สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 417

“แม่ครับ ดื่มน้ำหน่อย”

ยวี่จิ้นเหวินรินน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้ยวี่เฟิ่งเจียว  ยวี่เฟิ่งเจียวมองไปที่ลูกชายของเธออย่างตั้งใจยังคงรู้สึกเหมือนฝัน

“ลูกเอ๋ย เกิดอะไรขึ้น แม่เห็นศพลูกด้วยตาเองและดูการฝังด้วยตาตนเอง รอดมาได้อย่างไร”

ยวี่เฟิ่งเจียวพายวี่จิ้นเหวินนั่งลงและถามเขา

ยวี่จิ้นเหวินเห็นขมับสีขาวของแม่และรอยย่นที่มุมตาของเขา เขารู้สึกว่าแม่ของเขาแก่ขึ้นมากในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา

ความเจ็บปวดที่คนผมขาวส่งถึงคนผมดำเท่านั้นที่จะเข้าใจได้เฉพาะผู้ที่มีประสบการณ์เท่านั้น

“ลูกได้สัมผัสถึงการนอนในห้องเก็บศพหรือยัง”

ยวี่เฟิ่งเจียวส่ายหัว คิดถึงฉากในวันนั้นที่ยังคงทำให้เธอปวดใจ “ช่วงเวลาที่พวกเขานำผ้าสีขาวลงและเห็นมันแล้วทนไม่ไหว ไม่มีความกล้าหาญนั้น การเผาศพและการฝังศพนั้น ทั้งหมดจัดการโดยเสี่ยวยวี่ และเสี่ยวซวี่ "

หลังจากพูด ยวี่เฟิ่งเจียวก็เงยหน้าขึ้นมองเขา “ลูกหมายถึงศพนั้นไม่ใช่ลูก”

“ไม่ใช่ ไม่งั้นผมจะนั่งต่อหน้าแม่ได้ยังไง”

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะและเล่าเรื่องเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรวมถึงพ่อแม่ของ หนานซ่งเขาพูดโดยไม่ปิดบัง

โดยเขาได้รับคำสั่งพิเศษโดย ลั่วอิน

“เมื่อตอนเธอกลับไป พวกเขาต้องถามอย่างแน่นอนว่าใครเป็นคนช่วยชีวิตเธอไว้ ไม่จำเป็นต้องเปิดเผยให้คนอื่นรู้ แต่สำหรับแม่ของคุณ คุณบอกเขาได้เลย อย่างไรก็ตามเราต้องได้พบกันไม่ช้าก็เร็ว คุณบอกให้เธอทราบก่อนหน้าจะได้ไม่ตกใจเกินไปเมื่อเห็นเรา "

ลั่วอินกล่าวอีกครั้ง: "ฉันอยากเป็นเพื่อนกับแม่ของคุณมานานแล้ว ฉันได้ยินมาว่าเธอเข้ากันได้ดีกับลูกสาวของฉัน และเธอก็เป็นเหมือนแม่ลูกมากกว่าฉัน"

หลังจากที่ ยวี่เฟิ่งเจียวได้ยินเรื่องนี้ เธอรู้สึกทั้งแปลกใจและดีใจในขณะได้ทราบเรื่องที่รู้ว่าพ่อแม่ของหนานซ่งยังมีชีวิต

“เธอพูดอย่างนั้นจริงๆเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า…ลั่วอินเป็นไอดอลของฉัน!”

เมื่อยวี่เฟิ่งเจียวพูดถึงลั่วอินดวงตาเป็นประกาย เป็นการชื่นชมผู้หญิงที่ผู้หญิงชื่นชมกัน

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก: "ลั่วอินยังคงเป็นลั่วอิน เป็นคนที่คาดไม่ถึงจริงๆ เมื่อตอนหล่อนตาย ฉันรู้สึกเศร้ามาก แต่ตอนนี้ พ่อแม่ของเสี่ยวซ่งยังมีชีวิตอยู่ และเธอยังมีชีวิตอยู่โดยได้รับการช่วยเหลือจากพวกเขา อาจเป็นเพราะพรหมลิขิตจริงๆ"

"ใช่."

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเบา ๆ "ผมคิดว่าพรหมลิขิตนั้นมันแปลกจริงๆ"

“ลูกเอ๋ย แค่ได้ลูกคืนกลับมาก็เป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจากพระเจ้าสำหรับแม่แล้ว”

ยวี่เฟิ่งเจียวตบมือของ ยวี่จิ้นเหวิน"เราแม่ลูกเป็นฟ้าลิขิตเราต้องพึ่งพาอาศัยกัน โชคดีที่เราได้รับพรจากสวรรค์มาโดยตลอดและชะตากรรมของเราไม่ควรถูกทำลาย ในอดีตหกเดือนที่ผ่านมาแม่ได้เรียนรู้จากติงเหมามาเยอะ ชีวิตของคนเรามันไม่ง่ายจริงๆ ทำในสิ่งที่ลูกต้องการขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่ รักคนที่ลูกรัก ไม่ทำร้ายคนอื่นหรือตัวเอง”

“แม่พูดถูก ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”

ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่าแม่ของเขาจะพูดอะไร " ถ้าไม่มีเสี่ยวซ่งผมคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในชีวิตนี้ ครั้งนี้ผมจะมอบทั้งชีวิตของผมเพื่อรักเธอและปกป้องเธอ ไม่ว่าเธอจะต้องการอยู่ด้วยหรือไม่ ผมต้องการไปกับเธอ เคียงข้างเธอ คุ้มกันเธอ แม่จะสนับสนุนผมไหม”

ด้วยน้ำตาในดวงตาของ ยวี่เฟิ่งเจียวเธอพยักหน้า "แน่นอนแม่ยินดีที่จะสนับสนุนลูกอย่างไม่มีเงื่อนไข!"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มและพูดว่า "ผมก็จะสนับสนุนความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลุงติงอย่างไม่มีเงื่อนไขเช่นกัน"

ทันใดนั้นหัวข้อก็หันไปที่ติงเหมายวี่เฟิ่งเจียวตกใจเล็กน้อยแล้วหน้าแดง "เราคุยเรื่องเสี่ยวซ่งอยู่ ทำไมต้องพูดถึงเขา"

ยวี่จิ้นเหวิน กล่าว "ผมก็ต้องการหาพ่อเลี้ยงที่น่าเชื่อถือ"

ยวี่เฟิ่งเจียว: "..."

ลูกชายเรียนรู้เรื่องแย่ๆ จากใคร?

*

ในสวน ไป๋ลู่ยวี๋ที่โทรหาหนานซ่งยังคงคำรามอยู่

“เธอรู้มานานแล้วใช่ไหมว่าพ่อเล็กกับแม่ยังมีชีวิตอยู่?”

ไป๋ลู่ยวี๋พึงจะรู้สึกได้ว่าหนานซ่งไม่ควรนิ่งสงบ เธอคงรู้มานานแล้ว!

หนานซ่งพูดเบา ๆ : “ไม่เช่นนั้น พี่คิดว่ายวี่จิ้นเหวินได้รับการช่วยเหลือจากใคร?”

"..."