สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 384

ในชั่วพริบตา วันชาติจีนก็มาถึง เป็นวันหยุดตามกฎหมาย

หนานซ่งไม่ได้กลับไปยังเมืองหนาน เธอยังคงยุ่งอยู่กับงานที่เมืองเป่ย

บริษัท โรงพยาบาล พิพิธภัณฑ์ต่างๆ ชีวิตของเธอวนอยู่กับสถานที่เหล่านี้ เธอยุ่งจนไม่ได้กลับบ้าน เธอเหนื่อยเธอก็หาเตียงหาหมอนและนอนหลับไป

โปรเจ็กต์ 'ไม่ลืมเลือน' ใกล้ถึงเวลาสำคัญแล้ว โบราณวัตถุที่ได้รับการฟื้นฟูชุดแรกจะวางจำหน่ายหลังวันชาติมันมีความหมายอย่างมากสำหรับตระกูลยวี่

สีหน้าของหนานซ่งสงบนิ่ง แต่หัวใจของเธอนั้นกระชับแน่น เธอไม่อาจจะผ่อนคลายได้

ลั่วโยวนวดและยืดเส้นยืดสายให้กับหนานซ่ง เฉวียนเยี่ยเชียนดุด่าเธอไม่รู้จักจบจักสิ้น

"ที่เธอยุ่งขนาดนี้ก็เพราะว่าแกว่งเท้าหาเสี้ยนไง ที่เป็นแบบนี้เพราะเธอขายตัวเองให้กับบริษัทยวี่กรุ๊ป? ทำไมฉันไม่เข้าใจว่าเธอนั้นทุ่มเทแรงใจแรงกายมากขนาดนี้!"

กระดูกในร่างกายของหนานซ่งนั้นแข็งทื่อ เมื่อลั่วโยวยืดเส้นบริเวณไหล่ให้กับเธอมันเกิดเสียงดังกร๊อบจากนั้นเธอก็รู้สึกสบาย

เธอหรี่ตาลงและเอ่ยว่า "ไม่ใช่ว่าฉันจะรีบทำให้ยวี่กรุ๊ปนั้นแข็งแกร่งขึ้นในเร็ววันหรอกหรือ ฉันเองก็จะได้จบๆกับเรื่องนี้เสียที แม่สอนฉันไว้ว่าอย่าผลัดวันประกันพรุ่ง จะทำก็ต้องรีบทำให้มันเสร็จ"

หนานซ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ในเมื่อฉันรับภาระหน้าที่นี้มาแล้วไม่มีเหตุผลที่จะต้องถอยและยอมแพ้ไประหว่างทางหรอก แล้วก็อีกอย่างนะบริษัทยวี่กรุ๊ปและบริษัทตระกูลหนานก็เป็นหุ้นส่วนกันแล้วด้วย ยวี่กรุ๊ปหาเงิน บริษัทตระกูลหนานก็ได้เงิน โปรเจ็กต์ฟื้นฟูโบราณวัตถุถึงแม้ว่าบริษัทยวี่จะเป็นคนทำ แต่อย่างไรในสัญญาผู้รับประโยชน์ของโปรเจ็กต์ก็คือคุณปู่ ฉันเองก็ต้องหาเงินเก็บไว้ในกับเขา"

ลั่วโยวขอให้เธอหันหลัง เธอยืดไหล่เสร็จแล้วจากนั้นก็ยืดเหยียดขาให้กับเธอ

เฉวียนเยี่ยเชียนวางเท้าขวาไว้บนเข่าซ้ายของเขา เขาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาหลังจากได้ยินคำพูดนั้น

"เธอน่ะปกปิดฉัน พูดดีแหละ ใครเหนื่อยก็รู้ตัวเองดี แต่ยังไงคนที่เหนื่อยก็ไม่ใช่ฉัน"

"พอแล้ว พูดให้น้อยลงหน่อย พูดไม่จบไม่สิ้นอยู่นั่นแหละ"

ลั่วโยวไม่ทนฟังอีกต่อไป เธอจ้องมองเฉวียนเยี่ยเชียนตาเขม็ง "ไม่ต้องนั่งตรงนั้นแล้ว ออกไปหยิบผลไม้มาให้พวกเราเลย ฉันหิวแล้ว"

"อยากกินผลไม้อะไร ฉันจะไปหยิบให้"

"ได้หมด กินได้ก็พอ"

"โอเค"

สีหน้าของเฉวียนเยี่ยเชียนเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อได้เผชิญหน้ากับภรรยาของเขา ทำตัวราวกับว่าเป็นหมาโกลเด้น เดินออกไปด้วยท่าทีมีความสุข

หนานซ่งถอนหายใจพร้อมรอยยิ้ม "ที่แท้พี่ชายของฉันพอแต่งงานออกไปก็ออกไปเลยจริงๆ มีภรรยาแล้วลืมน้องสาว พี่สองของฉันนี่ก็เกินไปจริงๆ!"

"ฮ่าๆๆ พี่ฉันก็เป็นแบบนี้"

ลั่วโยวหัวเราะอย่างมีความสุข

หนานซ่งโบกไม้โบกมือไปมา "ไม่เป็นไร พี่สองน่ะไม่สำคัญหรอก หลังจากนี้ให้พี่สะใภ้สองรักฉันก็พอแล้ว"

"ต้องรักเธออย่างแน่นอน"

ลั่วโยวพูดคุยและหัวเราะกับหนานซ่ง

หลังจากที่ยืดกล้ามเนื้อเสร็จแล้ว เมื่อเธอเริ่มขยับตัวและเคลื่อนกระดูก เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นราวกับได้เปิดเส้น ความรู้สึกเหนื่อยล้าก็บรรเทาลง เธอนั่งไขว่ห้างและนั่งเผชิญหน้ากับลั่วโยว

ลั่วโยวกล่าวว่า "อย่าว่าพี่สองของเธอเลย เขารักเธอมาก"

"ฉันรู้"

หนานซ่งพยักหน้าและถอนหายใจ "ฉันมารับตำแหน่งประธานบริษัทยวี่ พวกเขาไม่มีใครยินยอมเลยสักคน แต่พวกเขาก็ห้ามฉันไม่ได้ ทำได้เพียงแค่บ่นไม่กี่คำเท่านั้น"

"ฉันสนับสนุนเธอ"

ลั่วโยวยกมือขึ้นและแตะศีรษะของหนานซ่ง "มีเรื่องมากมาย ที่ในความเป็นจริงมันไม่มีอะไรที่คุ้มค่าหรือไม่คุ้มค่า แต่ก็ต้องมองตัวเองด้วยว่ายอมหรือเปล่า แค่นั้นก็พอแล้ว"

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด "สำหรับเรื่องธุรกิจฉันไม่รู้อะไรเลย ฉันช่วยเธอได้ไม่มากนัก"

หนานซ่งยิ้มเบาๆ "เธอกับพี่สองไปกันได้ดี นี่ก็ช่วยฉันได้มากแล้ว"

เธอเงยหน้าขึ้นและถอนหายใจจากนั้นนั่งลงบนเตียงนวด

"ฉันหวังว่าคู่รักจะต้องได้แต่งงานกันในที่สุด!"

คบหากันด้วยดี รักกันด้วยหัวใจ ไม่ทำให้เจ็บปวด

เฉวียนเยี่ยเชียนเดินเข้ามาพร้อมกับจานผลไม้ แต่เขากลับพูดกับหนานซ่ง "ปู่ตามหาเธออยู่บอกว่าปิ่นปักผมอะไรนั้นซ่อมเสร็จแล้ว"

เมื่อหนานซ่งได้ยินดังนั้น สีหน้าของเธอแปรเปลี่ยนในทันที เธอรีบลงจากเตียง รีบสวมรองเท้าและวิ่งออกไป

"ไม่กินผลไม้แล้วหรือ?"

เฉวียนเยี่ยเชียนตะโกนตามหลัง เขามองดูหนานซ่งรีบวิ่งไป เขาอดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า "วิ่งเร็วขนาดนั้น ก็แค่ปิ่นปักผมอันเดียว ของรักของหวงขนาดนั้นเชียว?"

สีหน้าของลั่วโยวอึมครึมทันใด "คงเป็นเพราะว่าตอนยวี่จิ้นเหวินจากไป เขาคงถือปิ่นปักผมนั้นไว้ในมือไม่ยอมปล่อย"

เมื่อคำพูดนั้นเอ่ยออกมา ริมฝีปากของเฉวียนเยี่ยเชียนอดไม่ได้ที่จะเม้มเป็นเส้นตรง