สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 393

ช่างน่าสงสารเสียจริง

ยวี่จิ้นเหวินเจ็บปวดจนอยากร้องไห้ แต่อายที่จะร้องออกมา

อันที่จริงเข็มที่ทิ่มเข้าไปไม่ได้เจ็บขนาดนั้น แขนขาของเขายังกึ่งอัมพาต ยังไม่สามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดได้ทั้งหมด สิ่งที่ลั่วอินต้องทำคือค่อยๆกระตุ้นความรู้สึกของแขนขาผ่านการฝังเข็ม ทักษะการฝังเข็มของเธอนั้นสุดยอดมาก...แต่แค่ เขากลัวเข็ม

“ทำตัวน่าสงสารก็ไม่มีประโยชน์ มันแค่เพิ่มความสะใจของการทรมานนายก็เท่านั้น”

ลั่วอินพูดด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยม พูดจบ เธอก็ยกเข็มขึ้นและฝังเข็มลงไปในขาของยวี่จิ้นเหวิน

*

หนานซ่งมีเวลาว่าง ก็รีบไปเยี่ยมเหยียนยวนที่คลินิคแพทย์แผนจีนซูฉือ

ฟู่ยวี่เองก็ตามไปด้วย

เมื่อไปถึงห้องพักผู้ป่วย ซูยินกำลังทำความสะอาดห้องอย่างขยันขันแข็ง เมื่อเธอเห็นหนานซ่ง เธอก็ตะโกนอย่างมีความสุขว่า "คุณอา"

และทันทีที่เธอเห็นฟู่ยวี่ ใบหน้าที่มีความสุขของเธอนั้นก็ทรุดลง

"นายมาที่นี่ทำไม?”

ฟู่ยวี่แตะจมูกของเขา “ฉันมาเยี่ยมคุณเหยียน”

"เกี่ยวอะไรกับนาย? ออกไปเดี๋ยวนะ! ออกไป!”

ซูยินยกไม้กวาดในมือขึ้น หนานซ่งหลีกเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว ฟู่ยวี่ถูกไม้กวาดตีเข้าอย่างจัง

“พัฟ… ซูยิน!”

ฟู่ยวี่ถูกไม้กวาดตี ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ "เธอตีฉัน?”

"แล้วทำไม?”

ซูยิน: "นายมาที่นี่ทำไม ไปหาสาวๆของนายสิ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”

“อย่าโอ้ย หยุดตีได้แล้ว ทรงผมใหม่ของฉัน!”

ฟู่ยวี่จับหัวแล้วดิ้น "ฟังฉันอธิบายก่อน ... "

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย จะมาอธิบายกับฉันทำไม!”

แรงอาฆาตของซูยินแรงมาก “ฟังให้ดี ตอนนี้ฉันไม่ชอบนายแล้ว ชอบหมายังดีกว่าชอบนาย อย่างน้อยหมามันก็ซื่อสัตย์!”

ฟู่ยวี่: "?"

หมายังดีกว่าเขา?

หมาทำอะไรผิด?

เอ้ย เขาทำอะไรผิด?

“ยินยิน…”

เขาต้องการที่จะอธิบาย แต่ซูยินไม่อยากฟัง และปิดประตูเสียงดัง "ปั๊ง"

ทิ้งฟู่ยวี่ไว้ข้างนอก

หนานซ่งและเหยียนยวนดูทั้งคู่ทะเลาะกัน พวกเขาต้องตกตะลึง

ฉากนี้ เหมือนคู่สามีภรรยาที่กำลังจะหย่าร้างกัน ทะเลาะเป็นสีสันของชีวิตคู่

หนานซ่งขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ

ยินยินบ้านเราทำใจได้แล้ว

กำลังจะปรบมือให้เธอ

ทันทีที่ซูยินปิดประตู ดวงตาของเธอแดงก่ำ น้ำตาร่วงหล่นลงมาราวกับน้ำตก

ฟู่ยวี่ยังคงเคาะประตู "ยินยิน ฟันฉันอธิบายก่อน...”

"ไปให้พ้น!"

ซูยินตะโกนที่ประตู เสียงของเธอสั่นเทา

ร่างกายของฟู่ยวี่ตกตะลึง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง: เธอร้องไห้เหรอ?

ในที่สุดเสียงเคาะประตูก็หยุดลง

ซูยินยกมือขึ้นและเช็ดน้ำตา ในมือยังคงถือไม้กวาด กลืนน้ำลายแล้วพูดว่า : “คุณอานั่งก่อน ฉันจะไปทำความสะอาดห้องน้ำ”