สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 418

หนานซ่งไม่เข้าใจว่าทำไมสิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์พวกผู้ชายถึงไม่ใช้ปาก แต่ชอบพูดด้วยหมัด

แต่เมื่อดู ฟู่ยวี่และ จ้าวซวี่ทำร้ายยวี่จิ้นเหวินล้มลงกับพื้น ในขณะที่เธอยืนดูอยู่นั้น กลับมีความสดชื่นที่อธิบายไม่ได้

อันที่จริง เธอก็ต้องการทุบตียวี่จิ้นเหวินเช่นกัน

ใครให้เขาตายแล้วฟื่นขึ้นมาใหม่ เรื่องตลกคือทำให้คนอื่นเสียน้ำตาอย่างเปล่าประโยชน์

“โอ้ ฉันไปก็ได้… พวกนายไปต่อยกันที่อื่นไม่ได้หรือ!”

ความอ่อนโยนที่หายากของ ยวี่จิ้นเหวินแม้จะแสดงความอ่อนแอและไม่สามารถดูแลตัวเองได้ เพียงแค่นอนราบกับพื้นแล้วปล่อยให้พวกเขา "ทุบตี"

ฟู่ยวี่และ จ้าวซวี่ต่อยเขาหลายครั้งโดยรักษาความแข็งแกร่งไว้ในมือ แต่หมัดที่แข็งก็เจ็บปวดมากเมื่อโดนเข้า

"มึงมันเลว!"

ดวงตาของ ฟู่ยวี่แดงเหมือนทับทิมและเขาไม่รู้ว่าโกรธหรือตื่นเต้น เขาต่อยปากของ ยวี่จิ้นเหวินด้วยหมัดรุนแรง "คิดว่านายถูกม้าเหยียบตายจริงๆแล้ว! นายรู้บ้างไหมว่ามันยากแค่ไหนสำหรับเราในการยอมรับมัน" รู้มั้ยว่าฉันเสียน้ำตาเพื่อนายไปมากแค่ไหน และฉันก็ดื่มเหล้าไปเท่าไหร่!"

จ้าวซวี่ก็โกรธมากและคุกเข่าลงเพื่อกดท้องของ ยวี่จิ้นเหวิน"นายยังมีชีวิตอยู่ ทำไมไม่เขียนจดหมายหาเราหรือเราไม่ใช่พี่น้องกัน!"

คนสองคนถ่มน้ำลายอย่างรุนแรง สาปแช่งน้ำตาก็ไหลออกมา และหมัดของพวกเขาก็อ่อนแรง

“ยังมีชีวิตอยู่ นายยังมีชีวิตอยู่...”

ฟู่ยวี่จ้องไปที่ ยวี่จิ้นเหวินดวงตาสีพีชนั้นเป็นสีแดงราวกับว่าพวกเขาเปื้อนเลือดในตอนนี้ หนานซ่งรู้จัก ฟู่ยวี่มานานแล้วและไม่เคยเห็นเขาแบบนี้

มุมปากของ ยวี่จิ้นเหวินถูกต่อย เขาลุกขึ้นนั่ง ใช้มือเช็ดมุมปาก มองดูพวกเขา ยิ้มแล้วกางกำปั้นออก

“บัดซบ!” ฟู่ยวี่ตบเขาต่อ

ยวี่จิ้นเหวินไม่มีอารมณ์ที่จะยื่นหมัด คราวนี้ ฟู่ยวี่ไม่ได้ต่อยแต่กลับสัมผัสเขา และ จ้าวซวี่ก็สัมผัสเขาด้วย

“แกมัน...”

ฟู่ยวี่ก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหันและกอด ยวี่จิ้นเหวินโดยเอนหลังและร้องไห้อย่างขมขื่น

จ้าวซวี่ก็กอดเขาเช่นกัน

เมื่อมองไปที่ฉากการรวมตัวของเหล็กสามเหลี่ยมดวงตาของ หนานซ่งก็เปียกอย่างลึกลับ

หลังจากหยุดชั่วครู่ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเงียบๆ และถ่ายฉาก "ความอ่อนโยนของพวกเขา"

เสียง "คลิก" ไม่ดังภายใต้เพลงประกอบของการร้องไห้ แต่ชัดเจนเป็นพิเศษ

ฟู่ยวี่ร้องไห้หนักมากจนน้ำตาไหลไม่หยุด เขาหันศีรษะเห็นหนานซ่งถือกล้องโทรศัพท์มือถือเพื่อถ่ายรูปพวกเขา "คุณทำอะไร"

หนานซ่งพูดอย่างสงบ “ถ่ายรูป”

"..."

ฟู่ยวี่: "พวกเราดูเสียใจกันหมด ไม่ปลอบเราไม่พอ ยังมาแอบถ่ายเรามีมนุษยธรรมไหม"

หนานซ่ง : "ไม่มี"

ฟู่ยวี่: "..."

ยวี่จิ้นเหวินหันไปหา หนานซ่งและพูดว่า "อย่าถ่ายรูปผม พวกเขาต่อยหน้าผม มันดูน่าเกลียดเกินไป"

หนานซ่งไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ฉันแค่ต้องการบันทึกความอัปลักษณ์ของพวกคุณไว้ และฉันจะได้ดูมันซ้ำๆ เมื่อฉันเบื่อ”

ฟู่ยวี่และ จ้าวซวี่มองไปที่ หนานซ่งด้วยกัน:นี้มันเป็นคำพูดของมนุษย์หรือ?

อย่างไรก็ตาม ยวี่จิ้นเหวินยกมือชูสองนิ้วอย่างร่วมมือ "ถ้าอย่างถ่ายก็เอาเลยตามสบาย "

"???"

ฟู่ยวี่และ จ้าวซวี่มองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินด้วยเครื่องหมายคำถาม นี่คือปลาแห้งตัวเก่าที่พวกเขารู้จักหรือเปล่า

นายต้องถูกครอบงำโดยบางสิ่งบางอย่างแน่?

ในศาลาขนาดเล็ก ยวี่จิ้นเหวินตบดินบนร่างกายของเขา หนานซ่งหยิบกล่องยาออกมาและเช็ดบาดแผลบนใบหน้าและปากของเขาด้วยสำลีชุบยา