สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 419

ยวี่จิ้นเหวินรู้ดีว่า พวกเขา ที่ออกมาจากปากของหนานซ่งนั้นหมายถึงใคร

เพียงแต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะกลับมาไวขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเรื่องของเซียวเอินนั้นจะผ่านไปด้วยดีและจบลงก่อนที่จะถึงเวลา

เขาเอ่ยอย่างไม่ลังเล "ฉันจะกลับไปเมืองหนานกับเธอด้วย"

“ไม่ต้องหรอก”

หนานซ่งเอ่ย “ไม่ง่ายเลยกว่านายจะกลับมาได้ อยู่กับครอบครัวนายไปเถอะ มาถึงแล้วก็จะไปเลยงี้เหรอ?”

"แต่ว่าเธอ..."

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วแน่น "ให้เธอกลับไปคนเดียว ฉันไม่สบายใจ"

"พี่ใหญ่ส่งเครื่องบินส่วนตัวมารับแล้วก็พี่รุ่ยอยู่เมืองเป่ยพอดี เขาจะกลับพร้อมฉัน"

"แต่ว่า...."

"ไม่ต้องแต่แล้ว"

หนานซ่งถอนหายใจ "การรวมญาติของเราไม่อบอุ่นเหมือนของนายหรอก การพบกันอาจเป็นพายุนองเลือด นายไม่ต้องเห็นคงจะดีกว่า"

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

สิ่งนี้ลั่วอินเองก็เคยพูด เขาไม่ค่อยเข้าใจว่าการพบปะญาติมิตรนั้นร้ายแรงถึงขั้นนองเลือดได้อย่างไร

แม้ว่ายวี่จิ้นเหวินจะยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า หนานซ่งก็ยังไม่ยอมให้เขากลับไปเมืองหนาน หากว่ายังดื้อด้านต่อไปมีหวังเธอได้โกรธเขาแน่ ยวี่จิ้นเหวินจึงรับฟังแต่โดยดี

"งั้นฉันอีกสองสามวันค่อยตามไปเมืองหนาน"

เมื่อเห็นหนานซ่งขมวดคิ้ว เขาก็รีบพูดว่า "เรื่องงานน่ะ ฉันอยากจะคุยกับเธอหน่อย"

เมื่อได้ยินคำว่าเรื่องงาน คิ้วของหนานซ่งก็ค่อยๆคลายปม

เมื่อยวี่จิ้นเหวินกลับมา ภาระของบริษัทยวี่ก็เบาลง ทันทีที่พ่อแม่ของเธอกลับมา ภาระของบริษัทหนานก็เบาลงเช่นกัน

เมื่อเธอคิดได้ว่าเธอสามารถใช้ชีวิตได้อย่างผ่อนคลาย อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้น สีหน้าของเธอก็ดูดีขึ้นโดยธรรมชาติ

เธอตอบรับ 'อืม' และไม่ได้ห้ามเขา

"งั้นช่วงสองสามวันนี้นายก็อยู่ที่นี่อยู่เป็นเพื่อนตากับยายเถอะแล้วก็คุณน้ายวี่ด้วย อย่าไปเที่ยวเล่นที่ไหน ส่วนเรื่องงานไม่ต้องเร่งรีบขนาดนั้น"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า "ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะเชื่อฟังเธอ"

อาจเป็นเพราะเคยชินกับการเล่นกับเด็ก เมื่อได้ยินยวี่จิ้นเหวินพูดเช่นนั้น หนานซ่งก็ตอบโดยไม่รู้ตัวว่า "เด็กดี"

"...."

ปากเร็วกว่าสมอง

หลังจากพูดจบ เธอรู้สึกว่าบรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ แต่ยวี่จิ้นเหวินยังดูเป็นปกติ

หากคนอื่นไม่ได้รู้สึกอึดอัด ความอึดอัดนั้นก็จะอยู่ที่ตัวเอง

เธอโบกมือลาตระกูลยวี่ หนานซ่งพาหนานซานไฉขึ้นรถและตรงไปยังสนามบิน

หนานซานไฉเม้มริมฝีปาก "เฮ้? ทำไมฉันรู้สึกว่ายวี่จิ้นเหวินกลับมาครั้งนี้ ท่าทางระหว่างเธอและเขานั้นดูแปลกๆไปนะ?"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นทันที "แบบนั้นเหรอ? แปลกเหรอ?"

"ใช่แปลก"

หนานซานไฉดูดท่อยาสูบพร้อมกับพยักหน้าและเอ่ยอย่างจริงจัง "แต่ชายคนนี้ หลักจากผ่านช่วงชีวิตหลังความตายมาแล้วเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนจริงๆ ฉันคิดว่าไอ้เจ้าเด็กยวี่นี้ช่างดูเป็นผู้เป็นคนกว่าเมื่อก่อนมาก เขาดูมีตะกอนความคิด เหมือนเขาได้กลับไปหลอมตัวเองและสร้างตัวเองขึ้นใหม่ แต่เหมือนฉันเห็นเงาพ่อของเธอทับซ้อนกับเขา เธอว่าเกิดอะไรขึ้น?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหนานซ่งก็ตื่นตระหนกไปชั่วขณะ แต่ปมภายในใจของเธอกลับดูคลายลง

ยวี่จิ้นเหวินอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของเธอมานานกว่าครึ่งปีแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะมีความคล้ายคลึงกับพ่อและแม่ของเธออยู่บ้าง

แต่ปู่ก็พูดอ้อมค้อม วนไปวนมา ทั้งที่อยากจะได้ยินนั้นก็คือเรื่องของพ่อและแม่ของเธอ

"เด็กน้อยซ่ง บนศีรษะของยวี่จิ้นเหวินนั้นคำว่า 'ซ่ง' มันเป็นลายมือของพ่อเธอ ลายมือของเขานั้นในตอนเด็กๆเป็นฉันเองที่ถือไม้หวายสอนเขา เป็นสไตล์ของตัวเองและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แค่แวบเดียวฉันก็มองออกแล้ว!"

หนานซานไฉพ่นลมหายใจ "ทักษะฝีมือการตัดผมก็เป็นเอกลักษณ์ของอินอิน เธอชอบตัดลวดลายลงบนศีรษะของผู้คน ก่อนหน้านี้เธอเคยตัดเป็นรูปดอกกุหลาบลงบนศีรษะพ่อของเธอและยังคิดจะตัดรูปท่อยาสูบลงบนศีรษะฉัน ฉันเลยไล่ตะเพิดเธอไป!"