่ใหญ่ทิ้งพินัยกรรมให้พี่หนานตามความประสงค์ของเขามากมาย ทั้งๆที่เธอไม่ต้องการ พวกพ่อเองนั่นแหละที่กังวลใจว่าเธอจะรับหรือเปล่า?”
ยวี่เจียหางพูดแทนหนานซ่ง และบ่นกับพ่อของตัวเองว่า "ตอนนี้คือพ่อเองที่ขอร้องให้พี่หนานรับไว้ ทั้งๆที่เธอไม่ต้องการ ช่างน่าอายจริงๆ"
คุณท่านยวี่สอง: ตำหนิพ่อ?
“พอเถอะ ไม่พูดอะไรยังรู้สึกดีกว่านี้”
คุณท่านยวี่สามเหลือบมองพวกเขา นึกถึงรูปร่างผอมบางและใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหนานซ่ง เขารู้สึกอึดอัดในใจ
เธอเองก็เป็นเด็กอายุ20กว่าปีแล้ว พวกเราบีบบังคับเธอมากเกินไปหรือเปล่า?
"เรากลับกันเถอะ"
คุณท่านยวี่สองขมวดคิ้ว “จะกลับแล้วเหรอ? แต่พวกเขายังไม่ตกลงเลย!”
คุณท่านยวี่สามกล่าวว่า "ต่อให้พวกเราอ้อนวอนอยู่ที่นี่สามวันสามคืนก็ไม่มีประโยชน์หรอก กลับไปคิดหาวิธีใหม่กันเถอะ”
ทั้งสี่คนเดินขมวดคิ้วและจากไป
—
หนานซ่งกลับมาที่ห้อง หยิบไวน์แดงหนึ่งขวดจากตู้เก็บไวน์ รินไวน์ลงแก้ว เงยหน้าขึ้นและดื่ม
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอเดินไปเปิดประตูที่ล็อกไว้
"คุณปู่"
หนานซานไฉเข้ามาพร้อมกับกล้องยาสูบในปาก กลิ่นฉุนของยาสูบทำให้หนานซ่งได้สติ
ทั้งปู่และหลานคนหนึ่งสูบบุหรี่ และอีกคนดื่มไวน์ อธิบายอารมณ์หดหู่ของพวกเขา
“รินให้ปู่หนึ่งแก้ว คนแก่จะดื่มเป็นเพื่อนเอง”
หนานซานไฉดับไฟที่กำลังมอดไหม้ และวางกล้องยาสูบลง
หนานซ่งรินไวน์ครึ่งแก้วให้หนานซานไฉ เมื่อเห็นว่าคุณปู่ยกแก้วขึ้นเตรียมที่จะกระดกหมดแก้ว เธอจึงรีบหยุด: “คุณปู่ ไวน์แดงไม่แรงเท่าไวน์ขาว แต่หลังจากนั้นฤทธิ์จะค่อยๆออก คุณปู่ดื่มทีละนิดดีกว่า”
“ปู่รู้ ปู่รู้” หนานซานไฉจิบไวน์เบาๆ
หนานซ่งมองไปที่ภาพริมแม่น้ำในเทศกาลเช็งเม้งที่หนานซานไฉนำมา เขาค่อยๆเปิดมันออก มองดูความเจริญรุ่งเรืองของเมืองเปี้ยนจิง ที่สดใสและคึกคัก
"ภาพนี้วาดได้ดีจริงๆ"
เธอถูกระดาษที่ใช้วาดภาพ ดวงตาของเธอเป็นประกาย
"ก็ดี”
หนานซานไฉจิบไวน์แดง แล้วพูดว่า “หลานรู้ไหมว่าภาพวาดนี้คือภาพวาดฝีมือเด็กอายุสิบขวบ”
"อะไรนะ?!"
หนานซ่งเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้าง “แค่สิบขวบ?”
ผู้เชี่ยวชาญดูอย่างละเอียด ภาพวาดนี้เลียนแบบได้ดี แต่ลายเส้นของจิตรกรยังไม่สมบูรณ์ เธอดูออกและเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือเด็ก แต่เธอคาดไม่ถึงว่าแค่เพียง...สิบขวบ!
เธอตกใจและตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "คุณปู่เหวินบอกปู่ ว่าใครเป็นคนวาดภาพนี้เหรอ?”
"อืม"
หนานซานไฉกล่าวว่า "ปู่ทนไม่ไหวจริงๆ ถามตาแก่ทั้งวัน ตอนแรกเขาลังเลและปฏิเสธที่จะพูด ต่อมาปู่บอกว่าถ้าไม่บอก ต่อให้มีคนมาเชิญอีกสิบคนปู่ก็จะไม่กลับไป เขาก็เลยยอมบอก”
หนานซ่งก้มลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ภาพนี้น่าจะวาดนานแล้ว ตอนนั้นจิตรกรอายุสิบขวบ แสดงว่าตอนนี้ก็คงไม่ใช่เด็กแล้ว”
"ไม่เด็กแล้ว"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สอนรักอดีตภรรยา
ทำไมตั้งแต่บทที่ 57 ขึ้นไปมี 4-5 บรรทัดตอนสั้นๆล่ะ...
แอด..ช่วยกลับมาลงต่อหน่อยจ้า .อย่าเทกันแบบนี้😄😄...
1...
1...
พี่ยวี่..ตายจริงไหม.ใครเป็นพระเอกอ่ะ😂😂...
สนุกมาก.....
นางเอกไม่น่าให้อภัยนะ เพราะผู้ชายใจดำ ดูแลมาตั้งสามปี ไม่เคยทำดีด้วยแล้วจู่ๆก็ทิ้ง นี่ถ้าไม่ถูกเปิดโปง เขาก็จะแต่งกับนังโจ๋...
น่าจะตอบโต้ด้วยการขุดประวัติมาประจานนังโจ๋นะ...
เนื้อเรื่องมี3-4ประโยค...เหมือนติดเหรียญ😂😂😂...