สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 383

หนานซ่งจ้องมองซือเจ๋ออย่างเงียบๆ ริมฝีปากของเธอขยับ

"แต่ผมรู้ว่าในใจของพี่น่ะมีคนอื่นอยู่แล้ว"

ซือเจ๋อแย่งเธอพูดก่อน "ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะไม่อยู่แล้วก็ตาม แต่ในใจของพี่ยังคงเจ็บปวด ฉันก็แค่อยากบอกพี่เท่านั้น พี่สมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด ผมหวังว่าพี่จะใช้ชีวิตอย่างราบรื่นและมีความสุข"

"ขอบคุณนะ"

หนานซ่งน้ำตาคลอเบ้า เธอเดินเข้าไปกอดเขา "ดูแลตัวเองให้ดี ฉันจะรอวันที่เธอจะนำชื่อเสียงมาให้ประเทศชาติ ฉันจะไปเชียร์เธอหน้าสนามแน่นอน"

"พูดแล้วนะ"

เป็นครั้งแรกที่ซือเจ๋อใกล้ชิดเธอมากขนาดนี้ เขารู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่งและอ่อนโยน

เขาทนความปั่นป่วนภายในจิตใจไว้ไม่ไหว เขาผละจากอ้อมกอดและบังคับตัวเอง จากนั้นเขาจ้องมองเธอพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ภาพถ่ายเป็นหลักฐาน"

หนานซ่งยิ้ม

"อื้ม ถ่ายภาพเป็นหลักฐาน"

โค้ชและสมาชิกในทีมสองคนรออยู่หน้าประตูเป็นเวลานานแล้วและยังมีไป๋ลู่ยวี๋อีกคน

ไม่รู้ว่าเขาโผล่มาตั้งแต่ตอนไหน

หลังจากที่ฟังมาเนิ่นนาน สมาชิกในทีมทั้งสองคนรู้สึกช็อก เขาโน้มตัวหาโค้ชและกระซิบกระซาบ "การที่ได้กอดนั้นไม่ใช่ว่าได้คบ แต่เป็นความรักที่ไม่สมหวัง"

"จบแล้วโค้ช คุณก่อเรื่องแล้ว คุณทำให้พี่เจ๋อต้องเปิดเผยความรู้สึกกับเทพธิดาแบบนี้"

โค้ชเองก็รู้ตัวว่าได้ทำเรื่องแย่ๆลงไปแล้ว เขาก็รู้สึกเสียใจ เขาพูดด้วยสีหน้าเคืองๆและเอ่ยเบาๆว่า "ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้!"

ทั้งสามคนจ้องตาเขม็งและทันใดนั้นก็มีอีกใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นที่ประตู

“……”

ที่ไหนมีความคึกครื้นที่นั่นมีไป๋ลู่ยวี๋ เดิมทีเขาน่ะแอบฟังความน่าตื่นเต้นนี้อยู่ที่มุมกำแพง แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาได้ยินน้องสาวตัวเองโดนสารภาพรัก

กี่ปีผ่านมาแล้วเนี่ยที่ไม่ได้เกิดเหตุการณ์แบบนี้?

ที่แท้เธอก็ถูกหลานชายของพี่ชายตัวเองตกหลุมพรางเข้าให้ เสน่ห์ของน้องสาวเขานี่ยังคงแพรวพราวอยู่จริงๆ วัยหนุ่มวัยเด็กต่างก็หลงใหลได้ปลื้ม

จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก โค้ชและสมาชิกในทีมทั้งสองคนนั้นไม่ทันตั้งตัว พวกเขาเกือบจะโผเข้าหาอ้อมกอดของซือเจ๋อแล้ว

มีเพียงไป๋ลู่ยวี๋ยืนอยู่ เขาเกาจมูกของเขาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

หนานซ่งอธิบายอาการบาดเจ็บของซือเจ๋อให้โค้ชฟังอย่างละเอียด จากนั้นเธอก็อธิบายข้อควรระวังและให้เขานั่งลงบนรถเข็น สมาชิกในทีมทั้งสองคนก็ได้เข็นซือเจ๋อออกไป

--

ระหว่างทางกลับ บรรยากาศในดูอึมครึมเป็นอย่างมาก

โค้ชและสมาชิกทั้งสองคนดูเหมือนเด็กประถมที่ได้ก่อความผิด พวกเขาแอบมองซือเจ๋อแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

ซือเจ๋อเองก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน เขาเพียงแต่จ้องมองภาพของหนานซ่งบนหน้าจอโทรศัพท์โดยที่ไม่ละสายตาเลย

รอยยิ้มของเธอทั้งอ่อนโยนและอบอุ่น ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ

เขารู้สึกแสบจมูกเล็กน้อย ดวงตาของเขาเริ่มแดงระเรื่อ เขาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้าของเขานั้นดื้อดึงและโศกเศร้า

บางครั้งเขาก็คิดว่าถ้าหากว่าเขาพบเธอเร็วกว่านี้ก็คงจะดี ถ้าเขาแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ก็คงจะดี ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาก็สามารถปกป้องเธอได้ ไม่ทำให้เธอเจ็บปวดมากถึงเพียงนี้

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับอดีตสามีของเธอ แต่วันนี้ที่เขาได้เจอหนานซ่ง เขาสัมผัสได้เลยว่าเธอเปลี่ยนไปมาก

เธอผอมลง อารมณ์ของเธอนั้นเย็นยะเยือกและสงบนิ่ง

เขาเห็นข่าวและรู้ว่าประธานของบริษัทยวี่กรุ๊ป ยวี่จิ้นเหวิน เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

ขณะที่รายงานข่าวในพิธีกรรมเขาก็เห็นหนานซ่ง

ในช่วงที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาอยากจะปลอบโยนเธอ แต่ทุกครั้งที่เขาเปิดวีแชทเธอ เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี

เหตุผลที่เขาสารภาพกับเธอในวันนี้ก็เพื่อให้เธอรู้ว่ายังมีคนที่รักเธออยู่บนโลกนี้ บางครั้งคนที่เธอรักอาจมีเพียงคนเดียว แต่คนที่รักเธอไม่ได้มีเพียงคนเดียว

"พี่เจ๋อ"

เพื่อนร่วมทีมอดไม่ได้และกล่าวว่า "ในเมื่อพี่ชอบหมอหนาน พี่ก็ใจกล้าตามจีบเขาไปดิ! แม้ว่าพี่เขาจะแก่กว่าพี่ แก่กว่าสามปีก็พอดีเลย แล้วอีกอย่างนะก็แค่เรื่องอายุ อายุไม่ใช่ปัญหาเสียหน่อย!"

"จะว่าใช่มันก็ใช่" เพื่อนร่วมทีมอีกคนเอ่ยว่า "พี่สาวคนนั้นสวยมาก ฉันไม่เคยเห็นใครออร่าพุ่งขนาดนี้มาก่อน สภาพของนายก็ดูโอเค ฉันรู้สึกว่าตอนนายกับพี่เขายืนด้วยกันก็ดูเหมาะกันดี!"

โค้ชกระแอมเบาๆ "เอ่อ ให้ฉันพูดหน่อย แม้ว่าตอนนี้นายไม่เหมาะที่จะคบหากัน แต่หากว่านายลองตามจีบหมอหนาน ฉันก็จะสนับสนุนนายนะ!"

ซือเจ๋อหันศีรษะมาและมองทั้งสามคนที่กำลังกระตือรืนร้นและส่งกำลังใจเชียร์ให้เขาออกเดท มุมปากเขาขยับและเอ่ยออกมาอย่างขมขื่น

"ระหว่างฉันกับพี่เขาน่ะ อายุไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ฉันสำหรับพี่เขาน่ะ พี่เขาไม่ได้รู้สึกแบบที่ชายหญิงรู้สึกต่อกัน"

หนานซ่งเม้มริมฝีปาก ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

โดนคนชอบมันก็เป็นเรื่องดีแหละ แต่โดนชอบโดยที่ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้รู้สึกตกใจ

ยิ่งไปกว่านั้นก็คือซือเจ๋อผู้ที่เป็นน้องชายของเธอ

ในความเป็นจริง เธอก็รู้ว่าซือเจ๋อชอบเธอ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอมองว่ามันเป็นความรักแบบที่น้องชายมีต่อพี่สาว เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเป็นความชอบความรู้สึกระหว่างชายหญิง

"ไอ..."

หนานซ่งถอนหายใจยาว เธอพิงโซฟา "บางครั้งเสน่ห์ที่รุนแรงเกินไปก็เป็นภาระเหมือนกันนะ"

ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกไป ลั่วจวินหังและไป๋ลู่ยวี๋ต่างก็กลอกตามองบน

เหยียนยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ท้ายที่สุดก็ต้องกุมแผลตัวเองเอาไว้และขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

"แก เบาๆหน่อย!"

ลั่วจวินหังขมวดคิ้ว จากนั้นเขาเดินไปจัดสายระโยงระยางให้ดีอีกครั้ง

รอยยิ้มบนใบหน้าของเหยียนยวนก็ยังไม่หุบ

ลั่วจวินหังมองเขา "แกประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้วไปจี้จุดหัวเราะของแกเหรอ? ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นแกจะหัวเราะเป็นบ้าเป็นบอขนาดนี้"

หนานซ่งเดินเข้ามา เหยียนยวนหันไปมองเธอ ยิ่งมองก็ยิ่งอยากหัวเราะ

"????"

หนานซ่งมองเหยียนยวนที่ไม่ยอมหยุดหัวเราะ เธอชี้ตัวเองและถามด้วยความประหลาดใจ "ฉันดูน่าขำขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ลั่วจวินหังและไป๋ลู่ยวี๋มองไปที่เธอจากนั้นก็พยักหน้า

"อืม"

"ตลกมาก"

หนานซ่ง "ไปเลย!"

ทั้งสามคนต่างก็หัวเราะเธอ