สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 40

ฟู่ยวี่กับยวี่จิ้นเหวินหันมองไปทางหนานซ่งอย่างไม่ได้นัดหมายพร้อมกัน เห็นใบหน้าที่เย็นชาของเธอ ใจจึงเกร็งทันที

เธอโมโหใช่ไหม?

หนานซ่งรู้สึกโมโหเล็กน้อย แต่หลายปีที่ผ่านมาเธอเก็บซ่อนอารมณ์จนชินแล้ว ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้า ตอนนี้น้อยคนมากที่จะทำให้เธอโมโหได้ อารมณ์เสียเพราะผู้ชายปัญญาอ่อนพวกนี้ ไม่จำเป็น

เพราะการประมูลสร้อยคอมรกตเขียวจากโคลอมเบียทำให้งานครึกครื้นมาก จึงทำให้ตอนที่นำชามเคลือบขนาดเล็กขึ้นมาประมูล หลายๆคนก็เริ่มไม่สนใจแล้ว

แน่นอน ต้องเป็นคนนอกวงการอยู่แล้ว

คนในวงการ อย่างหนานซ่งที่เป็นนักสะสม รอชามเคลือบตั้งนานแล้ว ยิ่งเป็นของดี ก็ต้องนิ่งเข้าไว้

พิธีกรประกาศราคาประมูล "หนึ่งล้าน"

หนานซ่งไม่ได้ยกป้าย ส่งสายตาให้กู้เหิงยกป้ายแทน "หนึ่งล้านหนึ่งแสน"

คนในงานยังอึ้งอยู่กับ"ยี่สิบล้านหนึ่งหมื่น"ของกู้เหิงเมื่อกี้อยู่ ไม่รู้ว่าคนคนนี้แกล้งรวย หรือว่าเขารวยจริงๆ

กำลังทรัพย์ของพวกเขาต้องสู้ไม่ไหวอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นพอเห็นกู้เหิงยกป้าย คนที่สนใจอยากประมูลก็ค่อยๆวางป้ายลงอย่างเจียมตัว

หนานซ่งต้องการผลลัพธ์แบบนี้แหละ หนึ่งล้านหนึ่งแสนนับไปสองครั้งแล้ว ตอนที่กำลังจะเคาะนับสาม กลับมีเรื่องเกิดขึ้นอีก

"หนึ่งล้านสองแสน"

เธอหันหน้าไป แล้วใช้หางตามองกวาด จึงเห็นยวี่จิ้นเหวินที่ใบหน้านิ่งเฉยยกป้าย

หนานซ่งจึงขมวดคิ้วแน่น

วันนี้หมอนี่ยกป้ายจนติดใจเหรอ?

เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเขาชอบออกหน้าขนาดนี้เลย

กู้เหิงยกป้ายอีกครั้ง "หนึ่งล้านสามแสน"

ยวี่จิ้นเหวินก็ยกป้ายอีกครั้ง "หนึ่งล้านสี่แสน"

กู้เหิงเหลือบมองมาทางหนานซ่ง หนานซ่งก็กะพริบตาให้เขา กู้เหิงจึงยกป้ายอีกครั้ง "หนึ่งล้านห้าแสน"

ยวี่จิ้นเหวินจะยกอีกครั้ง แต่ฟู่ยวี่ห้ามเขาไว้ "ไอ้นี่ แกดูไม่ออกเหรอว่านั่นเป็นคนของหนานซ่ง?"

"ดูออก" ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยถาม "แล้วยังไง?"

ฟู่ยวี่ประหลาดใจมาก "ในเมื่อดูออกแล้ว แกยังจะแข่งกับเขาทำไม?"

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างเรียบนิ่ง "ฉันไม่ได้แข่ง ชามเล็กสี่ใบนั้น ฉันชอบ"

ฟู่ยวี่ : "……"

เมื่อก่อนเขายังไม่รู้ว่าผู้ชายซื่อบื้อหน้าตาเป็นยังไง แต่ตอนนี้รู้แล้ว

"หนึ่งล้านห้าแสนนับหนึ่ง หนึ่งล้านห้าแสนนับสอง……โอเคครับ คุณผู้ชายคนนี้ประมูลในราคาหนึ่งล้านหกแสน"

ไป๋ลู่ยวี๋หันมองมาทางยวี่จิ้นเหวิน พร้อมพูดกับหนานซ่งว่า "เหมือนเขาจะสู้กับเธอให้สุด เขาไม่รู้เหรอว่ากู้เหิงเป็นคนของเธอ?"

"เขารู้" หนานซ่งกัดฟันแน่น

เธออยากจะกลืนคำพูดเมื่อกี้ อะไรไม่โมโหง่ายๆ ตอนนี้เธอ โมโหมาก!

หนานซ่งไม่สนใจกู้เหิงอีก จึงยกป้ายในมือตัวเองขึ้น "สองล้าน!"

จะสู้ไม่ใช่เหรอ? งั้นก็สู้ให้ถึงที่สุดแล้วกัน

ยวี่จิ้นเหวินก็ทำตามที่เธอหวัง แล้วยกป้ายอีกครั้ง "สองล้านหนึ่งแสน"