สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 385

"เกิดอะไรขึ้น?"

เฉวียนเยี่ยเชียนมองไปทางหนานซ่งที่มีเส้นเลือดนูนขึ้นบริเวณหน้าผาก เขาขมวดคิ้ว "อยู่ดีๆเธอเป็นอะไรไป ทำไมจู่ๆถึงปวดศีรษะแบบนี้?"

"กระตุ้นเส้นประสาทสมอง"

ซูรุ่ยเอ่ยด้วยเสียงลุ่มลึก "บวกกับความเหนื่อยล้าในช่วงนี้ ในสภาพแวดล้อมของความเหนื่อยล้าและความกดดันสูง ไมเกรนเป็นสิ่งที่พบได้บ่อยที่สุด"

ไป๋ลู่ยวี๋และเฉวียนเยี่ยเชียนมองไปทางด้านหนานซ่งด้วยแววตาที่เฉียบคม

สีหน้าของทั้งสองคนนั้นดูน่าเกลียด

"ฉันว่าไม่ช้าก็เร็วเธอจะเป็นบ้าจนคลั่งตาย!"

ไป๋ลู่ยวี๋โกรธมากจนอยากจะจิ้มหน้าผากของเธอ แต่เมื่อนึกถึงอาการปวดศีรษะของเธอในตอนนี้ เขาก็ชะงักมือไว้และดึงกลับไป

หนานซ่งปวดหัวและไม่อยากพูดอะไร

เมื่อเห็นสีหน้าที่ยากลำบากของเธอ ลั่วโยวมองเธอด้วยความเป็นกังวล "กินยาไปแล้ว พวกเราจะออกไปด้านนอกให้เธอได้มีพักผ่อน"

เธอวางจานผลไม้ไว้บริเวณหัวเตียงจากนั้นเธอลูบศีรษะของหนานซ่ง

"หากว่าหิวก็กินผลไม้นะ"

เมื่อเทียบกับพี่ชายที่ดุร้าย พี่สะใภ้ยังเอาใจเธอมากกว่าเสียอีก

หนานซ่งฝืนยิ้ม เธอเอนตัวลงและหลับตา

ภายในใจของทุกคนถอนหายใจ พวกเขาค่อยๆเดินออกไปจากห้องทีละคนจากนั้นประตูก็ปิดลงอย่างแผ่วเบา

คุณปู่หนานนั่งยองๆสูบบุหรี่อยู่ข้างกำแพง เมื่อเห็นพวกเขาเดินออกมา เขาก็เงยหน้าขึ้นและถาม "เด็กน้อยซ่งเป็นอย่างไรบ้าง?"

"กินยาแล้วก็นอนหลับไปแล้ว"

ซูรุ่ยพูดออกมาและถามคุณปู่หนานว่า "เห็นว่าเป็นผลจากปิ่นปักผมเหรอ?"

"ใช่"

คุณปู่หนานเอ่ย "ก่อนหน้านี้ปิ่นปักผมหักออกเป็นสองท่อน เสี่ยวซ่งเอามาให้ฉันซ่อมแซม เดิมทีฉันคิดว่ามันไม่สามารถกลับไปเป็นดังเดิมได้อีกแล้ว แต่วันนี้เมื่อเห็นมัน สภาพมันกลับมาเป็นปกติดังเดิม"

"เป็นปกติดังเดิม?"

ไป๋ลู่ยวี๋ดูประหลาดใจ ในตอนนั้นเขาเองก็อยู่ด้วย แต่เขาเห็นกับตาว่าปิ่นปักผมครึ่งหนึ่งหล่นจากฝ่ามือของยวี่จิ้นเหวินและยังเปื้อนเลือดอีกด้วย

ส่วนอีกครึ่งหนึ่งอยู่ในมือของเหยียนยวน

ปิ่นปักผมหักเป็นสองท่อน คนสองคนถือไว้คนละท่อน คนหนึ่งตาย คนหนึ่งรอด

ต้องบอกเลยว่านี่คือเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจมาก

เมื่อคิดได้ดังนั้นไป๋ลู่ยวี๋ก็รู้สึกขนลุก เขาเอ่ยถามกับปู่หนานว่า "แล้วมันซ่อมได้อย่างไร? ใช้กาวทาติดกันหรือ?"

"ไม่ได้แค่ทาให้ติดกัน แต่มันไม่มีรอยแตกหักเลย"

หนานซานไฉพ่นควันบุหรี่ออกมา เขาจ้องมองนัยต์ตาคู่นั้น "ฉันอยู่ในวงการนี้มาหลายปีแล้ว วัตถุแปลกๆฉันเองก็เคยเห็นมาบ้าง แต่ปิ่นปักผมไม้นี้เป็นครั้งแรกเลย"

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจและพวกเขาก็มองหน้ากัน

"คุณปู่ ปิ่นปักผมไม้อยู่ที่ไหนเหรอ ให้พวกผมดูหน่อยได้ไหม?" ไป๋ลู่ยวี๋ลูบมือไปมาและแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นวัตถุวิเศษ

หนานซานไฉเคาะปลายบุหรี่สองครั้งและมองไปทางห้องพักพร้อมกับเอ่ย "อยู่ในมือของเด็กน้อยซ่ง"

ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังห้องพักด้วยแววตาที่ซับซ้อน

ภายในห้อง หนานซ่งกำลังสัมผัสปิ่นปักผมอันนั้นด้วยนิ้วที่เรียวยาวของเธอ

เธอยังปวดหัวอยู่และเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่เมื่อเธอหลับตา เธอกลับนอนไม่หลับ

ทันทีที่เธอหลับตาลง ภายในสมองของเธอก็จะนึกถึงแต่ยวี่จิ้นเหวิน!

ให้ตายเหอะ!

จนกระทั่งตอนนี้แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วยวี่จิ้นเหวินไม่ยอมปล่อยเธอไปหรือเธอเองที่ไม่ยอมปล่อยเขาไป

ว่ากันว่าคนที่ตายไปแล้วไม่ขึ้นสวรรค์ก็จะลงนรก

เขาอยู่บนสวรรค์หรือเปล่า

งั้นในตอนนี้เขากำลังแอบหลบซ่อนอยู่หลังก้อนเมฆใช่ไหม?

แอบมองเธออยู่หรือเปล่า?

หนานซ่งยิ้มอย่างขมขื่น เธอหลับตาลงและสัมผัสดอกลิลลี่ในมือของเธอ : เธอกลัวว่าเธอจะเป็นบ้าไปจริงๆ

*

ซูรุ่ยและไป๋ลู่ยวี๋มาที่โรงพยาบาลและบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับปิ่นปักผมให้ลั่วจวินหังและเหยียนยวนรับฟัง

ร่างกายของเหยียนยวนนั้นดีขึ้นมาก เขาสามารถพูดได้เกือบจะเป็นปกติแล้ว

เมื่อได้ยินว่าปฏิกิริยาของหนานซ่งที่มีต่อปิ่นปักผมนั้นรุนแรง เหยียนยวนอดไม่ได้ที่จะบีบมือของเขาและนึกถึงช่วงเวลาที่รถพลิกคว่ำ รถพลิกไปพลิกมาและมีร่องรอยของเลือดกระจายไปทั่ว

เขายิงเฉียวเหลิ่งและเล็งไปยังศีรษะของเขา ในขณะเดียวกัน รถบรรทุกขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้าหาพวกเขา

เขานั่งเบาะข้างคนขับ ซึ่งอยู่ในตำแหน่งที่อันตรายที่สุด แต่เมื่อถึงช่วงเวลาฉุกเฉิน ยวี่จิ้นเหวินหักเลี้ยวทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

ทันใดนั้นรถก็พลิกคว่ำ

เขาปวดศีรษะมากราวกับกำลังจะตาย เขารู้สึกว่าคอของเขานั้นอาจจะหัก