สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 416

ตอนที่ยวี่จิ้นเหวินไปที่เหมยซูเขาได้แต่มองแม่ของเขาจากระยะไกล เธอนั่งอยู่ในขณะนั้น และเขาคิดว่าอาการบาดเจ็บที่ขาของเธอยังไม่หายดี

จู่ๆเธอก็ลุกขึ้นเดินได้!

ยวี่เฟิ่งเจียวมองไปที่ลูกชายของเธอ ตื่นเต้นเกินกว่าจะพูดได้ และกอดเขาแน่น

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่ได้กอดลูกชายแน่นขนาดนี้

เนื่องจากขาของเธอพิการ ปฏิสัมพันธ์และการสื่อสารระหว่างแม่และลูกมันจึงดูน่าสมเพช นับประสากอดอะไรกันแบบนี้

ติงเหมาส่ง ยวี่เฟิ่งเจียวกลับมาและมองดูการกอดลูกชายของเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

โชคดีที่เป็นแค่กอด

หลังจากที่ผู้หยิ่งจองหองมองดูลูกชายของเธอ อารมณ์ความเป็นแม่ของเธอก็แตกออก ดูแล้วอ่อนโยนมาก

น้าเว่ยยืนอยู่ข้างหลังยวี่เฟิ่งเจียวทั้งยิ้มและร้องไห้

“ได้ยินมาว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ คุณหญิงเป็นกังวลและอยากกลับมาหาคุณเร็วๆ เธอมองไม่เห็นคุณ แต่จู่ๆ เธอก็ยืนขึ้นและเดินเหมือนบินได้ ซึ่งทำให้พวกเราประหลาดใจมาก!”

ติงเหมายิ้มและพูดว่า “ขาของเธอเกือบจะฟื้นตัวทั้งหมดแล้ว เธอมีอุปสรรคทางจิตใจและไม่กล้า แต่ตอนนี้เธอเป็นแรงกระตุ้นทำให้เธอแข็งแกร่ง”

ไม่ต้องพูดถึงแค่เดิน ตอนนี้ ยวี่เฟิ่งเจียวสามารถบินได้โดยตรงเลย

ยวี่เฟิ่งเจียวลุกขึ้นจากแขนของ ยวี่จิ้นเหวินและมองขึ้นไปที่เขาด้วยน้ำตาบนใบหน้าของเธอ "ลูก... "

“ครับแม่” ยวี่จิ้นเหวินตอบรับแล้วเรียก: “แม่ ผมขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเป็นกังวลและทำให้แม่เศร้าใจ”

"อย่าพูดคำว่าขอโทษ การที่ลูกยังมีชีวิตอยู่ มันก็มากกว่าสิ่งอื่นใดแล้ว"

จิตใจที่แข็งกระด้างของ ยวี่เฟิ่งเจียวนั้นอ่อนลงอย่างสมบูรณ์เมื่อเขาเห็นลูกชายของเธอกลับมาอย่างปลอดภัย

นี่คือลูกชายคนเดียวของเธอ!

เธอไม่อยากทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดของคนผมขาวที่ต้องส่งคนผมดำไป

“ลูกต้องมีชีวิตที่ดี ดังนั้นอย่าจากไปก่อนแม่ ได้ยินไหม!”

ในที่สุด ยวี่เฟิ่งเจียวก็ฟื้นความยิ่งใหญ่ของเธอในฐานะแม่และเตือนลูกชายของเธอ

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าซ้ำๆ “ผมได้ยินแล้ว”

ในห้องครัวเก็บอาหารไว้สำหรับยวี่เฟิ่งเจียวและคนอื่นๆ ความกระหายของ ยวี่เฟิ่งเจียวเต็มไปด้วยอารมณ์และไม่สามารถกินอะไรได้ แต่ติงเหมากินอย่างมีความสุข

ท้องฟ้ากว้างใหญ่และอาหารก็ใหญ่ที่สุด

“เสี่ยวติง กินนี่สิ”

นายหญิงยวี่ชอบหมอติงมาก เขามีความสามารถ บุคลิกดีใจกว้างและไร้เดียงสาเกินที่หายาก เธอชอบมันได้อย่างไร?

ติงเหมากินข้าวและพยักหน้า "อืม อร่อยนะ"

คุณนายยวี่สองพูดทันทีว่า “ฉันทำ!”

ความภูมิใจที่ไม่เคยมีมาก่อน

คุณนายยวี่สามแนะนำอาหารของเธอทันที “หมอติง ฉันทำสิ่งนี้ และเสี่ยวซ่งช่วยฉันปรุง คุณลองทานดู”

ติงเหมาหยิบตะเกียบคีบมาทานและชมเชยซ้ำแล้วซ้ำเล่า “อันนี้ก็อร่อยเหมือนกัน!”

คุณนายยวี่สามก็ภาคภูมิใจเช่นกัน

ยวี่เจียหางและ ยวี่เจ๋ออวี่มองหน้ากันแล้วใส่ร้ายอย่างเงียบ ๆ การแก้คงไม่ใช่แค่เพียงเล็กน้อยนั่นคือความสามารถของพี่หนานในการเปลี่ยนการทุจริตให้เป็นปาฏิหาริย์

เพียงขอให้แม่ทั้งสองสามารถรับรู้ความจริงข้อนี้ได้

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกัน ยวี่เฟิ่งเจียวพา ยวี่จิ้นเหวินกลับไปที่บ้านของเธอ แต่ หนานซ่งไม่ได้ตามไป

แม่ลูกไม่เจอกันนานต้องมีอะไรพูดกัน

หนานซานไฉ, เหวินจิ่งอี้และ นายท่านยวี่ที่กำลังดื่มชาพูดคุยกันในห้องชงชา

หนานซ่งพาติงเหมาไปที่ลานบ้านเพื่อดูดอกไม้ที่ยวี่เฟิ่งเจียวปลูกไว้

“อาจารย์ติง ตอนนี้คุณกับคุณน้ายวี่ถึงไหนกันแล้ว”

ติงเหมากำลังไล่ตามวัชพืชในดอกไม้ด้วยถุงมือของเขา เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็หันกลับมา "ห๊ะ?"

หนาน ซ่ง มองมาที่เขา “คุณช่วยน้ายวี่ยืนขึ้นได้ ด้วยคุณูปการมากมาย นายท่านยวี่ถือว่าคุณเป็นลูกเขยแล้ว อย่าบอกนะว่าคุณไม่มีความคิดอะไรเลย”