สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 39

ของสิบกว่าชิ้นที่ประมูลกันก่อนหน้านั้นรวมกันไม่ถึงห้าล้าน แต่พอของของหนานซ่งกลับเริ่มต้นเจ็ดล้านเลย!

นี่เป็นเศรษฐีที่มาจากไหนเนี่ย?

คนนอกวงการก็ชะโงกหน้าออกมา เพราะที่นั่งของพวกเขาไกลเกินไป จึงเห็นแค่แผ่นหลังที่สวยสง่ารางๆภายใต้แสงไฟที่ค่อนข้างมืด

แค่แผ่นหลังก็ดูรวยแล้ว

"สร้อยคอนี้ อะไรโคลอมเบีย อะไรมรกตเขียว แพงขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เสียงซุบซิบของผู้คนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

คนที่อยู่ในวงการกลับเอาแต่จ้องมรกตที่ประกายยิบยับบนเวทีอย่างไม่ละสายตา แล้วแอบคิดเงินในบัญชีตัวเอง อยากได้มากจริงๆ แต่กำลังทรัพย์ไม่พอ

แววตายวี่จิ้นเหวินก็เป็นประกาย มองไปทางหนานซ่งที่อยู่ในมุมมืด แล้วจำสร้อยคอเส้นนั้นได้ เป็นเส้นที่เธอใส่มาในงาน

ฟู่ยวี่คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น "เอ๋ นี่เป็นสร้อยคอที่หนานซ่งใส่มาไม่ใช่เหรอ ถอดลงมาอย่างนี้เลย? เธอก็ตัดใจได้เนอะ"

เวทีการประมูลที่นิตยสารแฟชั่นจัดค่อนข้างเล็ก ไม่ค่อยมีของดีอะไร อย่าพูดถึงฟู่ยวี่เลย ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่เคยสนใจเลย ไม่เคยเข้าร่วมด้วย ที่มาวันนี้ ก็มาเพราะหนานซ่ง

เพราะตอนที่ฟู่ยวี่เล่นโซเชียลแล้วเห็นรายชื่อแขกในงานของนิตยสารจุดศูนย์ แฟนคลับต่างๆก็ดีใจที่ไอดอลตัวเองถูกรับเชิญ รู้สึกว่าไอดอลตัวเองน่าภาคภูมิใจมาก!

ทีแรกฟู่ยวี่ยังหัวเราะเยาะพวกแฟนคลับ แต่พอเห็นชื่อหนานซ่งในนั้น ก็สนใจขึ้นมาทันที แล้วรีบไปหาการ์ดเชิญ พร้อมถามยวี่จิ้นเหวิน "จะไปไม่ไป?"

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองเขา "หนานซ่งไปหรือเปล่า?"

"ไม่แน่" ฟู่ยวี่พูดความจริง แล้วพูดอีกว่า "ถ้าไปล่ะ?"

ยวี่จิ้นเหวิน "ไป"

ในเมื่อนัดเจอไม่ได้ แล้วไม่รู้ตารางงานของเธอด้วย นอกเสียจากต้องลองไปเสี่ยงดวง เขาทำอะไรได้อีก?

ทั้งชีวิตยวี่จิ้นเหวินไม่เคยต่ำต้อยขนาดนี้มาก่อน

นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องชดใช้เพราะเขาเย็นชาใส่ผู้หญิงคนนี้มาสามปีงั้นเหรอ?

เขารู้สึกว่า : เหนื่อยใจมาก

ไป๋ลู่ยวี๋มองลำคอที่ว่างเปล่าของหนานซ่ง จึงเอ่ยว่า "ฉันจำได้ว่าเธอชอบสร้อยเส้นนี้มาก ตัดใจได้เหรอ? เพื่อเป็นหน้าเป็นตาให้อาฉัน ไม่ต้องขนาดนี้หรอก"

ไป๋ยีถิงก็พูดว่า "ใช่เสี่ยวซ่ง หนูมาก็เป็นหน้าเป็นตาให้อามากแล้ว ไม่ต้องบริจาคของที่แพงขนาดนี้หรอก"

หนานซ่งยิ้มอ่อน

"แค่สร้อยเส้นเดียว ไม่ต้องรู้สึกหนักใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ แล้วอีกอย่าง ก็ถือว่าทำบุญบริจาค เงินแค่นี้ไม่มากหรอกค่ะ ถ้าไม่มีคนประมูล เดี๋ยวหนูค่อยรับกลับมา"

หนานซ่งมีสร้อยเพชรพลอยมรกตเยอะมาก นี่แค่เส้นเดียว บริจาคไม่รู้สึกเสียดาย รับกลับคืนมาก็ไม่เลว

พิธีกรเห็นของดีๆจึงเอ่ยแนะนำทันที แล้วพูดชมว่ามรกตเขียวดีแค่ไหน "คุ้มค่ากับเจ็ดล้านแน่นอนครับ ถ้าพลาดคงเสียดายน่าดู……ได้ครับ เจ็ดล้านหนึ่งแสน!"

ฉินเจียงหยวนยกป้ายสูงๆ เหมือนกลัวว่าหนานซ่งจะไม่เห็น แถมยังฉีกยิ้มใส่เธออีก

หนานซ่งไม่สนใจด้วยซ้ำ เธอยอมใช้เงินสิบล้านประมูลกลับมา ก็ไม่อยากให้ของที่ตัวเองเคยใส่ตกไปในมือสกปรกของเขา

หนานหยาที่อยู่ข้างๆอิจฉาตาร้อน แม้แต่ของประมูลฉินเจียงหยวนยังขี้เหนียวเอามา เธอเป็นคนที่ไปขโมยมาจากตู้สะสมของคุณพ่อมาให้เขา ตอนนี้กลับยอมเสียเงินเจ็ดล้านหนึ่งแสนประมูลสร้อยของหนานซ่ง?

เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

"พี่หยวน นี่แพงเกินไป พี่จะเอาเงินเยอะขนาดนั้นมาจากไหน"

หนานหยาร้อนรนใจ ห้ามปากไม่ทัน แล้วข้างๆก็มีไมโครโฟนพอดี เสียงจึงดังกระจายไม่ทั่วห้องโถง ผู้คนจึงเริ่มหัวเราะเยาะกัน

"คุณชายฉิน ไม่มีเงินก็ช่างเถอะ อย่าฝืนตัวเองเลยครับ"

มีคนพูดประชดฉินเจียงหยวน ฉินเจียงหยวนหน้าแตก จึงเบิกตาโตจ้องหนานหยา "ผมเป็นถึงประธานบริษัทตระกูลฉิน เงินแค่นี้จะไม่มีได้ยังไงกัน?"

เขาไม่อยากเสียเงินกับหนานหยา ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ยอมเสียเงินเพื่อผู้หญิงคนอื่น