สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 394

ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาซูยินยังบวมแดงอยู่

น่าสงสารเหมือนกระต่ายน้อยเลย

รักแรกกลายเป็นแบบนี้ เฮ้อ

เดิมทีหนานซ่งที่รู้สึกปวดหัวกับหลานสาว แต่ตอนนี้มีแค่ความเอ็นดู

เขาบอกว่ารักแรกเป็นสิ่งที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก แต่ก็เจ็บปวดง่ายที่สุด ดีไม่ดีอาจจะทำให้ฝังใจ งั้นคงต้องทำลายชีวิตที่เหลือไปแน่นอน

"คุณน้า" ซูยินเอ่ยเรียกหนานซ่งด้วยเสียงแหบพร่า

"อะไรกันเนี่ย"

หนานซ่งโบกมือให้ซูยิน แล้วดึงเธอมาใกล้ๆ นิ้วมือก็ลากผ่านจมูกเธอเบาๆ "ไหนบอกว่าไม่ชอบแล้วไง ร้องไห้ทำไมล่ะ?"

"หนูโกรธ"

จมูกซูยินแดง "เมื่อก่อนได้ยินเขาพูดว่าจะคบผู้ชายเจ้าชู้ไม่ได้ หนูยังไม่รู้สึกอะไร เพราะยังไงก็กลับตัวกลับใจได้ แล้วผู้ชายที่หน้าตาหล่อก็ดึงดูดผู้หญิงง่ายอยู่แล้ว ก็ถือว่าปกติ แต่ว่า แต่ว่า……"

เธอโกรธจนกระทืบเท้า "แต่ว่าเขาเจ้าชู้เกินไป แฟนเก่าเหมือนหญ้าข้างทาง ขึ้นเต็มไปหมดเลย! ตัดยังไงก็ตัดไม่หมด!"

"บอกเธอตั้งนานแล้ว เธอไม่เชื่อฟังเอง"

หนานซ่งเอ่ย "แม้แต่นกของตัวเองผู้ชายยังห้ามไม่ได้ เธอยังคาดหวังให้เขาห้ามใจตัวเองเหรอ?"

แต่ประสบการณ์ของต่างๆ พูดไปก็แค่นั้น ต้องเจอกับตัวเองถึงจะรู้

พอซูยินได้ยินที่หนานซ่งพูด จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย "นก? นกอะไรคะ?"

"……"

หนานซ่งเม้มปาก ไม่รู้ว่าควรอธิบายคำถามที่ไร้เดียงสาของเธอยังไง

เหยียนยวนหลุดขำ จึงไอเสียงเบา

ซูยินหันมองไปที่เขาด้วยดวงตาไร้เดียงสา เหยียนยวนจึงพูดเปลี่ยนประเด็น "มีคนมาหาเรื่องเราเหรอ?"

จุดสนใจของเด็กเปลี่ยนแปลงง่าย พอพูดถึงเรื่องนี้ซูยินจึงโมโห

"ใช่ค่ะ พวกเธอรวมกลุ่มกันชื่อพันธมิตรแฟนเก่า วิ่งมาไล่ฆ่าหนู ดักหนูในซอยเล็กๆ แล้วเอาแต่เรียกหนูว่าน้องสาว ใครน้องสาวพวกเธอ หนูไม่มีพี่สาวเยอะขนาดนั้น! มีคนหนึ่งยังอยากจะตบหนู โชคดีที่หนูเรียนศิลปะป้องกันตัวมา เลยรับมือได้"

หนานซ่งฉวยโอกาสสั่งสอนเธอ "เมื่อก่อนให้เธอเรียนเธอไม่อยากเรียน ไม่งั้นคงไม่โดนไล่ไปถนนสิบสามเส้นอย่างทุลักทุเลแบบนี้หรอก"

"ถนนสิบสามเส้น"

เหยียนยวนอดพึมพำไม่ได้ "เราวิ่งเก่งจริงๆ"

จุดสนใจที่น่าประหลาดนี้

หนานซ่งกับซูยินจึงหลุดขำออกมา

……

"ร่างกายฟื้นฟูได้ดีนะคะ พี่เหยียน"

หนานซ่งจัดการให้เหยียนยวนไปตรวจ แล้วดูประวัติการรักษาของเขา ซึ่งรู้สึกพอใจกับสภาพร่างกายของเขาตอนนี้มาก

"ถ้าฟื้นฟูเร็วแบบนี้ เดี๋ยวปีหน้าพี่ก็กระโดดโลดเต้นได้แล้วค่ะ"

หนานซ่งยิ้มให้กำลังใจเขา "สู้ต่อไปนะคะ"

เหยียนยวนยิ้มอ่อน "อื้อ"

เห็นปิ่นปักผมข้างหลังศีรษะของหนานซ่ง แววตาเขาก็เบิกโต "ปิ่นปักผมวันนี้ของเธอ เป็นปิ่นปักผมไม้ที่หักเหรอ?"

หนานซ่งอึ้งเล็กน้อย แล้วจับปิ่นปักผม จากนั้นจึงพยักหน้า "ใช่ค่ะ"

"ซ่อมเสร็จแล้ว?" เหยียนยวนรู้สึกประหลาดใจ

หนานซ่ง "อื้อ"

เหยียนยวนพึมพำ "ไม่คิดเลยว่าปิ่นปักผมที่หักไปแล้ว ยังซ่อมได้อีก"

อารมณ์หนานซ่งซับซ้อน แล้วฝืนยิ้ม "ใช่ค่ะ ฉันก็รู้สึกมหัศจรรย์เหมือนกัน"

ไม่อยากพูดถึงประเด็นนี้อีก เธอจึงเอ่ยย้ำกับซูยินแล้วก็อวิ๋นไห่ ก็เตรียมตัวกำลังจะไปแล้ว ยังต้องไปพิพิธภัณฑ์อีกรอบ

"ช่วงนี้พี่ใหญ่ไปไหนเหรอคะ ไม่มาเหรอคะ?"

เหยียนยวนส่ายหน้า "บอกว่ามีเรื่องต้องเคลียร์ ไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร"

หนานซ่งขมวดคิ้ว "จริงๆเลย โทรหาเขาก็โทรไม่ติด ฉันคิดว่าเขาแอบกลับประเทศYไปแล้วซะอีก"

ช่วงนี้ลั่วจวินหังไปไหนมาไหนลับๆ น้องๆไม่รู้เลยว่าเขาไปไหน