สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 379

หนานซ่งนิ่งไป เธอจ้องอยู่ที่พี่เล็กครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดออกมาในลำคอ

"นายนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ "

เธอก้มหน้าทำงานต่อ ไม่อยากจะคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

"ฉันรู้ เรื่องไหนไม่ควรพูดแต่ก็ยังจะพูด"

ไป๋ลู่ยวี๋เก็บโทรศัพท์ จากนั้นก็เดินไปทางหนานซ่ง แล้วก็พิงตัวเข้ากับโต๊ะทำงานของเธอ แล้วเหล่ตามองน้องสาว "ฉันก็แค่หวังว่า จะมองเห็นว่าเธอไม่มีปฏิกิริยาอะไรหลงเหลืออยู่เมื่อฉันพูดถึงเขา อย่างนั้นหมายความว่าเธอปล่อยวางได้แล้ว"

ปล่อยวาง

เธอนึกว่าตัวเองปล่อยวางได้แล้วเสียอีก แต่ว่าพูดง่าย แต่พอได้ทำจริง ยากมาก

"ไม่ว่าจะรับได้หรือไม่ได้ ปล่อยวางได้หรือไม่ แต่เขาไม่อยู่แล้ว นี่คือเรื่องจริง"

หนานซ่งพูดขึ้นเบา ๆ : "ฉันก็แค่รู้สึกว่า เขาไม่ควรจะตายไปทั้งอย่างนี้ มันง่ายเกินไป แล้วมันก็ดูไม่มีความรับผิดชอบด้วย"

"ใครว่าไม่ใช่ล่ะ แต่ว่า เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรานี่ บอกได้แค่ว่าชีวิตเรามันสั้น รีบ ๆ เก็บความสุขเอาไว้ให้มาก ๆ เถอะ"

ไป๋ลู่ยวี๋ถอนหายใจเบา ๆ "เอาเถอะ เธอทำงานของเธอไปเถอะ ฉันขอไปดูเจ้าหนูเจียหางกับเจ๋ออวี่สองคนนั้นหน่อย สงสัยคงจะแอบนั่งร้องไห้อยู่ในซอกแน่ ๆ "

ชีวิตของคนคนหนึ่งมันสั้น ตอนเด็กคิดว่าไม่มีอะไรที่ตัวเองทำไม่ได้ พอโตขึ้นถึงได้รู้ว่า ความสามารถของคนเรานั้นมันมีขีดจำกัด

ทำเรื่องที่ถูกจำกัดในชีวิตที่มีขีดจำกัด ใช้ชีวิตให้เท่ ๆ สบาย ๆ ตามใจตัวเอง จะได้ไม่ต้องเสียเปล่า

ส่วนเรื่องเสียใจภายหลัง มีใครคนไหนบ้างที่ไม่เคยเสียใจเลย?

หนานซ่งจ้องไปที่ปฏิทินอยู่นาน

เพิ่งจะผ่านงานศพของยวี่จิ้นเหวินไปได้สองอาทิตย์เอง แต่เธอรู้สึกว่ามันนานราวกับครึ่งชีวิต

กำลังจะถึงวันชาติจีนแล้ว เร็วจริง ๆ

-

ตั้งแต่ที่หนานซ่งเข้ามาในบริษัทยวี่กรุ๊ป ไม่ต่างอะไรกับการทำงานไปแล้วก็เลี้ยงเด็กไปด้วย

ที่จริง เธอไม่เคยมีประสบการณ์การเลี้ยงเด็กมาก่อน ในฐานะน้องเล็กของบ้าน เธอมักจะมีเหล่าพี่ชายคอยพาไปเล่นด้วยเสมอ แต่ว่าเพราะได้เลี้ยงซูยินกับหนานหยาบ้าง เธอก็เลยพอจะมีประสบการณ์อยู่นิดหน่อย

ตามใจเกินไปไม่ได้ แล้วก็เอาใจเกินไปไม่ได้ ต้องดุด้วยแล้วก็ต้องใจดีไปด้วยในเวลาเดียวกัน สรุปง่าย ๆ ก็คือถ้าตีหนึ่งครั้งก็ต้องให้ลูกอมด้วยหนึ่งเม็ด

ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่ถือว่าเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายพอสมควร อย่างน้อยต่อหน้าเธอก็เป็นแบบนั้น

แต่ว่าตามนิสัยวัยรุ่น อยากทำเรื่องอะไรก็ต้องได้ทำไม่ค่อยมีความอดทน

ในทุก ๆ วัน เธอจะสั่งให้พวกเขาเขียนสรุปการทำงานออกมา แต่ว่าไม่ได้ตรวจทุกวัน นึกขึ้นได้เมื่อไหร่ถึงจะขอมาตรวจ

และวันนี้ก็บังเอิญนึกได้พอดี เพราะอย่างนั้นยวี่เจียหางก็เลยลนขึ้นมา ค่อย ๆ เอาสมุดบันทึกออกมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

หนานซ่งเปิดดูผ่าน ๆ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยท่าทีนิ่ง ๆ : "เมื่อวานไม่ได้เขียนเหรอ?"

"......ครับ"

ยวี่เจียหางอธิบายออกมาอย่างติด ๆ ขัด ๆ "เมื่อวาน กลับบ้านดึกครับ พอดีว่าออกไปด...ดื่ม กับพวกพี่...พี่ แล้วก็พะ..เพื่อน ๆ มา เลยมะ...เมา ก็เลยละ...ลืมครับ"

"ลืมแล้วก็ไม่เป็นไร ก็ไปเขียนเพิ่มมา"

หนานซ่งยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง

ยวี่เจียหางรีบพูดขึ้น: "ผมจะเขียนเดี๋ยวนี้เลยครับ!"

เขานึกว่าตัวเองนั้นรอดตายแล้ว ทว่า วินาทีถัดไป หนานซ่งก็เอาไม้บรรทัดออกมาจากลิ้นชัก จากนั้นก็พูดออกมาอย่างน่ากลัว "ยื่นมือมา"

"........"

ยวี่เจียหางทำหน้าเศร้า "พี่หนาน ผมผิดไปแล้ว"

"รู้ว่าผิดก็ต้องยอมรับผิด ยื่นมือออกมา" หนานซ่งยังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์

ยวี่เจียหางยื่นมือออกไปอย่างยอมรับในโชคชะตา จากนั้นก็โดนไม้บรรทัดตีลงไปบนมือ หลังจากที่ถูกตีแล้ว ก็นั่งเขียนสรุปการทำงานของเขาอยู่บนโต๊ะน้ำชา

เพิ่งจะจัดการเรื่องนี้เสร็จ อีกเรื่องหนึ่งก็เข้ามาติด ๆ

ผู้ช่วยของฝ่ายธุรการเคาะประตูห้องทำงานของเธออย่างรีบร้อน "ประธานหนาน แย่แล้วค่ะ คุณชายอวี่กำลังต่อยกับผู้อำนวยการหวังจากฝ่ายการตลาดอยู่ข้างล่างค่ะ"

ตอนที่หนานซ่งลงมาด้านล่าง ฝ่ายการตลาดนั้นวุ่นวายไปหมด ยวี่เจ๋ออวี่กับผู้อำนวยการหวงกำลังสู้กันอยู่ตรงกลาง กระชากกันไปกระชากกันมาจนแว่นตาที่อยู่บนดั้งจมูกของผู้อำนวยการหวงกระเด็นออกไป